Noord West Spanje (I)

Van alweer ruim 2 weken geleden is ons laatste verslag. U weet wellicht hoe dat gaat: druk druk druk. We eindigden met de aanloop naar La Coruna. Vanuit zee een mooi gezicht. Hoge bergen, 2 hoge witte torens waar je op aan koerst en uiteindelijk het havenhoofd aan het eind van een lange strekdam, dat is opgebouwd uit hele grote betonblokken. Plotseling komen in spiedende vaart twee roeiboten op ons af, voortgedreven door een forse buitenboordmotor. De eerste die bij ons is spreekt ons aan: Nee, hij spreekt geen Engels maar of we hem maar wilden volgen. Terwijl we - gezagsgetrouw als we zijn - braaf de man achterna varen druipt het andere roeibootje weer af. Later blijken het twee concurrerende havenmeesters te zijn die om het hardst varen om nieuwe klanten te werven. We zijn vijf dagen in La Coruna gebleven. Het is een mooie stad; tenminste het oude centrum met z'n nauwe straatjes, prachtige gebouwen, rustieke pleintjes en lieflijke restaurantjes. Formidable. We leerden al snel, dat je de Spanjaarden niet aan hoeft te spreken in het Engels. No Anglais. Een schuchtere poging en het Spaans dan maar met het woordenboekje in de hand. En jawel hoor, ineens alle openingen. Prachtig trots volk, overlopend van vriendelijkheid en met een gulle glimlach op het gezicht. En geen Engels spreken? Dat blijkt dan best mee te vallen. Langs de haven is een brede boulevard gebouwd. En hier kreeg voor ons het woord "flaneren" weer een nieuwe betekenis. Diverse families liepen over de boulevard, man en vrouwlief voorop, gesoigneerd gekleed, buik vooruit, kin omhoog, benen achterloos naar voren zwaaiend en een zo'n tevreden glimlach op het gezicht dat het net leek of ze de hoofdprijs in de loterij hadden gewonnen. En achter hen naar het leek de rest van de familie, breed uitwaaierend over straat en druk pratend en gesticulerend maar ondertussen voortdurend el padre in de gaten houden. Maar ook op de boulevard zie je: Joggende mensen, ouden van dagen genietend op een bankje of parmantig voortstappend achter de rollator, spelende kinderen rennend achter een bal, jonge stelletjes, die schuchter elkaars handje vasthouden. Kortom, de hele Spaanse samenleving leek op de boulevard aanwezig. La Coruna huisvest ook een groot aquarium. Mooi om zo de vele soorten vissen te zien. Bordjes aan de zijkant gaven aan wat voor soort vissen het waren en werd beschreven hoe de leefomgeving eruit zag. Erg leerzaam; helaas stond het alleen maar in het Spaans beschreven. Ja, en met onze beginpassen in het Spaans … … We hebben wat kilometers afgeslenterd. En de verhalen over Spanje zijn waar. Je ziet veel balkons, prachtig geschilderde hekwerkjes ervoor en langs de randen heel veel potten met begonia's. Ja, en wat je dan weer meemaakt, dat hebben wíj
weer. We liepen door het oude stadscentrum, gingen ergens een hoek om en waren getuige van het volgende tafereel. Een Spaanse dame wordt beneden onder haar balkon toegezongen door een jonge adonis. Het leek wat op "loveletters" (met: ik hou van jou en ik blijf je trouw, maar niet voor de eeuwigheid, want dat kost me teveel tijd). En ter begeleiding tokkelde hij wat op de gitaar. Plots vloog een bloempot naar beneden, vlak voor de voeten van onze schone adonis. Zij was er niet van gediend. We begrepen later van anderen dat de belangrijkste reden van de afwijzing lag in het wel erge valse zingen van de jongeman. Het zal je gebeuren.

Zaterdag 27 augustus zijn we uit La Coruna vertrokken. Het waaide lekker, de wind leek uit de goede hoek te komen en de zon deed z'n best om door de bewolking heen te prikken. Helaas, op zee bleek het toch wat anders te zijn. Meer wind, uit de verkeerde richting en de zon verloor de strijd al snel. De kust verdween volledig achter nevels en mist. Afwisselend met zeil en motor kwamen we uiteindelijk aan in Lage, een klein vissersplaatsje. Ineens was de mist verdwenen en bleken we een roomlocatie te hebben gevonden: voor anker in een baai vlak voor het brede strand, blakend in de zon en achter een grote strekdam die ons tegen de deining van de oceaan beschermde. Iets verderop lagen de - voornamelijk kleine - houten vissersboten, dobberend achter de mooring midden in de haven. Zo hebben we verschillende Spaanse vissershaventjes aangedaan: Camarinas, Aquino, Vigo. Behalve Vigo - dit is een grote plaats met ca. een ½ miljoen inwoners - zijn het allemaal wat kleine plaatsjes, een klein haventje, veel kenmerkende prachtig geverfde houten vissersbootjes en een nieuw aangelegde boulevard. Nu hebben de Spanjaarden dat toch wel slim aangepakt. Onder het mom van de bevordering van het toerisme zijn brede boulevards aangelegd met prachtige tegels en een paar steigers - alles betaald met Europees geld. We hebben weinig toeristen gezien, behalve dan die enkele verdwaalde Hollandse zeilers, maar van alle voorzieningen werd door de Spanjaarden zelf dankbaar gebruik gemaakt. Op één van de steigers stond - in het Engels - welkom aan de zeevaarders, maar alle plaatsen waren bezet door locals. En we hadden niet de
indruk dat dit tijdelijk was.

Galicië, zo heet deze streek, kent veel brede riviermondingen (ria's in het Spaans) die diep het land instromen, maar voor schepen alleen bevaarbaar ongeveer de eerste 10 mijl vanaf zee. Daarna wordt het te ondiep. Mooie tochten hebben we hier gemaakt; maar het blijft uitkijken. Hoge kapen steken soms diep in zee en hebben nog wel eens een onvoorspelbaar effect op het weer. Veel mist, harde wind. Alle aspecten hebben we mee mogen maken. Alhoewel de meest beruchte kaap in dit gebied, kaap sinisterre, zich van zijn meest vriendelijke kant liet zien. En hoe mooi is het als je , inspannend navigerend, vanuit de dichte mist de hoge dam van het havenhoofd ziet opdoemen en je twee minuten later heel relaxed het anker kunt laten vallen. En als de zon meewerkte, dan heb je vanuit zee een schitterend uitzicht op de -
best wel hoge - bergen en overal prachtige dorpjes, kris kras neergelegd in de glooiingen van de bergen.

En de mensen? Vriendelijk, aardig, open en altijd in voor een handeltje. Zo liepen we door één van die nauwe straatjes van een vissersdorpje, toen we een wat ouder vrouwtje tegen kwamen, zwarte jurk, hoofddoekje om, een gulle glimlach en een gebroken kunstgebit met achter zich een karretje aan zeulend met wat groenten en fruit. Ze stopte bij ons en begon heel geanimeerd een gesprek met ons aan te knopen. Dat we in ons beste Spaans poogden uit te leggen dat we de taal nog niet zo goed machtig waren, deerde haar niet.
Ineens tastte ze in haar karretje, hield ons een paar grote maar onrijpe tomaten voor, haalde uit haar portemonnee een euro en maakte ons duidelijk dat we van haar tomaten konden kopen voor een euro per kg. Ze tastte nog eens in haar karretje en zowaar, daar kwam een klein ouderwets weegschaaltje te voorschijn. En midden op straat begon ze haar tomaten af te wegen.
Helaas, we hadden net ik weet niet hoeveel tomaten op de plaatselijke markt gekocht. Toch, een oud dametje afschepen die zo haar best doet, dat doe je ook niet, tenminste wij niet. Met enige moeite maar met onze beste glimlach lukte het om in plaats van de tomaten een zak met nectarines te kopen. Twee euro. Met een "muchas gracias" gingen we elk tevreden uit elkaar. En eerlijk waar, we hebben nog nooit zulke sappige nectarines gegeten.
Dus als we een advies mogen geven: Zoek je sappige nectarines, ga dwalen in de steile nauwe straatjes van een vissersdorpje in Gallicië en je komt vanzelf een oud vrouwtje tegen met een karretje vol heerlijke vruchten.

Het verhaal over Noord west Spanje gaat nog verder: over Cor, een Nederlandse zeeman die al 40 jaar in Spanje woont, de Spanjaard die ons een eind met z'n auto mee laat rijden om een gaskabel te halen, ons uitstapje naar Santiago de Compostella, een andere Spanjaard die km's om rijdt om onze stootkussens op te laten pompen, over Bayone, de aankomstplaats van Columbus na zijn ontdekking van de nieuwe wereld. Begrijp je het begin nu? Druk, druk druk. Desondanks, we genieten ervan.

Tot de volgende keer

Ans en Gerjan