De overtocht naar La Coruna

Op vrijdag 19 augustus vertrokken we uit Falmouth in het begin van de middag om 1300 uur. De haren stijf naar achteren gekamd,de ogen tot spleetjes geknepen,de rug gekromd, voeten stevig op de vlonders gepland. En alles zoveel mogelijk vastgesjord, want je weet maar nooit. Op weg naar La Coruna, aan de noordwestkant van Spanje en ongeveer 450 mijl - een kleine 850 km - te gaan. De weersverwachting was goed, wind NW kracht 4/5 Bft; later zou de wind ruimen naar het noorden, kracht3/4 en voor de Spaanse kust windkracht 5 uit het NO. Vóór vertrek voor de zekerheid toch maar even de dieseltanks aangevuld.

Uit de haven, gelijk het zeil omhoog. Met een kleine 7 knopen vlogen we vooruit, voortgestuwd door een NW wind 5 Bft. Na ongeveer een half uurtje waren alle zeilen gezet, de sleepgenerator stroom te leveren en wij in de kuip, genietend van de zon en een bakje koffie (some days are just hard working).En om kort te gaan: Na 3 dagen en twee uur legden we aan in La Coruna. Wat kun je verder vertellen over het varen op zee? Je ziet golven, soms zie je andere schepen en voor de rest: saai, saai, saai. Dat had je gedacht, nou mooi niet dus. Zoveel dingen zie je, zoveel verschillende dingen maak je mee. Laten we toch een poging doen het jullie mee te laten beleven.

De golven. Na ongeveer een dik uur varen kwamen we uit de luwte van Lands End en begonnen de golven in omvang aanmerkelijk toe te nemen. Je zit ernaar te kijken, de zeilen zijn ingesteld, de stuurautomaat doet z'n werk en denkt: Tjonge, beste golven. De wind neemt nog verder toe en ook de golven worden weer groter. Het eerste rif komt erin, wat later de genua wat kleiner gezet, de stagkok ging omlaag. En de golven werden hoger; we werden van links naar rechts gesmeten. Als we op de Noordzee voeren, dan werden soms ook aardige golfformaten gemeten - tenminste naar onze begrippen. En sommigen kregen dan de naam "joekel" mee. Geloof ons: Het joekelrecord is gebroken. Het is vanaf de boot moeilijk in te schatten hoeveel meter je ze mee moet geven, maar voor ons waren ze dus best hoog. De wind naam toe tot 6 Bft en is de hele nacht zo door blijven blazen. Het schip hield zich uitstekend, het wachtlopen verliep zonder problemen en de mijlen vraten onder ons weg. Na 24 uur varen hadden we 153 mijl afgelegd. Dus de vaart zat er goed in.

En wat doe je dan onderweg? De zeilen bijstellen al naar gelang windkracht en richting. De koers in de gaten houden, wachtlopen, eten, slapen en.. om je heen kijken. De golftoppen, wit op de toppen, rennend als razende aapjes achter elkaar aan. En van tijd tot tijd springt zo'n aapje op de rug van zijn voorganger en maakt
de golf bijna twee keer zo hoog. Overal aan de kim zie je van die golfbergen. Vogels, niet in aantallen zoals in de dierentuin present, maar toch. Prachtig glijdend in de wind en in het kielzog van de boot. En soms vliegen ze zo laag over het water - zoekend naar prooi - en zie je de vleugels dichter over het water scheren dan dat Gerrit Meester het gras kort kan maaien. Kun je nagaan.

De dolfijnen, die ineens in een hele school om de boot heen krioelen en soms sprongen afleveren die Flipper tot figurant degraderen. En vlak voor de boeg meezeilen in de door de boeg opgeworpen golven, soms zich op de zij draaiend en hun ogen op ons gericht, terwijl wij vol bewondering op de voorplecht het schouwspel aanschouwen. Je ziet ze denken: Welke idioten bewegen zich in ons gebied. Na ongeveer een kwartier hadden ze het door: Stupid bloody Dutchman.

Andere schepen; niet dat je de drukte kunt vergelijken met de Friese meren op een warme zomerdag in het weekend, maar van tijd tot tijd zie je zo'n zeekasteel langs komen. Soms wordt onze rust verstoord door een vissersschip waarvoor we een paar keer moesten uitwijken. Continu blijf je opletten of je andere schepen ziet, welke koers ze varen en of je mogelijk in elkaars vaarwater kunt komen. Ineens zie je in het donker een groen lichtje branden en komt even later een ander zeilschip voorbij. Het schijnsel van de maan. We hadden het geluk, dat de volle maan 's nachts over de nacht haar licht deed schijnen. Nadat de zon met een laatste schittering achter de horizon verdween komt de maan op, eerst als een grote rode bal laag aan de horizon en later meer zilverkleurig en in felheid toenemend. Prachtig. Soms verdween het achter de bewolking en zag je het schijnsel een eind verderop op het water als een flauwe gele lamp Neptunus bijlichtend bij het bestuderen
van zijn zeekaart. De knusheid aan boord en de oerdegelijke gezelligheid, de toenemende bewondering voor en het vertrouwen in het schip. Zoals deze elke keer de golven neemt en de masten vier overeind houdt. Met twee andere boten hadden we regelmatig radiocontact met de SSB zender. En dan merk je weer: Je behoeft geen kind te zijn om toch te kunnen genieten van speelgoed.

Na ongeveer anderhalve dag varen viel de wind weg en ook de golven werden na een paar uur minder. En tot La Coruna hebben we geen wind meer gehad en heeft de motor ons het laatste stuk naar Spanje gesleept. 's Morgens vroeg, de zon komt op, een brede wolkenband langs de horizon. Na verloop van tijd lossen de wolken wat op, maar in het zuiden blijven de wolken staan, een donkere band laag over de kim. Ineens heb je het door, we zien Spanje. Hoge bergen, die ons welkom heten in het verre Spanje. Evenals hele rissen dolfijnen, die nog even hun show laten zien. Nog ongeveer 60 mijl te gaan. Dichterbij de kust laat het zicht zich even hinderen door wat mistflarden, maar steeds dichterbij komend kun je de dingen herkennen. Hoge antennes, dorpjes
prachtig neergelegd op de glooiingen van de bergen, de rauwe kustlijn, brekende golven op de rotspunten voor de kust. En de kleine Spaanse vissersschepen, die een stukje vanaf de kust hun werk doen. En dan zie je de eerste contouren van de haveningang. Het schiet door je heen: We zijn er. Drie dagen zit je in een andere wereld, concentreer je je op de boot en een veilige oversteek en ineens: EUREKA.

Een typisch Spaans passagiersbootje, ongeveer 20 meter lang, stuift om een landtong heen. Midden op het scheepje een vierkant stuurhutje met een felrood geschilderd puntdakje, achterop een overdekte passagiersruimte en op de boeg een
forse witte snor.

Voorop de plecht een enkele Spaanse adonis, bruin gebrand, borst vooruit, haren achterover gekamd, de ogen tot spleetjes geknepen, de rug gekromd; onderweg op zijn eigen oceaantocht. De wereld is rond. De aankomst, concurrerende havenmeesters, flanerende Spanjaarden, balkon met rode ruikende begonia's, hoe mooi is La Coruna. Maar daarover de volgende keer meer.

Ans & Gerjan.