Galapagos:

Wat de Galapagos zo speciaal maakt is het bijzondere dierenleven; hier komen soorten voor die je nergens anders op de wereld tegen komt. Doordat hier verschillende zeestromen met behoorlijke temperatuurverschillen bij elkaar komen heb je op een relatief klein gebied veel klimaatsoorten waardoor gelijksoortige dieren zich verschillend ontwikkelen.

We kwamen na 4 dagen zeilen en een nacht wachten op zee -in het donker loop je niet zomaar een onbekende haven in, zeker als er voor de haven diverse riffen liggen en de boeien, als ze er al zijn 's nachts niet verlicht zijn - kwamen we aan op Isla Christobal in Wreckbay. We hadden nog maar net het anker uitgegooid of de portcaptain kwam aan boord tesamen met een agent om al het papierwerk te doen en de forse hoeveelheid pecunia's te innen die je moet betalen om met het eigen schip door dit gebied te mogen varen.Met een watertaxi gingen we aan wal en we keken onze ogen uit. Er lag een flink uit de kluiten gewassen dorp aan de randen van de baai met een moderne malecon (boulevard). Aan het strandje lagen tientallen zeeleeuwen te luieren in de zon en zelfs op de malecon hadden diverse zeeleeuwen hun luierplek gevonden. Schuw zijn ze niet, ze kijken niet op of om als je vlak om ze heen loopt.De economie draait hier om het toerisme: souvenirwinkeltjes, de alom aanwezige t-shirts met breed voorop het logo van de Galapagos en de touroperators, die in de omgeving allerlei geplande tochten aanbieden of duikexperdities.Verderop zie je de locale winkeltjes, een broodbakker, een paar kleine kruideniers, een paar slagers en een groentemarkt waar de lokale boeren hun spullen aan de man brengen en zowaar een goed geoutilleerde machinewerkplaats.Met een taxi rijden we naar de plaats waar de grote schildpadden zich bevinden, gigantisch zo groot ze zijn, ruim een halve meter hoog en zeker een meter in diameter. Ze waren bijna uitgeroeid door de vroegere piraten, boekaniers en walvisvaarders die de schildpadden als levend haver in de ruimen meenamen en geslacht werden als er aan boord behoefte aan vlees was. Met een speciaal beschermingsprogramma proberen ze het aantal weer wat op te vijzelen.

Aan zee zien we op de rotsen tientallen zeeinguana's, van de grote "salamanders", zich vleiend tegen de door de zon verwarmde lavakeien. We lopen over een trail door de mangrovebossen en zien zomaar ergens op een rotspunt midden in de wildernis een standbeeld van Darwin staan met naast hem een sculpture van de meest kenmerkende dieren van dit eiland, de zeeleeuw, het schildpad en de zee inguanaDe verrassing is groot als tijdens het snorkelen ineens naast en voor je een paar zeeleeuwen opduiken, om je heen cirkelen en met z'n vieren beginnen te spelen met een halve sinasappel die in het water drijft. Een knabbelt aan onze felgekleurde zwemvliezen maar dat smaakt hem blijkbaar niet zo erg want hij houdt er gauw mee op.Even later komen we bij een grote groep schildpadden die aan de bodem aan het grazen zijn en zo nu en dan zich losmaken van de bodem om boven even wat lucht te happen. Geweldig om dit zo van dichtbij te mogen zien.

Na zo'n twee weken zijn we doorgevaren naar het volgend eiland, Isla Santa Cruz, ongeveer 45 mijl verderop. We dachten een rustige ankerplek te hebben maar de swell (deining) vanuit zee liet ons een paar nachten flink op en neer dansen.We hadden ons verheugd op het Darwin Institute, een onderzoekscentrum dat zich specifiek richt op het dieren- en plantenleven hier. Helaas viel dit wat tegen, weinig informatie en vrij weinig te zien. Wel kwamen we hier de schildpad Lonesome George tegen (ongeveer 80 jaar oud, ze kunnen wel 180 worden - daarom bewegen ze zich zo langzaam, ze hebben tijd zat) die nog als enige van zijn soort was overgebleven. Verdrietig zat hij in een hoekje voor zich uit te staren. Men had twee vrouwelijke exemplaren bij hem in de buurt gezet die nog enigszins overeen kwamen met de genen van Lonely George, maar hij taalde er niet naar, vrouwelijk schoon kon hem blijkbaar niet bekoren. Het leek een beetje op het verhaal van een man en een vrouw die waren aangespoeld op een verlaten eiland, de man was homo … - ken je dat verhaal? Het derde eiland dat we aandeden was Isla Isabela, met 5 omvangrijke kraters op het grootste eiland van de archipel. Het dorpje was klein, veel authentieker en lang niet zo toeristisch. De wegen bestonden nog uit zandpaden, die na een fikse regenbui veranderden in een flinke modderpoel.Hier zagen we de "blue footed boobies", vogels met blauwe zwemvliezen en een blauwe snavel, nergens anders dan alleen voorkomend op de Galapagos eilanden. Soms, als het helder weer is verzamelen deze vogels zich aan het eind van de dag en cirkelen met z'n allen boven het water op zoek naar scholen vis. Zo gauw die is ontdekt laten ze zich met z'n allen tegelijk in een duizelingwekkende snelheid naar beneden suizen en harpiezen ze met hun snavel hun prooi.Kleine haaitjes zwemmen rond de boot en ook … pinguïns. Deze als nonnen verklede dieren schieten langs de boot achter een vis aan, komen dan weer naar boven om even uit te rusten en wat water te drinken en laten een witte wolk na voordat ze weer naar beneden duiken. Jazeker, hun zwem- en jachtgebied is tevens hun onderwater toilet.

We zijn vier weken op de Galapagos geweest en hebben heel veel gezien. Alleen het duiken hebben we hier niet gedaan. Dat kwam ook een beetje door de ervaring van wat andere cruisers. Ze waren met een vissersboot en een duikmeester zee op gegaan en waren afgezet op een prachtige duiklocatie. Na drie kwartier onder water te zijn geweest komen ze boven en zien in geen velden of wegen hun boot meer. Daar dreven ze, midden op zee en en fikse stroom dreef ze verder de oceaan op. De duikmeester gaf aan naar een kleine rotspunt te zwemmen om daar de boot af te wachten. Maar daar stonden behoorlijke golven en een van de duikers haalde daar zijn handen en voeten flink open. Daar dreef men dan, de noodboeien opgeblazen en wachtend op hulp. Een van hen bloedde flink van de mislukte klauterpartij op de rots en ze waren bang dat het haaien zou aantrekken. De paniek sloeg toe. Pas na een klein uur kwam hun boot terug en haalde ze uit het water. De schipper, nog jong en onervaren, dacht dat ze tegen de stroom in zouden duiken en had ze ergens anders opgewacht. Een bang avontuur, dat ze niet licht zullen vergeten en die ons en meerderen van het duiken af hield.

Maar de horizon roept, we willen verder, naar de Marquesas een eilandengroep ruim 3000 mijl verder. Toen we gingen uitklaren bij de havenmeester vroeg hij: "Waarom gaan toch al die zeilboten naar de Marquesas, is het daar zo mooi?" Tja, zei ik, ze zeggen van wel maar eerlijk gezegd zijn we daar nog nooit geweest. Maar het zijn de eerste eilanden die je na 3000 mijl tegen komt dan wil je de voet ook wel weer even op de wal zetten. "Ja, dat is waar", zei hij, goede vaart en veel plezier.En zo namen we afscheid van de Galapagos en de Spaans sprekende landen, waar we zo lang hebben vertoefd.Op weg naar de Marquesas.

Tot de volgende keer