Engeland

Na een paar weken op zee weet je het wel. Alles is zout, het dek, de ramen, je haren en je huid zitten vol en alles proeft zout. Maar alles heeft z'n keerzijde: We hebben geen spinnen meer aan boord. Tot voor kort trokken ze elke nacht hun draden langs de railing en de tuigage en elke morgen ging ik ze te lijf met puts en zwabber. En in elk gaatje zat wel een spin verborgen. Maar ze zijn er niet meer. Wat mij met de puts niet lukte, heeft de zoute lucht opgelost.

De vorige keer waren we gebleven in Oostende. In België. Je loopt het niet zo gauw aan, maar Belgie heeft het grote voordeel, dat je er (rode) diesel heel goedkoop kunt tanken. Scheelt met Nederland zo'n € 0,40. Ja, bijna een volle Nederlandse gulden. Dit prijsvoordeel spreekt de Nederlander wel aan, gezien de
vele landgenoten, die we met hun boten tegen kwamen. We hadden gekozen voor de haven Oostende. Niet om een speciale reden, maar het leek ons wel leuk. Het aanleggen bracht wat werk met zich mee, want er stond een forse dwarsstroom, veroorzaakt door spuisluizen, die het waterpeil in het achterliggende meertje na de vele regenval van de afgelopen paar dagen op het juiste niveau moet brengen. Met de tram naar het centrum van Oostende. Deze tram loopt langs bijna de gehele Belgische kust. De organisatie laat wat te wensen over - de Belgen accepteren het wachten gelaten, al is het een half uur en alsof ze niets anders gewend zijn. Maar er wordt van de tram veel gebruik gemaakt. Oostende is een leuk stadje, gezellig, gevarieerd winkelcentrum en heel veel terrasjes.
De volgende dag tanken. Helaas, maar niet in Oostende, de enige plaats waar ze in Belgie geen rode diesel tanken. Zo hebben we op weg naar Duinkerken nog Nieuwpoort aangedaan.

Vanaf Duinkerken (waar we een dag moesten blijven liggen vanwege het slechte weer) zijn we tot bijna Calais doorgevaren en toen overgestoken naar Dover. Een straffe wind (Bft 6) voor een belangrijk deel tegen. De shipping lane leek een komen en gaan van grote vrachtschepen, maar dichterbij komend bleek de helft voor anker te liggen. Dover had z'n jaarlijkse feest weekend met 's avonds vuurwerk. Ruim 3 kwartier lang schoten ze de mooiste vuurwerkbommen de lucht in. Prachtig. In Dover lagen we met de boot in een havengedeelte, dat 3 uur voor tot na laag water werd afgesloten met een deur. Kwamen we later enigszind toevallig achter en betekende de volgende dag een vertraging van 3 uur op ons reisschema. We wilden naar het eiland Wight, ruim 100 mijl verder dus een nacht doorvaren. In dat gebeid is het 's nachts nog best uitkijken, want regelmatig kom je schepen tegen of ben je druk met het identificeren van druk beschenen werkschepen. 's Morgens om 07.00 uur kwamen we in Portmouth aan. Een paar uurtjes slapen en daarna de Solent overgestoken naar Cowes op het eiland Wight. Cowes wordt doormidden gesneden door de rivier Medina, die doorloopt naar de hoofdplaats Newport. Je kunt van Oost naar west met de vele boottaxi's. Er is ook een oude pont, die zich voortbeweegt langs twee kettingen, die van oever naar oever lopen. De pontkapitein als manusje van alles. Hij bedient de motor,waarmee de boot langs de kettingen wordt getrokken (met een gigantische herrie), hij opent de slagpoorten, haalt de bezem erbij als er teveel zeewier op de boot komt, is verkeersagent voor de auto's die met de pont meewillen etc. En dit alles met een brede glimlach, een blauwe boezeroen en een grote strooien hoed.

De volgende dag richting Darmouth, weer zo'n 100 mijl naar het westen en dus weer een nacht doorvaren. Op het moment van dit schrijven zitten we midden op zee en sturen we dit verhaaltje de ether in. De maag knort, het eten staat op, de zeilen staan bol en we bewegen ons met zo'n 6 knopen voortwaarts. De zon schijnt en alleen in de verte zijn nog een paar zeiltjes te zien. Langzaam zakt de zon naar de horizon en wordt de kim rood gekleurd. Nog even en het is nacht, stikdonkere nacht. Twee zeerovers zitten rond de lamp en vertellen hun verhaal: Het is nacht, een stikdonkere nacht.... Tot de volgende keer.

Ans & Gerjan