De Pacific voorbij:

Vlak voor ons vertrek vanuit Darwin naar Indonesie wilden we nog even de was doen in de jachthaven, waarbij we vlakbij voor anker lagen. ’s Morgens vroeg om half zeven ging de wasserette open, dus bij het krieken van de dag deden we de eerste was in de wasmachine. De wasserette werd bestierd door een dame van rond de vijftig jaar; ze stond in deze vroegte al verwoed allerlei lakens, slopen en handdoeken te vouwen. Terwijl we zaten te wachten tot onze wasmachine klaar was begon ze een gesprek. Hoe druk het wel niet was, dat ze ’s morgens vroeg tot ’s avonds zeven uur continue in de weer was en dat ze maar twee weken vakantie had. “Kunt u uw baas niet vragen om meer vakantiedagen of kortere werkdagen?” vroeg ik in al mijn onschuld. “Dat kan ik wel doen”, zei ze, “maar ik ben zelf baas en het antwoord is nee; anders gaan al mijn klanten naar de concurrent”.
“En kunt u niemand in dienst nemen, iemand die u kan helpen waardoor u het minder druk krijgt?” “Nee”, antwoordde ze, “dat heb ik wel geprobeerd, maar ze lopen de kantjes ervan af, vouwen de was niet goed op of leveren het niet schoon af. Nee, dan kan ik het beter zelf doen.”Tja, hier kon ik niet tegen op en en liet haar aan haar werk over. Maar even later begon ze weer te klagen over alle drukte. Ik kreeg het idee, dat ze nu extra druk was omdat ongeveer 100 boten op het punt stonden te vertrekken naar Indonesie. Dus om haar een beetje op te monteren zei ik: “Nog even, dan gaan veel boten weg, dan zult u het wel wat rustiger krijgen”. Haar ogen flitsten mijn kant uit en nogal ferm antwoordde ze: “They come and they go, it’s always busy here”. Weer was het even stil. Ze liet waarschijnlijk in gedachten haar clientele de revue passeren want ze ging verder: “Je begrijpt het niet van al die yachties. Ze hebben altijd projecten aan boord en er is altijd wel iets kapot. Dat ze niet wijzer zijn en hun bootje lekker aan de kant laten liggen.”

U ziet, twee verschillende werelden, die elkaar ontmoeten in de wasserette en elkaars positie beklagen. En voor geen goud willen ze met elkaar ruilen.

En nu begrijpt u wellicht ook,dat we niet elke week de tijd hebben om de internetsite bij te werken. Want al die projecten aan boord ...

Het laatste stukje van de Pacific:
Sinds de vorige keer toen we nog in Fiji waren, zijn we alweer zo’n 4000 mijl verder en zijn weer diverse werelden tegen gekomen. Vanuatu, de laatste eilandengroep die we op de Pacific aandeden was weer een heel bijzondere ervaring. Het is een arm land, bestaande uit vele, vele eilanden. Ieder eiland had een eigen taal … nee, zelfs op de eilanden zelf was een grote diversiteit aan talen. Het kon gebeuren, dat aan weerskanten van de berg 5 families woonden die elk hun eigen taal spraken. Dat dit nog wel eens tot misverstanden leidde spreekt voor zich en regelmatig hadden ze het met elkaar aan de stok … letterlijk want ze gingen elkaar te lijf met stokken, houten speren en knotsen. De taakverdeling tussen de mannen en de vrouwen was duidelijk. De man was er voor het vissen en het gevecht en de rest werd overgelaten aan de vrouw.

Sinds de Britten en de Fransen elkaar halverwege de negentiende eeuw de tent uitvochten om de heerschappij over de eilanden te voeren en uiteindelijk het op een akkoordje gooiden zijn al deze eilanden onder hun gezamenlijk bestuur gekomen en kreeg het de naam mee van New Hybriden. Sinds de onafhankelijkheid eind vorige eeuw heet het Vanuatu en is er aan een gemeenschappelijke taal gewerkt ‘een soort Papiamento, maar dan voor Vanuatu’.

We hadden het voorrecht om 2 dagen in een inboorlingendorp te verblijven op het eiland Tanna. Het was alsof de tijd hier lang had stilgestaan. Nu het vechten tussen de verschillende families was afgelopen en de mannen niet van vissen hielden deden ze de hele dag niets, tot groot ongenoegen van de pastor die hier zijn domicilie had gekozen. De vrouwen waren de gehele dag aan het werk: huis/hut schoonmaken, kleding wassen, groente verbouwen in de tuin die midden in een stukje omgewoeld oerwoud was aangelegd en … kinderen krijgen. Zondags ging iedereen naar de kerk – jazeker, wat dat betreft had de pastor er de knoet onder. De vrouwen kwamen drie kwartier eerder en onder begeleiding van een paar gitaren zongen ze de sterren van de hemel. Er was een grote boom in het midden van een grote open plek. Naast de boom was een uitgeholde paal in de grond geslagen en als je er met een – ernaast gelegen – stok op sloeg dan was dat van verre te horen. Op deze wijze werd door de chief een vergadering bij elkaar geroepen. Volgens een bepaald ritme maakte hij een onderscheid tussen een vergadering met alleen de dorpsoudsten, alleen met alle mannen of voor iedereen waarbij dus ook de vrouwen werden uitgenodigd. Iets verderop was een kleinere open plek. Een paar houten banken en boomstronken waren als zitting bedoeld. Hier werd door de mannen hun kava drankje (een soort worteldrank) bereid en daarna achterover geslagen – daar konden ze behoorlijk dronken van worden. De pastor vertelde dat de kava wortels door de vrouwen werden geteeld en geoogst, maar dat bereiding door de mannen zelf werd gedaan volgens een voor de vrouwen geheim recept.

Er was een vuurspuwende berg ongeveer een uurtje rijden vanaf het dorp. Hoog werd het binnenste der aarde hier als een vuurspuwende massa ver omhoog geschoten, zo nu en dan gepaard gaande met oorverdovende explosies. Van verre was de gloed van de vulkaan te zien en was destijds voor captain Cook aanleiding om de koers van het schip richting de onbekende gloed te verleggen. Hij landde in een enigszins beschutte baai en noemde deze naar zijn schip, de Revolution Bay. En hoe verzin je nu weer een naam voor een nieuw ontdekt eiland of een vooruitspringende kaap? De toenmalige Engelse koning was al tientallen keren vernoemd en ook van andere hotemetoten werd de naam geleend. Hier loste hij het handig op. Hij nam een hand met aarde, hield het de inboorlingen voor en vroeg hoe het heette. “Tanna”, zeiden ze. En sindsdien heet het eiland Tanna.

In het stadje Port Vila op het hoofdeiland is een grote markt . Hier hebben ze hun waren op tafels uitgestald die ze in carre vorm om hun heen hadden gebouwd en dat voor de vrouwen en kinderen de hele week hun thuis was. Ze slapen er op een dun kleedje, ze eten er, bespreken -vermoed ik- hun dagelijkse roddels met de buren en elke dag laden ze verse spullen op de tafels die manlief daarvoor van de velden had geoogst.

Onderweg:
Tja, er is niet aan te ontkomen, zoals een cocosnootplukker op enig moment een cocosnoot op zijn knars kan verwachten, zo kan een cruiser een storm verwachten. En die kregen we tussen Vanuatu en Australie, een afstand van ongeveer 1000 mijl. We kregen in een nacht veel wind over ons heen, ongeveer 45tot 50 knopen wind (ongeveer windkracht 10) en daarna nog zo’n anderhalve dag rond de 35 knopen wind. Bijliggen was er niet bij omdat een paar rifvelden aan de lijkant op zo’n 20 mijl afstand ons gniffelend zaten op te wachten. Maar we hebben het overleefd en als verzopen katten kwamen we in Australie aan. Dit land staat bekend om de strenge inklaringseisen en de nauwgezette controles. Dit bleef ons gelukkig bespaard. Ondanks onze natte spullen konden we een brede glimlach op ons gezicht toveren en dit bleek voldoende om ons gladjes door de inklaringsprocedure te loodsen.

Nu zou je zeggen, een fikse storm is wel het ergste dat je midden op zee kan treffen. Maar wat te denken van het ruimte schroot, dat door de verschillende mogendheden in zee wordt gedumpt, liefst in de buurt van Vanuatu. En tja ... het zal je maar gebeuren, heb je een zware storm overleefd of je wordt getorpedeerd door een afgekeurde sateliet.
Gelukkig bleef ons dat bespaard.

En dan onze Canadees, die onderweg van NieuwZeeland terug naar Canada ineens verzeild raakt in een drijvend veld van allemaal koelkasten, bankstellen, boekenkasten en meer van dat soort spullen. Allemaal losgeslagen in Japan door een forse tsunami en heel langzaam richting Amerika drijvend. Onze arme Canadees moest een aantal honderden mijlen omvaren.

Een dag na ons kwam een Spaans stel onze Australische haven in Bundaberg binnen. Nog vrij jong, halverwege de dertig en heel aardig en vriendelijk, maar wel een beetje onhandig. Ze hadden zich na een paar weken aardig ingeburgerd in het havenleventje, totdat het ineens vol stond met douane personeel. Ons Spaans stel werd opgepakt vanwege drugsinvoer. In hun kiel hadden ze 300 kg cocaine verstopt met een straatwaarde van ongeveer 200miljoen dollar. Hun staat nu zo’n 25 jaar cel te wachten. Tja, ik had het er al over, steeds kom je in verschillende werelden.

Australie is een nog jonge natie, waar veel aan mijnbouw wordt gedaan. IJzererts, kolen, bauxiet koper en noem maar op wordt hier uit de grond gehaald. De Japanners en de Chinezen zijn hier gek op en betalen er grof geld vor. Met als gevolg dat veel Australiers in de mijnbouw goed geld verdienen en veel kennis en kunde uit de rest van de economie trekken. Alles is schrikbarend duur, voor een beetje vakman die niet voor de verleidingen van de mijnbouw is gezwicht betaal je zomaar dik 100 dollar per uur en voor allerlei voorzieningen betaal je de hoofdprijs. En dan moet je je nog zien te redden met de vele slangen, de zoet-en zoutwaterkrokodillen, giftige kwallen, happende haaien en vervaarlijk uitziende spinnen die vaak schuldiger zijn dan hun niet te versmaden uiterlijk. En dat is nog niet alles. De Australiers zijn gewend om op de fiets een helm te dragen. Niet zomaar een helm, maar er steken allerlei sprieten uit. Dat moet voorkomen dat je wordt aangevallen door vogels die als je niet oppast flink op de kop kunnen beuken en pikken.

Hoe we dit allemaal hebben ondergaan wordt voor dit verhaal te lang en heeft u de volgende keer tegoed.

Tot de volgende keer,

Ans & Gerjan