Portugal (III)

Alweer het derde deel over onze reis langs Portugal. Portugal is zo mooi, er gebeurt zoveel, de mensen zijn alleraardigst. Helaas moeten we ons beperken. En dan denk je: Gelukkig hebben we de foto's ook nog; die hebben de vele momenten vastgelegd en daarmee zal ons verhaal op de website aangevuld en ingekleurd worden. Leuk voor later. Toch?

Hoe verder we naar het zuiden afzakken, des te meer lange afstand zeilers kom je tegen. Je deelt lief en leed, drinkt een borreltje en een bakje koffie bij elkaar en allerlei dingen worden over en weer uitgeleend. Wij hadden bijvoorbeeld nog een paar pilots nodig. Geen probleem, iemand heeft ze wel en voor ieder die ze wil hebben wordt voor weinig geld een kopie gemaakt. Onze magneet was erg in trek. Iets over boord gevallen of in de bilge (ruimte onder de motor)? In veel gevallen deed de magneet goed werk.
Behalve die ene keer. Trouw werd steeds onze magneet terug gebracht en legden we het even op het vlaggenkastje om het later weer op te ruimen. Daar hadden we ook ons fototoestel liggen, klaar voor het grijpen als zich een fotogeniek moment voordeed. Helaas, helaas. Een fototoestel naast een magneet, dat gaat niet samen. Waarschijnlijk zijn we alle foto's kwijt.
Het afwasbakje was te klein om al onze tranen op te vangen. Je leert incasseren op zee. Daar heb je later wat aan!! Toch?

In Lissabon hebben we erg genoten en veel gezien en meegemaakt. Onderhandelen over een nieuwe ankerketting, lekkere koffie uit één van de vele stalletjes op straat, kilometers sjouwen door de vele nauwe straatjes, tramlijn 28 die de mooiste toeristische plekjes laat zien, een kerkhof vol met kleine prachtig versierde huisjes, waarbij je door het glas in de voordeur de lijkkisten van vele generaties terug ziet staan en ga zo maar door. En - zoals al eerder gezegd - het openbaar vervoer in Portugal. Het begon al halverwege bij ons bezoek aan Porto. Daarbij hebben we gebruik gemaakt van de bus en de metro. Aan het materieel ligt het niet, er mankeert niets aan. Maar de buschauffeurs?
We stapten in Povoa de Varzim in de bus voor een tochtje naar Porto. Met z'n zessen waren we. We wilden een kaartje kopen, maar het duurde de chauffeur te lang en hij gebaarde ons later te betalen en eerst maar te gaan zitten. Nauwelijks gezeten of de bus reed al. De chauffeur had zijn zonnebril opgezet en kreeg een wat verbeten trek op zijn gezicht. Hij reed of de duvel achter hem aan zat, 80 door de bocht. Hij passeerde auto's op de onmogelijkste plaatsen en scheerde rakelings langs de lantaarnpalen die langs de weg staan. Een bus voor zich kon hij niet zo gauw passeren, maar geen nood. De bus moest stoppen bij de bushalte, onze chauffeur ging pal naast hem staan en liet passagiers uit onze bus naar buiten. De andere bus kon geen kant op. Onze zonnebril trok hard op en was die vervelende bus voor ons kwijt. Ik zag zweetdruppeltjes op de gezichten van mijn medereizigers verschijnen; alleen de Portugezen keken relaxed om zich heen. Waren dit blijkbaar gewend. Aan het spiegeltje had de chauffeur een rozenkrans hangen. Het zag er veel gebruikt uit. Voor een veilige overtocht? Wie weet, maar gelukkig kwamen we heelhuids op onze bestemming aan. Zonder rozenkrans was het vast minder met ons afgelopen.

Op de terugweg weer zo'n chauffeur. Hij had ook een mascotte - een speen aan een touwtje - ook bungelend aan het spiegeltje. Ook dit hebben we overleefd. Na afloop hebben we elkaar plechtig beloofd dat we voor de baby van de buschauffeur een kaarsje zullen opsteken. Oef.
In Lissabon ging het allemaal iets minder ruig, maar voor snelheid lijken de Portugezen geboren. Gelukkig was er een aparte busbaan, waardoor het autoverkeer werd gescheiden van het openbaar vervoer. De busbaan was bestemd voor de bus, sneltram, electrotrammetje en de taxi.
De electrotrams waren mooie karretjes, een soort sprookjestrams, niet zo groot en fel rood en geel gekleurd. Meestal zat het propvol en stond de voorste passagiers tegen de chauffeur geleund. Toch had de chauffeur wel enige ruimte nodig, want met zijn linkerarm bewoog hij een grote horizontale hendel, zwaaiend van links naar rechts en weer terug. We hebben ons laten vertellen dat het een soort versnelling was. Wij kregen wat meelij met hem. Heel de werkdag die hendel heen en weer zwaaien, dat is geen sinecure. We hopen voor zijn vrouw, dat zij rechts van hem slaapt want anders kan ze nog wel een hengst krijgen als hij in een droom de tram in een hogere versnelling wil zetten.

Tram 28 is een belevenis en staat bekend als het toeristentrammetje. Je ziet de mooiste delen van Lissabon. Ze gaan langs hele nauwe straatjes waar maar één spoor ligt en het verkeer met stoplichten wordt geregeld. De toeristen worden langs mooie gebouwen, prachtige vergezichten en afschuwelijke krotten gereden. Als we het eindpunt hebben bereikt is dat alleen de chauffeur duidelijk. Steevast bromt hij dan ook door zijn trammetje: C'est fini. Verbouwereerd staat iedereen dan op en verdwijnt naar buiten.

Wie kent niet de elevator, het kabeltrammetje, waarmee je via een steile rail naar beneden wordt vervoerd naar het centrum van Lissabon. De tram is erop gebouwd, van voren hoog en van achteren laag, zodat je als passagier toch rechtop kunt blijven zitten.

Het is regel dat als je een bus of een tram ziet aankomen en je wilt mee, dan moet je tijdig de hand opsteken. En als niemand de hand opsteekt, dan rijdt de chauffeur in volle vaart door. Als je zelf in de bus zit, dan ga je ongemerkt meekijken. Steekt iemand zijn hand op? Hé, daar staat iemand op zijn hoofd te krabben. Telt dat ook? Ook de chauffeur twijfelt, hij mindert gas maar houdt de vaart er nog wel in. Ja, aan het gezicht kun je zien dat de man mee wil. Met piepende remmen komt de bus tot stilstand.
We naderen de volgende halte, de chauffeur heeft zijn blik alweer strak gericht op de wachtende mensen. Iemand zit in z'n neus te peuteren. Je ziet de chauffeur denken: Wil die mee? De vinger gaat nog iets dieper in de neus en de bus begint af te remmen. We staan bijna stil en de neuspeuteraar loopt weg. Dus toch geen passagier. Het al rode gezicht van de chauffeur werd nog wat roder en zijn lippen laten een paar zachte kreten door. Oef, vanavond een paar extra wees gegroetjes. Wij hebben genoten van Lissabon. Een prachtige stad. Maar we zijn op doorreis dus na 5 dagen hebben we de zeilen weer gehesen en de koers weer richting zuid gezet. We zouden in één keer doorvaren naar de zuidkust van Portugal, maar de wind speelde ondanks een goede weersverwachting niet mee. Vandaar dat we tussentijds nog in de haven van Sines hebben aangelegd en het anker hebben laten vallen in Baleeira. Onderweg weer heel veel dolfijnen gezien. Prachtig staan ze
op de foto … nee, ze stonden prachtig op de foto. Misschien heeft Marije nog een paar mooie kiekjes voor ons.

De kust vóór Lagos is prachtig. Hoge kliffen met een diversiteit aan kleuren steken hoog uit boven de zee. Tot onze verbazing zien we bovenop mensen met werphengels staan, die proberen vanaf deze hoogte een visje te vangen. We begrepen dat hier veel vis zat maar dat ook regelmatig een onfortuinlijke visser zijn evenwicht verliest en naar beneden duikelt.

Lagos is een toeristisch stadje, maar doet vriendelijk en gezellig aan. We hebben een auto gehuurd en de omgeving verkend. Je ziet grote verschillen tussen arm en rijk. Verderop kom je in het hooggebergte, eerst erg groen maar later zie je veel kale bergen. Afgefikt bij een dikke brand. Op veel plaatsen komt gelukkig de jonge aanplant omhoog. Van enige bewoning lijkt geen sprake, soms een verlaten huis. Wel zien we van tijd tot tijd een bushalte!!? Waarvoor? Voor een wel erg verdwaalde toerist, misschien voor een verborgen gebleven bewoner? Of wellicht oefenen ze hier wel de buschauffeurs uit Porto en Lissabon. Veel kurkbomen ook, van de onderkant ontdaan van de schors ten behoeve van de kurkindustrie van Portugal. De bomen krijgen er een wat zielig uiterlijk van.

We hebben heerlijk gezwommen op het strand tussen een paar rotsen. De hoge swell liet geen zwembroek op de plaats. Grove zandkorrels bleven nog lang in de oren kleven. Ook hebben we lekker gegeten op één van de vele terrasjes van Lagos.

De tijd ging snel. Op zondag 9 oktober hebben we Marije weer met de auto naar Lissabon gebracht. Het vliegtuig zou 's morgens om 9 uur al vertrekken. De gehuurde Corsa deed het prima; in iets meer dan 2 uur hebben de 300 km overbrugd.

Marije, het was erg gezellig. Doen we nog eens over!!

Na terugkomst zijn we nog tot driekwart oktober in Lagos gebleven. We hadden eerder willen vertrekken maar dikke stormen en hoge deining hielden ons op de plek. Voor vervelen is geen tijd, je klust wat, je praat veel met andere zeilers. We hebben een CD kunnen bemachtigen met allerlei pilots - van nagenoeg de hele wereld - en veel leuke artikelen over een diversiteit aan artikelen. Ja, er gaat wat om in zeilers land.

Op 22 oktober zijn we vertrokken voor een tocht van iets meer dan 5 dagen naar Lanzarote, één van de Canarische eilanden. Op zoek naar - voor ons – nieuwe wereld en nieuwe belevenissen. En beiden hebben we gezien. En hoe!! Maar daarover de volgende keer meer

Ans & Gerjan