Portugal (II)

Soms maak je dingen mee, die je voorheen als nagenoeg onmogelijk had gehouden. Het begon heel onschuldig. Vrijdag 23 september vertrokken we naar Cascais, een dagtocht van een kleine 50 mijl. Cascais is een voorstadje van Lissabon en prachtig geleden aan de Atlantische oceaan. Het heeft een vrij nieuwe - en dus dure - jachthaven en voor het stadje ligt een baai, in de vorm van een hoefijzer, dat veel beschutting biedt aan ankerende jachten. Tegen de avond kwamen we aan. Veel boten lagen voor anker, te schitteren in de avondzon. Wij vonden hiertussen een mooie plek in ongeveer 9 meter water. Het anker ploft naar beneden en ratelend wordt de ketting tot zo'n 30 meter gevierd. De zeilen worden geborgen, de bijboot laten we zakken met een val en voor de komende paar dagen liggen we gebeiteld. Om ons heen zien we een aantal boten die we al eerder tegen zijn gekomen. Regelmatig gaat de hand omhoog als we elkaar herkennen. Het is druk op de stadswal als we het stadje gaan verkennen. Slenterend lopen we door de winkelstraatjes en verwonderen ons over de vele kleine winkeltjes. Pontificaal staat een nieuw groot winkelcentrum om de hoek en trekt veel mensen uit de binnenstad weg. Een wel heel bijzondere fontein met vier stralen water, springend als dolfijnen, heten de bezoekers welkom. Minutenlang blijven veel mensen staan kijken. Prachtig. De volgende dagen vermaken we ons met bezoekjes aan diverse boten, hier en daar wat klussen, lezen, relaxen en genieten van de zon. En 's avonds lig je heerlijk te slapen achter een anker, waarvan de ketting zo nu en dan langs wat stenen op de bodem krast. Toch neemt de swell (deining) in de baai steeds wat toe en laat de voor anker liggende schepen op en neer deinen op de bewegingen van de traag binnenkomende golven. Op zee is het harder gaan waaien, de swell neemt wat verder toe en ook bij ons begint de wind door de stagen te fluiten. We liggen toch niet meer zo rustig te slapen als het schuren van de ketting langs de stenen steeds erger wordt en allerlei krakende geluiden tot ons doordringen. Er toch maar uit. Midden in de nacht zitten we in de kuip en kijken om ons heen. Bij veel boten is het licht aan, zijn mensen op het voordek hun ankergerei aan het inspecteren. Een Engels schip is losgeslagen van het anker en poogt met alle macht bij een strekdam weg te blijven. Nog een schip zien we richting de jachthaven gaan. Pang. Een luide knal is te horen voor op ons schip en we zien de punt van het schip wegschuiven. We liggen los!! Shit. In een reflex starten we de motor en laveren we langs de andere schepen. Door de verlichting op de wal kunnen we ze gelukkig goed zien liggen. We leggen aan tegen een ponton vóór de jachthaven, die speciaal is gereserveerd voor megajachten. Vreemd eigenlijk hoe rustig en weloverwogen de dan noodzakelijke handelingen worden verricht. Als we hebben aangelegd, inspecteren we de ankerketting. Een zielig stukje ketting staart ons aan. De ketting is gebroken, 10 mm dik. Dit kan niet. Dit is onmogelijk. Zou je denken, maar we hebben het wel net meegemaakt. En op de bodem van de baai ligt ons anker en minstens 30 meter ketting. Die nacht zijn we desondanks weer rustig gaan slapen. Veel konden we toch niet doen op dat moment. De volgende dag zijn we gaan dreggen naar ons anker. Langzaam varend met een dreg achter de boot aan. Helaas, de dreg bleef continu achter een dikke steen haken en trok helemaal krom. Gelukkig, één van de medezeilers was duiker. Hij trekt de duikflessen op zijn rug en springt in het koude water. Hij maakt een duik van ongeveer een half uur en komt bijna blauw van de kou weer aan boord. Geen resultaat. Door de bewegingen van het water is het beneden erg troebel en zie je geen hand voor ogen. Aan de baai heeft ook een duikschool zijn thuishaven. Ja, ze doken regelmatig - gemiddeld 3 a 4 keer per week - naar ankers. Ze waren inmiddels zeer bedreven en hadden een vaste prijs: € 50,=. En 100 % garantie … zeiden ze. De volgende dag sprong de baas himself in het water en begon op de door ons gemarkeerde plek een zoektocht. Na een uur: nog geen resultaat. In de loop van de middag zou hij het nog eens proberen. Toen we terug kwamen van boodschappen doen zagen we de duikersboot al weer liggen op de plaats des onheils. Wij met de dinghy erheen. Ze stonden net iets omhoog te trekken. Jawel, ons anker !!! Ik hoorde mezelf zeggen: Tjonge tjonge, dat is mooi. De duiker bleek 2 maten te hebben meegenomen en na ongeveer een half uurtje duiken hadden ze het spul gevonden. Hozee!! We hebben dit gevierd met een paar pintjes aan de bar naast de duikschool. Napratend hoe dit toch kon gebeuren gaf als meest waarschijnlijke verklaring, dat de ferme swell in combinatie met een ketting die waarschijnlijk achter een paar keien is blijven steken en een zodanige kracht op de ketting bracht dat er geen houden aan was. Helaas, maar domme pech bestaat dus nog gewoon.

De volgende dag zijn we doorgevaren naar Lissabon, de stad van de zeven heuvelen. Prachtig zoals de stad zich openbaart als je de Taag op vaart. Een grote hoge brug is al van grote afstand te zien en het grote Christusbeeld ernaast ziet ons gestaag deze brug onderdoor varen naar de verderop gelegen jachthaven. Vooraan is een plek opengelaten, waar we precies tussenin passen; heel mooi tegen de kopsteiger. Ja, de man met de groene pet had ons al weer gespot en vulde het gebruikelijke formulier weer in. In de jachthaven werden we ontvangen door de Trinath en de Silencio, twee mede vertrekboten uit Nederland en elk 4 personen aan boord. Die avond werd het behoorlijk laat. De volgende dag zijn we Lissabon ingegaan. De hele dag kris kras gedwaald door de stad. 's Avonds waren we bekaf. Toch kregen we een eerste indruk van de stad: Bekoorlijk, jammer dat best veel gebouwen vergane glorie uitstraalden. Maar alle drukte, bedrijvigheid, de vele toeristen, hoge beeldhouwwerken, het geheel geeft voor ons Lissabon zonder meer een plaats in het rijtje Londen, Parijs, Rome en Madrid.

De dag erna hebben we Marije opgehaald van het vliegveld. Een weekje de kou en regen van Dublin ontvluchten en een wat verlate welverdiende vakantie in het zonnige Portugal. We moesten een tijdje wachten bij de uitgang voordat Marije kwam. Prachtig om te zien hoe verschillend de mensen uit de aankomstdeuren te voorschijn komen: De een aarzelend om zich heen kijkend, de ander vrolijk zwaaiend naar bekenden die op hen staan te wachten, weer anderen die al grappend en grollend zonder verder op te kijken de weg naar de uitgang vinden, weer anderen die naar iemand zoeken die hen naar het hotel begeleiden. Daartoe staan er vooraan een aantal vertegenwoordigers van hotels, appartementen of iets dergelijks met in hun hand een blaadje waarop de namen staan aangegeven van de mensen waarop ze staan te wachten. De een met een simpel velletje papier met daarop een naam geschreven, de ander had het velletje in een plastic mapje gestoken met de naam in mooie letters gedrukt, weer een ander had groot het logo van het betreffende hotel boven aan het papier staan. Het leek wel: hoe groter en duurder de accommodatie, hoe mooier het velletje. Totdat James kwam. Hij had als enige een houten bruin bordje van teakhout en daarop stond geschreven dat hij stond te wachten op mr. Irvin. Strak in het pak, hakken bij elkaar, kin omhoog, borst vooruit, zo stond hij daar te wachten. Na een half uur kwam Marije en zijn wij weggegaan. Maar James stond daar nog, nog steeds in dezelfde houding. Ik hoop dat mister Irvin niet te lang op zich heeft doen wachten, want we kregen wel een beetje meelij met hem. Maar het gehele tafereel, een scene Rink Rank waardig. Zelfs Henk en Renske zouden nog flink moeten oefenen om al deze karakters voorbij te laten komen, maar kom op, het moet een uitdaging voor jullie zijn. Met Marije hebben we een prachtige week gehad. Zaterdagavond zijn we de stad in geweest om naar de Fado muziek te luisteren. Helaas, ondanks ik weet niet hoeveel kilometers lopen bleek alles vol. Maar gelukkig wist iemand - we waren met z'n tienen - nog iets anders. Weer een eind lopen, de straatjes werden steeds nauwer en drukker. En voordat we het in de gaten hadden werden we opgeslokt in een grote menigte van lachende en pratende mensen, genietend van een pilsje, een wijntje of iets dergelijks. Het woord gezellig zou hier uitgevonden kunnen zijn. Het was erg laat toen we weer terug bij de boten waren. Ook hier was het openbaar vervoer een bijzondere ervaring. Maar gezien de lengte van dit verhaal hopen we daarover de volgende keer iets te vertellen.

Ans & Gerjan.