The Caribbean

En zo zaten we ineens in Barbados, aan de andere kant van de Atlantische oceaan. Het eiland, dat Columbus - zonder dat hij het wist - voorbij is gevaren en Franse kapiteins later alleen konden vinden als ze op enig moment een varken overboord zetten (dit is echt zo, vertellen we later nog wel eens). Tegenwoordig hebben we daarvoor de GPS, het kleine apparaatje dat tot nu toe ons feilloos de weg heeft gewezen. Barbados, het eiland dat is uitgevonden voor de toerist ... ... en die waren er plenty. In grote cruise schepen worden ze aangevoerd. Toen we aankwamen op dit eiland lagen er vier van die grote zeekastelen (met namen als "ocean village", "ocean breeze", the castle of St. Lucia etc.; er zou er zelfs een rondvaren met de naam "The Wet Dream", maar die zijn we nog niet tegengekomen; wel benieuwd trouwens hoe dat schip eruit ziet). Wij lagen in een grote baai voor anker, tegen het stadje Bridgetown aan, de hoofdplaats van Barbados. Ankeren is bij ons favoriet; je ligt lekker vrij, als je 's morgens wakker wordt, kun je onbekommerd overboord springen zonder dat je bang hoeft te zijn om de buurvrouw nat te spatten, geen last van buren met een té welluidende stem. En het liggeld valt ook alleszins mee. Kortom, een eigen koninkrijk temidden van zonnige stranden en een lonkende zee. Maar om aan land te komen, heb je een dinghy nodig, een bijbootje. Meestal is dat een rubberboot, wij hebben een opvouwbaar geval. Met een buitenboord motortje erachter stuiven we over het water en maakt elk tochtje weer tot een pret ... totdat het motortje ermee ophoudt. Twee keer gebeurd. De eerste keer kwamen we roeiend alsnog ter bestemder plekke, de andere keer woei het als de bliksem en kwamen we er niet tegenin. We dreigden richting zee af te drijven. Stel je voor om een nacht in een dinghy op zee te moeten ronddrijven. Gelukkig passeerde er net een grote bijboot van een van de miljoenen jachten en die gaf ons een lift. Zo zie je maar: Een eigen koninkrijk heeft ook zo zijn schaduwzijden. Dinghy's - en ook de buitenboord motoren - zijn gewilde dingen in deze streken en willen nog wel eens ongewild van eigenaar veranderen. Een dik slot is dan ook geen overbodige luxe. Wij hebben er zoeen met een sirene erop. Als het zonder sleutel wordt losgemaakt, dan hoor je een heidens kabaal van 120 dB. En een dief houdt niet van kabaal, dus ... zo veilig als maar kan. We moesten naar de kant om wat boodschappen te doen, het stadje te bekijken en ... jawel Mirjam, ik ben het niet vergeten, een bezoekje aan wat kappers. O het voor iedereen duidelijk te maken: Vlak voordat we vertrokken uit Nederland ben ik nog bij Mirjam geweest om mijn haar te knippen en te fatsoeneren. Zowaar geen sinecure, maar Mirjam kent haar vak als geen ander. Ik was er zo content mee, dat ik van mijn net gekortwiekte kop een foto heb gemaakt en met Mirjam de afspraak heb gemaakt om hier in de Carib de "copy-rights" te verkopen. In de volle overtuiging dat we er allebei schatrijk van zouden worden. We liepen dus door Bridgetown, door een prachtig inlands winkelstraatje en aanschouwden alles wat we tegen kwamen. Er waren veel mensen op straat. De vrouw van oom Tom (van dat boek over de negerhut) kwamen we tegen, een zwarte vrouw gevorderd in leeftijd in een vrolijke bloemetjesjurk, tasje onder de arm, strooien hoedje op, platte schoenen aan, onverstoorbaar schuivelend door de drukte naar haar bestemming. Diverse kraampjes waar van alles te koop werd aangeboden. We hadden al gehoord dat de werkloosheid hier best wel een probleem vormt en dat beeld zie je ook op straat. Sommigen lanterfantend, anderen midden op straat fanatiek aan het domino spelen, entrepreneurs die op allerlei manieren via hun kraampje hun waar te koop aanboden, veel mensen die krasloten kochten en ter plekke hun geluk beproefden. Taxichauffeurs, die je vaak aanriepen met de vraag of je een taxi nodig had. Veel mannen met een veel kleurig gebreide muts die hoog de hemel in wijst, anderen met een honkbalpetje. En nooit eerder gezien in deze aantallen: Veel mensen met een pikzwart haarnetje en al het haar eronder gepropt. Nee Mirjam deze quick scan op straat leerde dat de kappersmarkt voor de mannen nog veel voorwerk vraagt. We moeten ze eerst onder het hoofddeksel uit zien te laten komen. Een bezoekje aan wat kappers bevestigden dit beeld. Met het vrouwelijk deel van Barbados is denk ik meer kans. Dus misschien kun je met de volgende suggestie uit de voeten? Zoek de schoonste van de Streek, zet haar in de kappersstoel en zet je beste beentje voor. Maak vervolgens een paar foto's en stuur die op. Hebben we vast meer kans. We horen nog wel wie de schoonste van de Streek is geworden. We kwamen na deze eerste ontdekkingsreis terug bij de dinghy en zagen tot onze schrik ons mooie slot geopend op de bank liggen. Terwijl we verbijsterd het slot nader beschouwden en tot onze opluchting constateerden dat er niets weg was hoorden we vanonder de brug met een zware doorrookte stem: "Uh uh, my lord, that doesn't work. Bleek een zwerver met een slaapplaats onder de brug zijn kunsten op ons slot te hebben gebotvierd en triomfantelijk keek hij ons aan. "My lord" noemde hij me. Nice day, my lord. Beautifull dinghy, my lord. You need another chain, my lord. We hebben hem een paar sinaasappels gegeven - waar hij direkt zijn tanden in zette - en de volgende dag een dikke ketting gekocht. Als vervanger voor onze niet werkende keukenmeid. Iemand interesse? In de baai waar we voor anker liggen bleek ook familie Stoffel te wonen. Het schildpaddenpaar (tenminste, we denken dat het een paar is) dat zich heerlijk wentelt in de zon met het koppie boven het warme water uit. Tenminste, als ze zich onbespied wanen. Zo gauw ze onraad ruiken duiken ze de diepte in en laten zich de komende paar uren niet meer zien. Zowaar geen kleintjes. Hun schild had gauw een middellijn van wel een halve meter. Later kwamen we op zee een nog forser exemplaar tegen. Zeker wel een meter in het rond. Zoveel biefstuk, zomaar ronddrijvend midden op zee. Ze blijken heerlijk te smaken, zegt men. Hebben we niet geprobeerd om een ruzie met mevrouw ooivaar te voorkomen (het lijkt Fabeltjeskrant wel).

Onderweg naar Barbados hadden we nogal wat hydraulische olie verbruikt als gevolg van een lek in het stuursysteem. In de stad bleek het nergens te koop. We werden verwezen naar de vissershaven. Een paar van die vissersboten zouden toch wel een hydraulisch systeem aan boord hebben was het idee. Nou, niet dus. Een vriendelijke dame verwees me naar een winkeltje achter de visafslag.Via allerlei sluip door, kruip door gangetjes kwam ik bij het winkeltje. Maar geen olie. Na nog een tiental andere verwijzingen werd een adres voor me op papier gezet en verwezen naar een taxi, een aftandse uitvoering van een soort volkswagenbusje. Bleek een onderdeel te zijn van het openbaar vervoersysteem op Barbados. Ze vertrekken pas als het busje vol is. En dat is als er 15 mensen in zitten. De arbowetgevers in Nederland zouden een rolberoerte krijgen als ze dit zagen. Allervriendelijkste mensen. Vrolijk swingend op de raggea muziek uit forse uit de kluiten gewassen luidsprekers begeleiden ons terwijl we op weg gingen. De chauffeurs leken hun opleiding in Portugal te hebben gevolgd; de gang zat er flink in. Na zo'n 20 minuten wees de chauffeur me een groot gebouw aan waar ik moest zijn. Kosten van het busritje: Omgerekend ongeveer 50 eurocenten. Het bleek een soort groothandel te zijn. Minimum afname: 20 liter; ik had 5 liter gewild. Na het eerst te hebben afgerekend bij twee dikke dames achter het loket werd het met een steekkarretje gebracht. Oef, kan ik daarmee wel met het busje terug? Geen probleem, de man ging me met het steekkarretje voor naar de weg en op zijn rauwe schreeuw stopte een voorbijkomend busje. Er zat al iemand in met twee tapijtrollen dus met mijn 20 literblik viel ik niet eens op. De chauffeur bracht me speciaal naar de visafslag. Allervriendelijkste man.

We zijn zo'n 2 weken op Barbados gebleven. Genoten van alle bewegingen in de baai, van het stadje, van het achterland dat we met hetzelfde busjessysteem hebben verkend, de grotten midden op het eiland (ze hadden daar asfalt liggen op zo'n 800 meter diepte, waarover je met een electrokar door de grot werd gereden, zo nu en dan stoppend bij prachtige stalactieten en stalagmieten en snelstromende onderwaterriviertjes). Na het uitklaren zijn we vertrokken naar Bequia, een eilandje ongeveer een etmaal varen. Kennismakend met een nieuw fenomeen, de boatboys, met nieuwe wuivende palmbomen op het witte strand, de sfeer van "don't worry, be happy", de rum, de prachtige baaien, de hoge uit zee opstijgende kliffen waarop de golven in ontelbare druppels uiteen spatten, de ... ... ... regen, harde wind, bootperikelen, in het water vallende spullen. Ja, ook hier heeft de medaille twee kanten. Toch is het prachtig om deze medaille te leren kennen, het avontuur te ondergaan, mensen te ontmoeten en het nadien met een vette knipoog door te vertellen.

Tot de volgende keer,

Ans en Gerjan