Australie:

Als je op eigen kiel in Australie aankomt, dan heb je een lang eind over de Pacific achter de rug en slaat plotsklaps de loomheid toe. De eerste paar dagen haal je de verloren slaap in met koffiedrinken en socialiseren met de naaste omgeving vliegt de tijd voorbij. Maar niet voor lang, want de klussenlijst is weer aardig gevuld., niet alleen omdat er dingen kapot zijn gegaan, maar ook omdat we voor ons vertrek naar Nederland voor een tijdje de boot moeten strippen. Strippen wil in dit geval zeggen, dat de zeilen eraf moeten, de windgenerator naar beneden, jerricans van het dek etc. Want –alhoewel de kans niet groot is – een mogelijkheid van een orkaan in dit gebied tijdens onze afwezigheid bestaat wel.

Toen we terugkwamen naar Australie stond de boot er zo op het eerste gezicht nog goed bij en bleek er geen orkaan overgekomen te zijn. Gelukkig maar, alhoewel we het strippen van de boot achteraf bezien dus achterwege hadden kunnen laten. Hadden we dit van te voren maar geweten, dan had ons dat veel werk gescheeld ... anderzijds is het ook maar goed dat je niet alles weet. U kent wellicht de kreet: “Als de olifanten hadden geweten hoe de konijnen het deden, dan had Noach vast geen olifanten meegenomen in zijn ark. En dan waren de olifanten verzopen en hadden wij deze prachtige beesten niet gekend.

Bij een nadere inspectie van de boot bleken er door het vochtige klimaat toch wel een aantal dingen stuk. De radio gaf geen enkel teken van leven meer, de stuurautomaat had de geest gegeven en ook de waterpomp deed het niet meer. Maar na een prachtige vakantie kun je er weer tegen en vol goede moed gingen we aan de slag. De oude stuurautomaat was niet meer te repareren en na ampel beraad besloten we om een nieuwe aan te schaffen. Een bezoek aan de winkel liet ons echter behoorlijk schrikken. Tjonge, ze weten hier wel van prijzen. Een zoektocht op internet leerde, dat hetzelfde apparaat ergens 800 dollar goedkoper werd aangeboden. Wij terug naar de winkel met de vraag of zij de stuurautomaat ook voor die prijs konden leveren. En zonder blikken of blozen was het antwoord: “Ja”. Het onvolprezen internet.
Het installeren gaf nog wel enig gedoe; allerlei vloeren en plafonds moesten eruit om de kabels weg te werken, maar uiteindelijk is dat allemaal gelukt.

Het is een eind varen om in Darwin aan te komen, het vertrekpunt naar Indonesie. Bij elkaar zo’n 2000 mijl. Vol goede moed gingen we op pad. De oostkust van Australie ligt bezaaid met eilanden en daarachter vonden we meestal een ankerplek. Na Cairns wordt het landschap ruw en saai en elke dag legden we gemiddeld zo’n 60 mijl af. Het enige echt interessante aan dit gebied ligt in de geschiedenis; de avonturen van captain Cook, de fameuze Engelse ontdekkingsreiziger eind 18e eeuw. Met zijn schip, de Endeavour, raakte hij ongelukkigerwijze in volle vaart een rif en werd er een flink gat in de romp geslagen. Het water gutste naar binnen. Voor de bemanning was het pompen of verzuipen. En u weet wellicht, er is geen betere motivatie voor een zeeman dan als hij met de voeten in het water staat. Ze slaagden erin om het schip drijvende te houden en de romp provisorisch te repareren met zeildoek en na 48 uur beuken op het rif konden ze een rivier in varen, 30 mijl verderop. Deze rivier heet sindsdien de Endeavour river. Ze slaagden erin met allerlei materiaal van de kant het schip in anderhalve maand weer tip top in orde te brengen. Captain Cook verdient alle bewondering voor dit kunststukje, zelfs het stadje aan de monding van deze rivier is naar hem genoemd, Cooktown. Ze kozen weer zee, maar de vele riffen in dit maakte ze het wederom niet gemakkelijk. Ten einde raad ankerden ze bij een eiland -vanwege de vele grote hagedissen Lizard island genoemd- en klom Cook de hoge berg op om de omgeving te verkennen. En we kunnen u vertellen, een hele klim, we hebben het zelf kunnen ervaren. Bovenop de berg krijg je een prachtig uitzicht op de omgeving en bij goed zonlicht heb je uitstekend zicht op de vele omliggende riffen. Zo vond Cook de uitgang, terug naar de Pacific.
Ook wij zullen Lizard island niet licht vergeten. We waren nog maar net vertrokken, of de stuurautomaat hield het voor gezien, net 5 weken oud. Chiiiipps .... !! In dit gebied is er geen sterveling te bekennen, waar we wat aan hadden, dus dat was voor de volgende 500 mijl op het handje sturen. Pas in Wiepa, zo’n 200 mijl omvarend, konden we een vervangend exemplaar installeren en konden we onze weg naar Darwin wat meer ontspannen vervolgen.

Darwin is een veel kleinere stad dan we in eerste instantie verwachten, maar wel gezellig. Hier verzamelen zich de boten die naar Indonesie willen. Dit land is nogal moeilijk met het papierwerk –ze lusten er wel pap van- en eigenlijk nauwelijks zelfstandig te regelen. Maar vanuit Darwin wordt een rally georganiseerd en de organisatie neemt dan al het papierwerk over (zeggen ze, alhoewel dit later toch tegen viel). Ongeveer 100 boten vonden we binnen de rally in ons gezelschap. Geen aantrekkelijk vooruitzicht met zoveel boten, maar soms is er geen keuze. De laatste reparaties werden uitgevoerd, de grote inkopen werden gedaan en zo nu en dan was er tijd om andere zeilers een pilsje te drinken op een van de vele terrassen. We zaten er nog maar net of een andere zeiler schoof aan. Zijn zwarte handen lieten nadrukkelijk zien dat hij druk met zijn motor bezig was geweest en het gezicht gaf aan, dat de reparatie nog niet helemaal was gelukt. “Waar doen we het allemaal voor”, brieste hij. “Ze denken allemaal op het thuisfront dat we vakantie aan het vieren zijn en ik maar knutselen aan mijn k.. motor.” Even later ging hij verder: “M’n zeilen zijn gescheurd tijdens de laatste storm, mijn dek lekt ergens op een plaats dat ik niet kan vinden en daardoor worden mijn boeken kletsnat, mijn ankerlier heeft de geest gegeven en nu wil ook mijn motor het niet doen. Wat doen we hier.” Hij zuchtte eens diep en nam een paar flinke slokken van zijn bier. Even later vervolgde hij: ”Doen we het voor al die mooie plekken die we zien? Is het het avontuur? Is het de spanning van wat komen gaat? Al die aardige mensen die we tegenkomen?” Hij staarde voor zich uit en zuchtte nog eens diep. Ik keek hem aan en nam hem op, best wel een stevige kop op de brede schouders, diepe rimpels in het voorhoofd, een brede wat fors uitgevallen neus en een krullebos vol wit haar. Ik zocht naar woorden om hem wat op te monteren, maar ineens zag ik zijn gezicht opklaren. “Het is de vrijheid, dat is het”, zei hij, “Gelukkig bepaal ik zelf mijn koers, ik kan vertrekken wanneer ik wel en alle windstreken liggen voor mij open, baas in de buik van mijn eigen schip”. Hij nam de laatste slokken van zijn bier, stond op en ging met een vrolijke pas terug naar zijn boot. Wij keken elkaar aan en hieven het glas: “Op de vrijheid”. Twee dagen later zag ik de witte krullebol voorbij varen, zijn motor deed het weer en er lag een brede grijns op zijn gezicht.

Een paar dagen later vertrokken we naar Indonesie, naar het eiland Timor, zo’n 480 mijl verder. In het volgende verhaal zal ik pogen aan te geven hoe we Indonesie ervaren, maar daarop vooruit lopend wil ik wel een een klein tipje oplichten. We zijn naar het eiland Komodo’s geweest, beroemd om de dragons, beesten die wel drie en een halve meter lang kunnen worden en zo aan de buitenkant een kruising lijken te zijn tussen hagedissen en krokodillen. Aan de ingang van het nationale park hebben ze een kantoor gebouwd, moet je betalen en vragen ze of je de lange trail of de kortere trail wil lopen. “Tja”, zeg ik, “we zijn hier om de dragons te zien, dus het lijkt me dat we op de langere trail meer kans hebben om ze te zien”. Dit werd niet ontkent, dus we hebben zo’n twee uur over het eiland gelopen en kwamen slechts een dragon tegen, lui onderuit liggend en de ogen dicht. Mmmm ... een wat mager resultaat. We liepen terug naar het strand om een bakkie kofffie te halen en jawel hoor, hier lagen de dragons ruim voorhanden in de zon te bakken en kregen we een goed zicht op deze wat vreemde beesten. Vlak bij de plaats waar we aan land zijn gegaan. Hadden we maar geweten, dat ze zo dichtbij waren, dan hadden we die tocht over het eiland ook niet behoeven te doen. Hadden we maar geweten ... dat hebben we wel regelmatig ... maar dan denken we weer aan Noach. Als hij had kunnen bevroeden, dat de olifanten het kunstje van de konijnen hadden afgekeken, dan had hij vast geen olifanten meegenomen.
En dan had u vast het volgende ook niet begrepen:

Toen kwam er een olifant met een lange snuit
En die blies het hele verhaaltje uit.

Tot de volgende keer,

Ans & Gerjan