Eindelijk in het buitenland..

We hadden het kunnen weten. Als je een site begint met kraan.waarbenjij.nu dan is de meest gestelde vraag: "Waar zitten jullie nu "? Vanuit Amsterdam zijn we via IJmuiden, Scheveningen, Oosterschelde en Vlissingen in Oostende (Belgie) terechtgekomen. Met de turbo op naar het zuiden? Nee, nog niet, eerst nog wat uitrusten van alle beslommeringen, die bij het vertrek horen. En eerst nog een bezoekje van Derk & Marianne en een dag later van Marijke & Jan en Dirk & Judith. Erg gezellig en in alle gevallen Amsterdam in geweest. Druk, veelkleurig, bruisend en altijd valt er wel wat te beleven.
Maar ja, we wilden iets van de wereld zien, dus de trossen los en via IJmuiden (met naast de haven een harddraverij en - ja hoor, dat hebben wij weer - een luidruchtige kermis) naar Scheveningen. Een mooie tocht, windje 4 uit het Oosten en een helder zonnetje. De lange deining van de Noordzee wiegde ons bijna in slaap. Vrij plotseling viel de wind weg en begon het zicht hard minder te worden. Gelukkig vonden we nog de haven van Scheveningen.
Veel contact met andere zeilers, net terug van vakantie uit Frankrijk of Engeland of net erop weg naar toe.

Een dagje blijven klussen - aansluiten zonne-collectoren en de sleepgenerator -en de volgende dag naar de Oosterschelde. In de zon, geen wind, op de motor. Een druk in- en uitgaand verkeer van grote zeeschepen van en naar Rotterdam.
En de navigatie? Geen enkel probleem tot nu toe. Vergeet je dan nooit iets? Jawel, zeker wel. We wilden aan de binnenkant van de Oosterschelde liggen en daarvoor moet je door een sluis en onder een brug door. Sluis geen probleem, maar we hadden niet opgemerkt, dat we alleen met laag water onder de brug doorkonden. Maar gelukkig, het was laag water.
Op de Oosterschelde een baai opgezocht en het anker uitgegooid. U kunt zich voorstellen, dat het sprankelende avondrood, het heldere water vlak als een spiegel, geen zuchtje wind en een rust soms alleen onderbroken door een lokkend getjilp van een vogel ons erg bekoorden en we ons waanden in luilekkerland.

Maar helaas, de harde werkelijkheid. Kobus Murphy stapte ineens aan boord. Binnen de kortste keren had hij het voor elkaar dat de computer niet meer wilde opstarten en dat door een klein handgebaar de zender en het modem onklaar waren gemaakt.

Weg serene rust, weg gemijmer over het goede leven. Geen van de problemen konden we direct oplossen. In de telefoon geklommen, wie dit zou kunnen maken. Jawel, radio Holland in Vlissingen. Alleen, het was nu vrijdagavond en maandagmorgen zouden ze pas weer open gaan. Net zoiets als kiespijn krijgen vlak voor het weekend als ze je niet meer kunnen helpen.

We hebben Kobus overboord geknuppeld en hebben "verplicht" tot maandagmorgen bij Neeltje Jans liggen wachten.
En op die maandagmorgen om 5 uur vertrokken in verband met het tij, een mooie onnederlandse zonsopkomst en grondzeeen waar je u tegen zegt (bij een grondzee waan je je in een badkuip, waar een kind het water hoog doet opspatten).
In Vlissingen aangelegd en radio Holland stuurde na veel soebatten nog diezelfde middag een monteur. Prima service!!
Vol verwachting verwelkomden we de man. Hij bekeek het spul, constateerde dat de radio het inderdaad niet deed en zei, dat hij er ook niet zoveel verstand van had. Nee, de zekeringen aan de buitenkant had ik ook al gecheckd. Waren nog als nieuw. We kunnen het kastje open schroeven. Had ik zelf nog niet gedurfd, maar ja, je weet maar nooit. En ja hoor, aan de binnenkant was nog heel stiekum een zekering verstopt, die het had begeven. Vervangen en de hele zaak kwam weer tot leven. Tot grote verrassing van de man zelf. Ik heb de arme man zijn rug roodgeklopt vanwege mijn dankbaarheid en enthousiasme.

De volgende dag naar Oostende, een Belgisch badplaatsje. Drijvend op twee economische pijlers, het toerisme en de havenbeslommeringen. Daar zitten we nu (dinsdag 3 augustus). Genieten is het hier.Maar daarover de volgende keer meer.

Tot dan,
Ans & Gerjan