Cuba II:

Jawel, we zijn in Cuba. Nadat we onze Zwitserse medezeilers Rudy en Lilian een kleine 120 mijl achter ons aan hebben gesleept (hun schroef deed het niet meer en er was geen wind) kwamen we na ongeveer 24 uur varen in Cienfuegos aan. Een plaats van ongeveer 100.000 inwoners (dus iets groter dan Leeuwarden), prachtig gelegen aan de oevers van een grote lagoon. Op een schiereiland lag een kleine jachthaven waar een paar zeilboten lagen. Wij konden er gemakkelijk bij. Met 5 man sterk werden onze lijnen opgevangen en lagen we even later als een huis, in afwachting van de autoriteiten, die ons zouden moeten screenen op ik weet niet wat. Dat moesten we nog ondervinden.

Inklaren:
Nog geen vijf minuten wachten of er kwamen drie mensen aan boord, een arts, een expert van het ministerie van landbouw en de derde van het ministerie van gezondheid. Alle drie hadden ze hun eigen formulieren mee, die ze vervolgens zelf gingen invullen. Bootgegevens, onze gegevens, waar kwamen we vandaan etc. Ja, we zijn gezond, we hebben geen vreselijke ziektes onder de huid en ja, alle noodzakelijke inentingen zitten in ons lijf. De arts was tevreden, nadat we onze
handtekening op wat formulieren hadden geplaatst. Het ministerie van landbouw waakt ervoor dat geen ongewenste planten en dieren Cuba binnenkomen. Want ook dit kan enge ziektes teweeg brengen. Nee, dat sort zaken hadden we niet aan boord. Formulieren ondertekend en klaar. Dat ging snel, eerst maar eens een pilsje. Daar hadden ze wel zin in. In ons gebroken Spaans en het woordenboek in de hand hadden we het over de gebruikelijke koetjes en de kalfjes. Veel gelachen en veel humor. Nee, zo gek hebben de Cubanen het niet met ons voor. Maar het werk ging door. Waar komen die sinasappels, mango's en kokosnoten vandaan? Jamaica? Dan was dat geen probleem. Vervolgens werden onze voedselvoorraden doorgespit, wat is dit, wat is dat? Zelfs de appelmoes vroeg om een verklaring. Alles was akkoord. Nog maar een tweede pilsje, alhoewel die wat haastig moest worden opgedronken want de volgende ploeg stond al te wachten. Wij en de boot werden gezond verklaard en de Q-vlag (geel) kon naar beneden. Weer drie personen kwamen aan boord, de douane, een man van immigratie en de havenmeester. Pennen en papieren kwamen tevoorschijn en er werd driftig geschreven, van tijd tot tijd onderbroken door een vraag en een grap. De sfeer was even vrolijk als bij de eerste ploeg. We kregen ons visum, niet in het paspoort maar op een velletje wat ingelegd kon worden in het paspoort. Handtekening, pilsje en klaar.
Klaar? Nee. Nog geen 10 minuten later kwamen vijf man in een blauwe overall en met een dikke gereedschapskist over de betonnen ponton aangelopen. Een van de mannen had een hond aan de lijn, een labrador die goedmoedig de wereld in gluurde. Hij mocht als eerste aan boord. De arme hond had het snikheet en moest bijna de trap af worden geduwd om z'n werk te doen. Hij sjouwde wat door de boot, maar het fanatisme straalde er nou niet van af. Hij kon geen verdovende middelen vinden. Logisch want die hebben we ook niet. De hond werd in de kuip gezet en de vijf mannen gingen naar binnen, 2 voorin, 2 achterin en 1 in het midden. Hoe hou je dat nou in de gaten. Ans voorin, ik achterin. Met zo nu en dan een blik op de man in het midden of dat allemaal wel goed ging. Doosjes werden van alle kanten bekeken, er werd gesnoven aan allerlei flesjes, de vaseline trok bijzondere aandacht, de epoxy kenden ze niet maar werd bewonderend betast. Alle kastjes gingen open. Na ongeveer een half uur waren ze overtuigd. We hadden niets onrechtmatigs aan boord. De draagbare GPS en marifoon mochten we niet aan land gebruiken en werd in een kastje gedaan en met een breed plakband dichtgeplakt. Een van de mannen vond een magazine, waarin alle producten van Budgetmarine - een grote verkoper van allerlei bootspullen - waren opgenomen. Even hun eigen marifoon vergelijken met de nieuwste op de markt. Aandachtig werd deze bestudeerd. Van alle vijf kregen we een glimlach en een ferme handdruk en met een "Bienvenido de Cuba" werden we welkom geheten in Cuba. En nee, ze wilden geen pils. In totaal heeft het ongeveer twee uur geduurd, maar met recht kunnen we nu zeggen: Eureka!! We zijn in Cuba!!!

Een eerste blik op Cuba:
We gingen met ons vieren de poort uit. Het grote hek werd gedienstig door de bewaker voor ons open gedaan. Buenas tardes, een goede middag. Na zo'n 50 meter de hoek om en we kwamen op een brede boulevard. Prachtige gebouwen aan de linkerkant, een soort kasteeltjes, nu in gebruik als restaurant. Langs ons heen het verkeer, niet te druk, maar toch. Paard en wagen viel ons als eerste op, volgeladen met ongeveer 10 passagiers onder een schamel zonnetentje. Dit vervoermiddel bleek het hart te zijn van het openbaar vervoersysteem in Cienfuegos. Tientallen riksja's, ook onderdeel van het openbaar vervoer, een of twee passagiers achterin en voorop een zwoegende Cubaan. Een enkele auto, oud tot zeer oud, de meeste van Oost Duitse of Russische makelij met een dike sliert rook achter zich aan en soms een grote Amerikaanse slee, een oldtimer, prachtig om te zien. Ze zeggen wel eens, dat je aan de lengte van de rokken kunt zien of het in dat land goed gaat met de economie. Hoe korter de rok, des te beter draait de economie. Het moet de Cubanen uitermate voor de wind gaan; nooit hebben we de rokken korter gezien. Later begrepen we wel, dat in ieder geval in Cuba deze relatie niet op gaat.

Op de muur langs het water hingen groepjes schooljeugd rond; best modern gekleed en - voor jou Mirjam, je ziet, ik blijf opletten -de haren gekapt zoals in het moderne Europa. (maar geen markt, want pecunia hebben ze niet). Een lange rij voor een soort cafetaria waar ijs te verkrijgen was. Zo op het eerste gezicht zag het helemaal niet zo sjofel uit, zoals andere zeilers ons wilden doen geloven. Een prachtig plein in het midden van de stad, ruim voorzien van groen en zitbankjes. Kunstwerken waren prominent aanwezig. Rondom het plein prachtige gebouwen, het provinciehuis in de stijl van het Capitool, een kathedraal, van binnen nogal sober aangekleed, een beroemd theater en nog een paar erg monumentale panden. In de hoek onder een ruime afdak stonden wat tafels en stoelen en kon je een pilsje o.i.d. drinken. En ineens, ja, daar was het (deze frase is speciaal voor jou Dirk-Jan). Een winkel waar allerlei souvenirs werden verkocht. Als in een droom liep ik op die winkel af, ging voorbij aan allerlei snuisterijen, deed een volgende deur open en stond oog in oog met een verkoopster ... van sigaren. De echte Cubaanse sigaren, in allerlei soorten en maten. Oh, wat ruiken die sigaren heerlijk. Ik heb een doosje meegenomen. 's Avonds na het eten, de wind was weggevallen, de zon scheen haar laatste stralen voor die dag over het meer, een rustig muziekje op de achtergrond; ik pakte het doosje met sigaren. Ze roken nog lekkerder dan vanmiddag. Het ritueel kon beginnen. Voorzichtig werd het puntje van de sigaar afgesneden, uitgebreid van alle kanten besnuffeld en toen aangestoken met een speciaal stukje cederhout. De eerste trek, de rook kringelde ... de sigaar was beter dan ik ook had gerookt. Het werd laat die avond. Dirk-Jan, ik beloof je, zo gauw ik in Nederland terug ben dan neem ik er een paar voor jou mee. We hebben bijna drie weken in Cienfuegos gelegen. We hebben de stad verkend, hebben bij mensen thuis gegeten, hebben ontdekt hoe je aan de echte peso kunt komen, zijn in Trinidad en Havana geweest, hebben met heel veel Cubanen gesproken en plezier gemaakt en hebben nog veel meer gedaan.Eens heb ik gelezen dat je de letter o ongeveer 19 betekenissen kunt meegeven door verandering van de intonatie. Verbazing, verwondering, onverschilligheid, bewondering, ontzag ... alles met de letter o. En alle mogelijke intonaties heb je nodig om Cuba te beschrijven. De volgende keer gaan we een poging wagen om een nauwgezettere beschrijving van Cuba te geven; een prachtig land, geweldige mensen, hun eigen "struggle for life". Waard om te bezoeken? Meer dan ooit!!!

Tot de volgende keer,

Ans en Gerjan