Noord west Spanje (II)

Er is altijd wel wat te klussen aan boord: een lijntje hier, een takelingetje daar, een plankje erbij etc. En soms is de klus wat groter als er - onvermijdelijk - iets kapot gaat. We waren bezig met het zoeken naar een ligplaats in de haven van Aquino toen ineens de kabel van de keerkoppeling brak. Als de bliksem het anker uit, veel ketting geven en jawel, we lagen voor anker.
Om de gebroken kabel te vervangen moesten de eerst de halve stuurkolom uit elkaar halen. Ook het tankje met de hydrauliekolie, dat nodig is voor de besturing van de boot. Pats, een klein rond stalen kogeltje sprong bij de demontage weg. Zoeken, zoeken en zoeken, maar nergens te vinden. Mopper, mopper mopper.
Even later een tikje op de boot. Een nedezeiler, Frank, die ons kwam waarschuwen, dat het water met de eb snel zakte en dat we waarschijnlijk aan de grond zouden lopen. We moesten dus een andere plaats zoeken en daarvoor hadden we geen uur meer. Helaas, zonder rond stalen kogeltje geen hydrauliek en dus ook geen stuur. De oplossing was toch snel gevonden. Frank met z'n rubberbootje en z'n 5 pk buitenboord motor vóór de Spirit, het anker op, de buitenboordmotor op volle toeren en daar gingen we: Een dik 18 ton wegend zeilschip, getrokken door een rubberboot, weg van de ondiepte. Tergend langzaam kwamen we in dieper water. Opnieuw het anker uit en daar lagen we weer. De volgende dag vroeg uit de veren en met de dinghy, de kapotte kabel en een klein kogeltje naar de wal. Op de helling was een groepje duikers hun spullen aan het klaarmaken. De eerste de beste duiker aangesproken en we konden hem vrij snel duidelijk maken wat we nodig hadden. Een luidruchtige discussie tussen de duikers volgde. Er werd een toeschouwer bijgeroepen en José - zo was zijn naam - troonde ons mee naar zijn auto. Al z'n visspullen werden opzij geschoven en wij konden instappen. Daar ging de rit, 2 dorpjes verder, ongeveer 15 km. Als we dat hadden moeten lopen …. Onderweg hadden we een geanimeerd gesprek, wij met het Spaanse woordenboek in de hand, hij met een paar Engelse woorden die hij op de wilde vaart had geleerd. In de winkel was het in de kortste keren geregeld. Met José als tolk hadden we de goede kabel én een ander kogeltje plus nog een paar mocht er één breken onderweg. Hosanna, wie had dat gedacht; zo snel het maximale resultaat.

Halverwege de terugweg zag José een man voor zijn huis staan. Fors in de remmen, een flinke ram op de toeter en José zei: Un Hollandais. Dit bleek Cor te zijn, een oud zeeman uit Den Haag die een Spaanse vrouw trouwde en al 40 jaar in Spanje woonde.
Om kort te gaan. We hebben er bijna 3 uur gezeten, koffie gedronken, fruit uit eigen tuin gegeten en het hele huis en de tuin bekeken. Voor Spaanse begrippen was het best groot. Allemaal van mij, zei Cor,alles met m'n beide handjes bij elkaar gewerkt.
Zo vonden we Hollandse gastvrijheid midden in het Spaanse heuvelland. Terug aan boord was het nog een paar uurtjes knutselen en het euvel was verholpen.

De volgende dag zijn we doorgevaren naar Vigo (bígo zoals de Spanjaarden zeggen). Een grote havenplaats aan de ria de Vigo.
Van hieruit zijn we met de trein naar Santiago de Compostella geweest, ongeveer 1 ½ uur met de trein. Santiago is een bedevaartsoord waar de overblijfselen van
Johannes liggen, één van de apostelen van Jezus. De "echte" pelgrim vertrekt vanuit Lourdes - Zuid Frankrijk - te voet langs een apart gemarkeerd wandelpad naar Santiago de Compostella. Je herkent ze aan het "padvinderskostuum - een blauwe boezeroen, een das, een korte broek met een echte riem " een lange wandelstok en een rugzak. Het viel ons op, dat de "echte" pelgrim niet in volle getale aanwezig waren. De sfeer in de stad vonden we wat clean en de oude stad een beetje saai, nadat we al die prachtige vissershaventjes hadden gezien. Maar, het zal onze dag wel niet zijn geweest. En er was een prachtig park. De treintocht was mooi; diep langs de ria's, door bergtunnels, hoog over de toppen, dan weer dalend naar de rivieroever. En de Hollandse treinprijzen zijn vergeleken met die van Spanje hemelhoog. Terwijl het materieel aan de modernste eisen voldoen, alles spik en span blinkt en de trein tot op de minuut op tijd rijdt. Na Vigo als laatste stadje in Noords West Spanje Bayone aangedaan, een kleine 10
mijl vanaf Vigo, direct aan de Atlantische oceaan gelegen. Oorspronkelijk zouden we het anker laten vallen in een baai tussen 2 eilandjes aan de monding van de ria, maar elaas stond de wind te strak en kwam van de verkeerde hoek. Na twee dagen zijn we weer vertrokken; naar Portugal, waar we wat hogere temperaturen hopen te vinden, en hopen te zien hoe de Portugezen bezig zijn om hun land op te stuwen in de vaart der volkeren.

Tot de volgende keer.

Ans & Gerjan