Vertrek van Cuba

Ik weet het, ik weet het, de regelmaat van onze bijdragen aan het internet laten te wensen over. Onze wil werd gesmoord in de goede bedoelingen. En de hele klussen aan boord. U zult het niet willen geloven, maar vaak zijn we zo druk als een klein baasje. Met de onvermijdelijke reparaties aan boord, boodschappen doen, water en diesel regelen, de navigatie, onderdelen zoeken … en … de strijd tegen de mieren. Ze zijn in Venezuela aan boord gekomen in een zak brood. En sindsdien komen we ze op de gekste plaatsen tegen. In Curacao hebben we een paar spuitbussen gekocht in de hoop dat ze ons voorgoed van het probleem zouden kunnen afhelpen. Maar helaas, we zijn er nog niet vanaf. Laatst liepen ze in kolonne over het dek, van voren naar achteren en weer terug. We hebben nauwlettend hun spoor gevolgd maar enig mierennest hebben we niet kunnen vinden. De spuitbus heeft de kolonne onderbroken en zowaar, twee weken hebben we nadien niet meer gezien. Tot ze uit het toetsenbord van de computer tevoorschijn kwamen. Wat ze er hebben te zoeken? Geen idee, maar we hebben alle toetsen eraf moeten halen om de mieren eruit te kunnen krijgen. Sindsdien doen een paar letters het niet meer. En twee weken geleden deed ineens het licht het niet meer. Bleken er mieren te zitten in een paar relais, een soort elektronische schakelaars. En helaas, we hadden geen nieuwe aan boord. Het heeft ons twee dagen gekost en einden lopen om andere relais te vinden.
We zijn niet kwaadaardig, maar als we nu weer mieren zien, dan pakken we zonder mankeren de spuitbus en spuiten er naar lievelust op los. Grrrr….

Maar we zullen u niet verder lastig vallen met onze muizenissen (eigenlijk in
dit geval mierenissen) maar u verhalen hoe wij sinds de vorige keer zijn gevaren. En we beginnen weer in Cuba, we raken er niet over uitgepraat. Over het varen in Cubaanse wateren en Cuba als vakantieland. Varen over de zuidelijke wateren van Cuba:Na de zee tussen Jamaica en Cuba is het aangenaam verpozen in het ondiepe water aan de zuidkant van Cuba. Geen deining, veel eilandjes, nauwelijks tot geen andere boten. Een zacht briesje bracht ons in ruim een week naar Cienfuegos, een provinciestadje in het midden van Cuba. De vele eilanden en ondiepten maakten een nauwkeurige navigatie noodzakelijk en goede zeekaarten zijn onontbeerlijk. 's Avonds legden we aan bij een van de eilandjes, liefst een eiland met een kom in het midden, waardoor je van alle kanten beschermd werd voor onverwachte winden. Toen we Cienfuegos weer verlieten, hadden we eerst een stuk diepe zee te gaan. Windstilte tot een paar mijl uit de kust en daar ineens blies de wind het kaas je van het brood. Verderop weer een ondiepe vlakte. Op de scheidslijn van diep en ondiep staat een hoge en rommelige zee, die het schip behoorlijk deden kantelen. Maar als altijd staken de beide masten nadien weer fier overeind. Voor anker, dicht tegen een eiland, een eiland met een hoge vuurtoren. Of het erom ging wie het meeste licht tevoorschijn kon toveren, stak 's nachts een fikse onweersbui los en het weerlichten verlichtte soms de hele horizon. Een prachtig natuurverschijnsel, maar zo dicht onder het eiland met overal verraderlijke riffen? Stel je voor dat het anker in staking gaat, dat het om een
of andere reden op zijn rug gaat liggen. We hebben die nacht toch maar ankerwacht gehouden.Verderop werden we verrast door een visser met weer een aantal kreeften. En na de kreeft genieten van de Cubaanse sigaar. Tjonge, jonge, wie heeft dit allemaal kunnen verzinnen.(tjonge, DirkJan, wat is dat nu jammer dat je geen sigaren meer rookt). Het werd van tijd tot tijd wel erg ondiep. Soms schuurden de schelpen aan de onderkant van de kiel door het zand en moesten na een lange reis achterblijven. En je weet maar nooit, met zo weinig water onder de kiel. Er behoeft maar een of andere zeemol zijn werk serieus te nemen en je ligt vast op zijn omhooggestuwde bos klei. Maar gelukkig, de zeemollen waren ons deze keer gunstig gezind. Soms bracht een ton in het weidse water enige verlichting in de zoektocht naar de juiste weg. Maar in Nederland zijn we met een ton op zee toch wat anders gewend: Een stevige knaap, een jongen van stavast, een paar meter hoog, duidelijk van kleur en teken die immer de top de lucht in heeft staan, ook als een ferme wind de golven de hoogte in zwiept.

Niets van dit alles in Cuba. Een beetje miezerig, een ton die al bij de minste
bries alle kanten op schommelt, gemis van enige kleur ( behalve het bruin van de roest) en soms op een andere plaats dan waar je ze zou verwachten. En ondanks al deze omstandigheden is het leuk, afwisselend en konden we na een
lange tocht tevreden het potlood en de passer (en de onvolprezen computer - ja,
die van die mieren) terzijde schuiven.

Cuba als vakantieland:
Sinds de ruime geldstromen uit Rusland eind jaren '70 van de vorige eeuw zijn
stopgezet, heeft Cuba een belangrijke koerswijziging moeten inzetten. Voorheen
waren toeristen niet welkom maar nu werd het noodzakelijk dat de kapitaalkrachtige Westerse toerist de broodnodige buitenlandse deviezen Cuba
binnenbracht. Het kapitalisme als redder van het communisme, wie had dat kunnen
bedenken. Een van de eerste eilanden die voor de toerist werd omgebouwd was Cayo Largo (nou ja, omgebouwd? Er stond voorheen eigenlijk niets). Historisch gezien heeft dit eiland vooral naam gemaakt in de periode dat het eiland de thuisbasis was voor de piraten die het voorzien hadden op de Spaanse zilvervloot die hierlangs kwam na de rooftochten van de Spanjaarden door Zuid Amerika. Zelfs onze eigen Piet Hein (zijn naam is klein en zijn daden benne groot) was hier actief en is in Nederland wereldberoemd geworden vanwege zijn verovering hier van de Spaanse
zilvervloot. Het eiland is alleen beschikbaar voor de toeristen en Cubanen mogen hier niet wonen. De Cubanen die hier ten behoeve van de toerist werken worden ingevlogen en wonen in een soort kampement. Ze hebben diensten van drie weken (waarna ze weer drie weken vrij hebben). En bevalt ze dat? Nou nee - degenen die we erover spraken, eigenlijk vinden ze er niets aan, alleen de extra verdiensten brengt ze ertoe om hier te werken. En is het leuk voor de toerist? Als je ervan houdt om je tijdens te vakantie te verpozen in het hotel en het zwembad als de voornaamste attractie beschouwd dan is het goed toeven in Cayo Largo. Een enkele keer met een bootje mee voor de afwisseling en de vakantie is beschreven.Waarschijnlijk kunt u hetzelfde vinden aan de Middellandse Zee en waarschijnlijk veel goedkoper.
Gelukkig mag de toerist zich nu min of meer vrij bewegen in de rest van Cuba en
zijn er veel aangenamere vakanties te verzinnen. Bijvoorbeeld overnachten bij
particulieren (er is een breed aanbod van caso privado 's en voor onze begrippen heel goedkoop terwijl de kwaliteit veelal uitstekend is) en overdag erop uit trekken met een gehuurde auto (of in Havana met de benenwagen), het avontuur tegemoet.
Dus Marlies, als een actieve gezonde Hollandse meid is hiermee jouw vakantie
beschreven. Toch….?

Afscheid van Cuba:
De laatste aanlegplaats in Cuba was Maria la Gorda, niet echt een plaatsje, maar meer een toeristenoord; er was niet zoveel te beleven. We moesten er zijn voor het uitklaren, voor al het papierwerk dat nodig is om het land weer uit te kunnen. Het is er uitkijken, want er is weinig beschutting en als de wind draait lig je vervaarlijk te kijk voor alle golven die aan komen stormen. Hier hebben we de dieseltank weer volgegooid, hebben lekker gegeten in een van de
toeristenhotels (ja, daar zijn ze goed in) en zijn hier nog een paar dagen
gebleven. Het diesel tanken is heel speciaal. Er staat op de wal een grote tank op hoge poten. Naar de pier loopt vanaf deze tank een lange slang met aan het eind een kraantje. Als je tankt, dan gaat de kraan open en dan druppelt de
diesel in onze tank. Er zit geen vloeistofpomp tussen, dus het gaat uiterst traag. Er was een grote motorboot, op doorreis naar de Kaaimaneilanden en die even een tussenstop wilde maken om bij te tanken. Achterop had deze man een aantal dieseldrums staan die vol moesten. Het heeft hem een hele dag gekost.
De man die onze papieren afhandelde keek verzot de boot rond. Hun inspectie
lijkt er ook meer op om hun eigen nieuwsgierigheid te bedwingen dan om zich
ervan te verzekeren dat we niet in het geniep een Cubaantje meenemen naar de
vaste wal. Bier, batterijen, en meer van dat soort spul hadden we hem al meegegeven. Toen zag hij onze bos reservetouw. Oh, zei hij, zou ik dat … NEE, nu is het genoeg. Voordat je het weet roven ze de hele boot leeg.

Op weg naar Mexico:
Na zo'n twee maanden is het wat weemoedig afscheid nemen van Cuba. Het was een fantastische ervaring die we niet licht zullen vergeten. Met een lekkere bries uit het noord oosten voeren we op volle zeilen de Cubaanse
wateren uit. Het is dan zowaar weer even wennen aan de golven en aan de soms
diepe kuilen die tussen de golven staan. Je zou er spontaan hoogtevrees van
krijgen. Het is zo'n 125 mijl (ongeveer 200 km) varen naar Mexico, ruwweg een dag en een nacht varen. Er staat een noordgaande stroom van ongeveer twee mijl. We komen weer grote vrachtschepen tegen, komend of gaand van of naar het Panamakanaal. Daar waar een botsing dreigt roepen we deze schepen op met de marifoon en varen ze vervolgens keurig achter ons langs.Eindelijk zien we aan de kim onze plaats van bestemming opduiken: Isla Mujeres. Een eiland, vlak voor de Mexicaanse kust en ondanks de druk van de vele toeristen nog met een geheel eigen karakter. Wat een verschil met Cuba. Qua postuur zijn de Mexicanen aanmerkelijker kleiner en dikker, veel winkeltjes hier en een drukte van belang. Geen paardenkar meer als vervoer, maar … golfkarretjes. Ja, u leest het goed. De golfkar als vervoersmiddel. Je crost ermee over het hele eiland. Een soort kermisattractie.
En eigenlijk nog leuk ook. Op een muurtje zitten een oude dame en heer en houden elkaars handen vast. Zij met een hoofddoekje, de ogen dicht en slaapt een zachte droom. Hij met een zwart petje op, knikkebolt ook wat, wordt soms even wakker, kijkt om zich heen en droomt even later weer verder. Iets verderop een kazerne van de Mexicaanse marine. Net nieuw en geheel in Mayastijl. Deze kant van Mexico is vergeven van de Mayacultuur. De Maya's, die al voor het begin van onze jaartelling in deze contreien woonden en een relatief
hoge levensstandaard bereikten. Maar daarover zullen we u de volgende keer
verhalen.

Ans en Gerjan