Op weg naar Barbados (II)

Op weg naar Barbados (II)

Op de oceaan
Op weg naar Barbados, ruim 2000 zeemijlen te gaan en een kleine 3 weken op zee vanaf de Kaap Verden (en dat met een snelheid waarvan je zegt: Tjonge met de fiets gaat het toch echt sneller). Het moet aan de overkant wel heel mooi zijn om de ontberingen van 3 weken op zee te trotseren. Maar wellicht zijn die 3 weken zelf wel leuk. Hoe het ook zij, we zijn gewoon benieuwd hoe het zal gaan en hoe het bevalt (het is voor ons ook de eerste keer dat we zo lang aaneen op zee zitten). In dit stukje laten we u een beetje in de keuken (eigenlijk heet dat aan boord een kombuis) kijken en combineren we dat met allerlei vragen, die we gesteld kregen. Daar gaat ie dan:

Wat doe je zoal de hele dag op zee? Een belangrijk deel van onze tijd wordt opgeslokt door het wachtschema. Tijdens de wacht let je op de zeilvoering (moeten we al of niet het zeil reven of juist het rif eruit halen?) en kijk je uit naar andere schepen of andere onhebbelijkheden. (zo hebben we een keer uit moeten wijken voor een groot visnet, dat zowaar midden op zee dreef en waarschijnlijk door een vissersschip is verloren; had dat vissersnet ons "gevangen" dan hadden we een hoop ellende gehad). Ons wachtschema loopt van 18.00 uur tot de volgende dag 10.00 uur. De een houdt wacht en de ander slaapt. Mocht er onverhoopt wat zijn, dan roep je de ander en klaar je de klus met z'n tweeën. Per keer duurt bij ons de wacht vier uur. Best wel lang, bij de meeste schepen is dat 2 a 3 uur. We kiezen bewust voor 4 uur, zodat je dus ook vier uur slaap hebt en wij vinden, dat je met dit wachtschema beter uitrust. En het bevalt ons tot nu toe prima. De rest van de dag wordt besteed aan eten koken, opruimen, klusjes doen, en beetje bijslapen als dat nodig is, veel om je heen kijken en als het lukt en beetje lezen. Vervelen? Daar heb je gewoon de tijd niet voor.

Hoe is het varen 's nachts?
's Nachts nemen we wat zeil in, we reven dus op voorhand wat. Enerzijds zonde, want je verliest snelheid; anderzijds als de wind 's nachts toeneemt, dan hoef je niet gelijk de ander uit de kooi te halen om te reven. De stuurautomaat staat aan en voor de rest kijk je uit naar andere schepen. En van tijd tot tijd kom je die best wel tegen. En of de duvel ermee speelt: Veelal lijken ze op ramkoers te liggen. Op volle zee heeft formeel een zeilschip voorrang op een oceaanstomer. In de praktijk zien ze je vaak niet en zorg je er zelf wel voor om uit de buurt te blijven. Soms hebben deze schepen zoveel lichten aan, dat je de navigatieverlichting niet goed ziet. En dan ineens zitten ze vlak bij je in de buurt. En dan gebeurt het wel eens dat de motor op volle kracht bij moet om voor je gevoel weer een beetje op veilige afstand te komen. Soms vergis je je wel eens. Sommige plezierboten zijn zo benauwd dat ze niet gezien worden, dat ze allerlei knipperlichten in de top van de mast hebben hangen. De ander vertwijfeld achter latend wat dat nu weer is. Als het een donkere nacht is - geen maan en de sterrenhemel deels verscholen achter de wolken - dan zie je de horizon niet meer. Plots zie je een wit licht, die je vanaf dat moment scherp in de gaten houdt. Wie weet komt het schip jouw kant op. Na enige tijd breekt de bewolkng wat, komt even de kim in beeld en krijg je in de gaten dat je in plaats van een schip de hele tijd een ster in het vizier hebt gehouden. Of een andere keer zie je ineens een rood en wit licht met een fel knipperlicht. Denk je: weer zo'n idioot die wil opvallen. Blijkt het na verloop van tijd een vliegtuig zijn. Dan ontschiet je nog wel eens een woord wat lijkt op chips. Als de hemel onbewolkt is en de maan er nog niet is, dan is de sterrenhemel schitterend. Je ziet de sterren achter de sterren en daarachter ook weer sterren. Liggend in de kuip kun je er uren naar kijken en schieten de gedachten nog wel eens over de grenzen van de rationaliteit. Maar niet te versmaden is de nacht waarbij de maan volop haar zilveren licht doet schijnen over de zee. Soms zo helder dat je er bijna een boek bij kunt lezen. Het golvenpatroon zie je duidelijk, een heldere scheiding van water en lucht en elk detail van de boot kun je goed onderscheiden.

Krijg je nooit de pest in aan het steeds maar bewegen van de boot?
Als er wat wind staat en het schip ligt een goede koers voor, dan gaat het " op één oor liggen" en vallen de bewegingen erg mee, ook als de golven wat hoger worden. Je beweegt je dan gemakkelijk over en door het schip en alles is heel relaxed. Maar zo gauw je voor de wind vaart of als de wind schuin van achteren komt, dan is het uitkijken. Dan rolt het schip - vaak in onverwachte bewegingen - heen en weer en waardeer je de veelheid aan handgrepen die strategisch over het gehele schip zijn aangebracht. Je voelt je soms net een dubbel cardanisch opgehangen gasstel, waarbij het hoofd recht blijft, maar de rest er onder bungelt, onderwijl stotend tegen alles wat maar enigszins in de buurt is. Je hebt op een gegeven moment zoveel blauwe plekken, dat je je soms net smurf voelt. Als je gaat slapen dan hang je een zeiltje op die moet voorkomen dat je door alle bewegingen uit de kooi wordt geslingerd. En ja, zo heet dat ook, het slingerzeiltje. Die zet je met haak vast aan een paar ringen. Houdt altijd. Nou ja, bijna altijd. Eén keer hield het niet en duvelde ik een dikke meter naar beneden. Nee, niet fijn. Nog dagenlang met een pijnlijke rug rondgelopen. Sindsdien binden we het slinger zeiltje nog eens extra vast met een stuk touw. Houdt altijd ... hopen we. En het thee zetten op een slingerend schip: de handelingen zijn simpel. Je zet water op, zet het theekopje klaar, het theezakje erin, warm water erbij. Terwijl je de ketel terug zet ... flats ... theekopje om ... over de vloer. De eerste keer dat het gebeurt kijk je wat beteuterd. Je droogt de vloer, zet het theekopje klaar, het theezakje erin, warm water erbij, je draait je om... flats .... Met een wat rood hoofd, roepend om wat chips, maak je opnieuw de vloer droog. Het warme water is inmiddels op. Opnieuw water opzetten, het theekopje staat weer klaar, een nieuw theezakje. Het water is warm, je gooit het in het theekopje. Door ervaring wijs geworden laat je het kopje niet meer los. Alleen heb je nu niet de handgrepen meer vast, een onverwachte golf ... flats ... met kopje en al. Ja en de chips was al op; en wat zeg je dan? ... juist ja. We hebben nu de toestand van gelatenheid. Als er nu iets om gaat, dan zeggen we niets meer, pakken een doekje en beginnen opnieuw. En dat alles onder het motto: Ons krijgen ze niet klein.

Is er midden op de oceaan nog iets van het dierenleven te bekennen?
Jazeker, het is ongelooflijk, maar zelfs midden op de oceaan kom je nog vogels tegen. Niet in grote getale, maar toch. Van tijd tot tijd krijg je bezoek van dolfijnen; maar dit keer geen speelkwartier, want binnen de kortste keren zijn ze weer vertrokken. En vis natuurlijk. We hebben geprobeerd ze te vangen. En met succes. Jazeker Jorik, dank zij jouw adviezen. Een prachtige dorado, zo'n 30 a 40 cm lang (nee, geen visserslatijn, we hebben er foto's van). Met wat kunst en vliegwerk aan boord gekregen, vakkundig geslacht - de details laten we weg - en gefileerd en... op de barbecue. Heerlijk!! Ook laat je je nog wel eens verrassen. Denk je wat vogels te zien, laag over het water scherend, blijken het vliegende vissen te zijn. Soms wel 20 tegelijk. En ineens waren ze dan weer verdwenen, met een plons het water weer in. In maten variërend van ca. 10 cm tot soms wel 30 cm. We kunnen dat zo precies weten omdat ze ook regelmatig op ons dek lagen. En einden vliegen dat ze kunnen, soms wel 50 meter. Men zegt, dat ze uit het water komen als een roofvis achter ze aan zit. Toch waag ik dat enigszins te betwijfelen. Als je soms ziet met wat voor een swung ze allerlei zwierige bewegingen maken in de lucht, dan krijg je toch echt de indruk dat ze aan het spelen zijn. Ook de manier waarop ze zich in het water laten vallen: Met een dikke plons. En veraf hoor je dan iemand roepen: En ik heb nog zo gezegd, géén bommetje. Helaas, een walvis hebben we nog niet gezien, maar we blijven op de uitkijk.

Nog een bijzondere Kerst en jaarwisseling gehad op zee?
Het was niet gepland, maar het kwam zo uit, dat we met de feestdagen op zee
zaten. Met Kerst hadden we gedacht om een zeekalkoen te verschalken. helaas, de zee was te ruw; misschien was het wel gelukt om een vis te vangen, maar het slachten op zo'n schommelende boot zou echt een kwelling zijn geweest; en dan niet alleen voor de vis. Desondanks hebben we een heerlijk kerstmaal gegeten, alleen was de zeekalkoen vervangen door zalm uit blik. En de jaarwisseling? Normaal gesproken zitten we die altijd met vrienden en de kinderen uit. Maar om een of andere reden hebben we ze dit jaar niet gezien. We weten eigenlijk ook niet waarom. En we moesten natuurlijk gewoon wachtlopen. En welke jaarwisseling vier je dan? Als het in Nederland 24.00 uur is of 4 uur later, toen het aan boord 24.00 uur werd? Kortom, het was een nacht als alle nachten. En om die reden eigenlijk toch ook wel bijzonder.

Hoe was het weer?
Ons was voorgespiegeld, dat we onder een zwoele wind met de zeilen vol uit naar de andere kant zouden deinen. Nou, niets van dit alles. De eerste week kenmerkte zich door veel windstiltes, daarna begon de wind wat uit het Oosten te komen en kregen we zowaar de indruk dat we in de passaat terecht waren gekomen. Kregen vervolgens een paar nachten lang veel squalls regenbuien met veel wind) over ons heen, dagenlang hebben we dicht bewolkte luchten te verwerken gekregen en de laatste drie dagen was het dikke wind en hoge golven. Ja, het joekelrecord is weer gebroken. Toch hebben we genoten van de tocht.

En hoe is de aankomst na zo'n lange tijd op zee?
Als je nog zo'n kleine week te gaan hebt, dan begin je met aftellen. Nog zoveel mijl te gaan. En eindelijk zie je midden in de nacht en nog zo'n 70 mijl voor de boeg een vage lichtgloed aan de horizon verschijnen, de lichten van Bridgetown, de hoofdstad van Barbados. Met de opkomende zon zie je langzaam land aan de horizon, als een parel aan de kim. Met het dichterbij komen ontwaar je de heuvels, de kliffen, de huizen, de auto's. Bridgetown ligt aan de oostkant van het eiland, dus we moesten onder het eiland langs en dan nog zo'n 10 mijl noordwaarts. Eindelijk, de haven. Via de marifoon: Port Control, here sailingyacht Spirit. Ask permission to come in. En dan hoor je een simpel OK. Aanleggen, langs de diverse autoriteiten, en daarna naar de ankerplaats in de baai voor Bridgetown.

Een paar dagen later schrijven dit stukje. E staat wat wind, de deining geeft het schip soms een wat onverhoedse beweging... flats ..ja, het blijft wennen, maar u kent inmiddels ons motto…

Ans en Gerjan