St. Maarten

We horen uit Nederland, dat na een lange en druilerige winter zo langzamerhand de dagen weer aan het lengen zijn. Aan deze kant van de oceaan is dat niets anders; de dagen zijn niet alleen aan het lengen, ze vliegen ook voorbij. Terug kijkend zijn we hier al weer over veertien eilanden gehopt: Barbados, Bequia, St. Vincent, St. Lucia, Martinique, Dominica, The Saints, Gouadeloupe, Antigua, Barbuda, Nevis, St. Kitts, St. Eustatius en St. Maarten. We hopen met deze opsomming de naam van onze site - kraan.waarbenjij.nu – qua tijdigheid weer een beetje eer aan te doen: we zitten dus nu op St. Maarten. Alles wat we tussentijds hebben meegemaakt - wat een mens al niet kan hebben - zullen we proberen u de komende tijd deelgenoot van te maken. St. Maarten, een bijzonder eiland, deels Frans en deels lid van het Nederlands koninkrijk. Het Franse deel is een klein stukje groter. Alhoewel in het verleden om bijna elk eiland hier op de Carib flink is gevochten zegt de folklore dat de verdeling van St. Maarten anders ging en eigenlijk heel pragmatisch is opgelost. Een Fransman werd in het noorden los gelaten met de boodschap om hard naar het zuiden te rennen en een Nederlander moest vanuit het zuiden hard naar het noorden rennen. Daar waar ze elkaar zouden ontmoeten zou de grenspaal worden geslagen. Als extra handicap kregen beiden een fles mee van de Nationale drank; de Fransman een fles wijn en de Nederlander een fles Beerenburg (ja, men zegt dat het een Fries was). Het zal duidelijk zijn dat dit geen evenwichtige wedstrijd werd. Maar slim als we zijn hadden we wel bedongen dat we konden starten vanuit het zuiden, het rijkste deel van het eiland door de winning van veel zout. Het draait inmiddels niet meer om het zout, maar om de harde pegels van de toerist. En van alle eilanden krijgt St. Maarten - het Nederlandse deel - de meeste toeristen te verwerken (en verdient dus ook de meeste pegels). Het bruist hier van de activiteiten, het aantal jwelierszaken is hier niet te tellen en de gouden ketting verkopen ze hier per meter. 't Is maar dat u het weet; mocht u naar St. Maarten komen voor wat goud, neemt u dan vooral een meetlint mee.

Eén vraag krijgen we hier maar niet beantwoord: Waarom beginnen de namen van de eilanden en ook veel plaatsen hier met Sint? Misschien doordat de ontdekker van deze eilanden zijn heiligen wilde eren? Een eis van de koning van Hispania? Zou iemand het heldere licht hebben gezien? Nam Columbus een priester mee aan boord? We weten het niet. Mogen we de vraag aan u doorspelen? Wellicht dat u het antwoord kunt vinden in een of ander dik boek, op internet of wellicht het antwoord vanuit het blote hoofd paraat hebben. Wie het weet kan hieronder het antwoord geven. Als we terug zijn kan hij of zij van ons een Caribisch presentje tegemoet zien (en ik mag het niet verraden, maar als u wist wat het was, dan zou u stad en land aflopen om het antwoord te vinden..).

Belastingvrij kopen, dat is hier het toverwoord. Dagelijks lopen daarom hier de grootste cruiseschepen binnen die in grote aantallen de toeristen "lossen", de hotels en pensions zitten overvol, vele tientallen miljoenenjachten hebben hier hun thuishaven en veel oceaan-gangers laden hier hun schepen vol en doen hier de laatste klusjes voordat de boeg weer naar de grote plas wijst. Alle onderdelen zijn hier in ruime mate voorhanden. Het eiland heeft een prachtige lagoon (binnenmeer) zo groot als het Snekermeer, te bereiken via een nauw kanaaltje en afgesloten met een brug die een paar keer per dag open gaat. De lagoon geeft een uitstekende beschutting tegen harde wind en hoge golven; het enige nadeel is dat de algengroei onderaan het schip onstuimig is en na enkele weken de schelpen eraf geschraapt moeten worden. Sommige schepen die hier al wat langer liggen lijken vergroeit met de bodem en dikke groene slierten ontsieren de ooit zo
trotse waterlijn.

Soms kom je een situatie tegen die overal had kunnen plaatsvinden, ook midden in Friesland. En de brugwachter speelt de centrale rol. Zo'n acht keer per dag gaat de brug open, op vaste tijden, vier keer voor het uitgaande scheepvaartverkeer en vier keer voor het inkomende scheepvaartverkeer. Iedereen kent de openingstijden en houdt er rekening mee. Tot op het laatste moment scheuren de auto's voorbij en ontspringen de dans van een klein half uur wachten. Maar zo'n brugwachter, die wil ook wel eens wat. Uit het keurslijf springen bijvoorbeeld van de vaste tijden. We kwamen terug van het boodschappen doen en waren op weg naar de dinghy toen vlak voor ons de bomen van de brug naar beneden kwamen, vijf minuten te vroeg. Nou ja, dan wachten we toch even; zo zijn we inmiddels wel geworden. Zo niet de auto's, die ineens voor de gesloten bomen moesten wachten. Je zag ze op hun horloge kijken, zagen dat het te vroeg was en begonnen verwoed hun toeter te bewerken. Een heidens kabaal. De brugwachter keek naar al die toeterende auto's en je zag hem even nadenken. Nee, experiment blijkbaar mislukt, want de bomen gingen weer omhoog en de auto's stoven weer verder, de chauffeurs druk gesticulerend naar de brugwachter. Voor de brug lagen inmiddels wat miljoenenjachten en nog wat kleiner grut om door de brug te gaan en zij zagen dat de brugwachter zijn actie om de brug te openen had stopgezet. Tegen hun zin blijkbaar. U kent wellicht die zware geluiden wel van die scheepshoorns? En die lieten ze horen ook. Niet één, niet twee, maar een stuk of tien. En daartussen door de bescheidener hoorns van de kleinere schepen. Een hels kabaal. De arme brugwachter. Hij deed z'n handen voor z'n oren en liet van tijd tot tijd zijn middelvinger zien aan de schippers van de wachtende schepen. Ik weet niet wat hij er precies mee bedoelde, maar we zagen wel, dat de brug nu tien minuten later dan anders opende. Hij zag ons kijken en lachen. Zijn gevoel voor humor had hem evenwel op dat moment in de steek gelaten.

En dan nog zo iets, eigenlijk ook iets van dicht bij huis. Kent u Skype? Dat is een programmaatje op de computer, waarbij verbinding kan worden gemaakt met een andere computer en binnen de kortste keren heb je een telefoonverbinding tot stand gebracht met jouw eigen computer. En helemaal gratis, voor niets, noppes. En dat spreekt een Nederlander in den vreemde wel aan, zeker als de maandelijkse kosten van telefoontjes , email en internet de pan uitrijzen. En als je dat combineert met Wifi (draadloos internetten) dan ben je helemaal up-to-date. Nu wil dat niet zeggen dat het allemaal van een leien dakje gaat. En ook met wie je belt heeft het programma nodig (later merkten we dat dit laatste niet waar is). We hebben het uitgeprobeerd met de kinderen. Al vroeg naar het internetcafé met Wifi mogelijkheden, de computer en alle toebehoren uitgepakt en eerst verbinding gemaakt met internet. Helaas, verbinding uit de lucht. De systeembeheerder was in geen velden of wegen te bekennen, dus dan maar naar een internetcafé. De computer opnieuw aangesloten, alles uitgepakt en verbinding zoeken met internet. Helaas, storing. Het zou nog wel even duren voordat het weer zou zijn hersteld. Naar de stemgeluiden te horen waren ze aan het ruziën wie de schop zou pakken om de kabel op te graven en het vuil eruit te blazen. Daar hebben we niet op gewacht. De zaak weer ingepakt en met een al wat roder hoofd naar een derde wifi café. Ja, het netwerk functioneerde. Alles weer uitgepakt, alles aangesloten en verbinding gezocht met internet. En het werkte. Joegee!! Ring, ring ... er verscheen een groen telefoontje op het scherm. Remco aan de lijn. Hij had gelijk een vergadering belegd met Arnoud en Marije erbij. Met z'n vieren aan de telefoon. Dat wordt nog eens gezellig. Alles kan tegenwoordig ... ... behalve de verbinding, die kon het niet aan. Een herrie van jewelste in de koptelefoon ... doing, klik, ring ring, bam, bats .... maar een verbinding van likmevestje. Continu werden we eruit gegooid. Experiment maar matig geslaagd. Later ging het stukken beter. Een uitvinding gelijk aan de stoomtrein. En pas op de Carib komen we achter het bestaan ervan. Met vele anderen. Met tientallen zitten we achter onze eigen PC in een Wificafe te internetten, te bellen, te mailen, te chatten, te ... ik weet niet wat allemaal, maar dat moeten we nog uitvinden. Sommigen zijn nog slimmer. Ze hebben een grote antenne (nou ja, zo groot is het eigenlijk niet eens) gekocht en kunnen al die mooie dingen doen vanaf hun schip. Wij hebben nog niet de juiste kabels gevonden, maar we beloven u ... eens zullen ook wij vanuit de kuip al die leuke dingen kunnen doen ... hopen we. En wellicht wat vaker de site kunnen vullen.

We hadden beloofd wat meer over de boatboys te vertellen, maar dat wordt door de lengte van dit verhaal nu niets meer. De volgende keer dus ... en we weten het zeker ... u zult het niet willen missen ...
Dus, tot de volgende keer.

Ans en Gerjan