Mexico, Belize en Guatemala

Wat we al in onze vorige bijdrage schreven: Het is hier vergeven met alles wat met de Maya’s van doen heeft. De Maya’s die als volk hier haar hoogtepunten beleefde van iets na Christus tot ongeveer 1200 na Christus. Veel ruines zijn overeind gebleven en zijn een grote attractie geworden voor de toeristen. Hoge, met keien opgetrokken tempels, prachtig qua architectuur uitgewerkt en met veel versieringen die verwijzen naar hun vroegere goden. Het lijkt wel hoe hoger het gebouw, hoe dichter bij hun goden en des te meer macht over de medemens. Dit alles met de onvermijdelijke bijproducten als de hangmatten, de kraaltjes, het houtsnijwerk, de kleurige kleden, bedrukte T-shirts en nog veel meer. Dit soort souvenirs worden in grote aantallen aan de man (toerist) gebracht. De toeristen die met duizenden per week worden ingevlogen. Het heeft de economie hier flink opgestuwd in de vaart der volkeren. Over een lengte van ruim 60 km langs de kust is het volgebouwd met hotels; en niet van die kleintjes. Nee, een hotel met een paar honderd bedden is geen uitzondering.

We hebben hier in Mexico een prachtige tijd gehad, veel gezien, veel gedaan. Ondanks dat het inklaren hier 5 dagen heeft geduurd. Vreemde procedures, mensen niet aanwezig, ambtenarij, veel authoriteiten en onderlinge mot waren daarvan de reden.
2 weken lang zijn Marije en Ijaz naar Mexico gekomen en hebben hun vakantie op de boot gevierd. We hebben veel over de maya’s gelezen en gezien, veel door het land gereisd, veel plaatsjes bezocht en genoten van de Mexicaanse gastvrijheid en elkaars gezelschap.

Al die tijd lagen we met de boot voor anker in de baai van Isla Mujeres. Heel goed beschermd tegen het geweld van de golven, maar soms is de felle wind wel eens spelbreker. We hebben in een onweersbui meer dan 60 knopen wind (ongeveer windkracht 11) over ons heen gekregen. Natuurlijk gebeuren dat soort dingen altijd midden in de nacht en werden we wakker gemaakt door de sterk aanwakkerende wind. Gelijk uit de kooi, naar buiten en kijken of alles het houdt. De zonnetent hebben we nog eens extra vastgeknoopt, het anker nagelopen, de motor voor alle zekerheid gestart, een strategie bedacht wat te doen als we los slaan en voor de rest is het afwachten. De wind gierde door het want en ondanks alle bescherming joegen de golven ons in sneltreinvaart voorbij. Het was pikkie donker en om ons heen lagen de andere boten te schudden op de golven. Ons anker hield het prima. 50 meter ketting stond uit bij een diepgang van zo’n vier meter. We hadden vertrouwen in de ankergrond. Dus afwachten totdat het onweer was weggetrokken, ondertussen toch maar voor de zekerheid ankerwacht houdend. Ineens sloeg een boot voor ons los van het anker en kon nog net voor ons langs naar de vaargeul komen waar het vervolgens gedurende de storm heen en weer bleef varen. Nog geen 5 minuten later: Weer een boot los. Weer vlak bij ons. Werden we weer net niet geraakt. Ook naar de vaargeul. Oef!! Het grootste gevaar voor ons bleek van andere schepen te komen. We lagen met de zuidelijke windrichting achteraan in het veld en hadden ongeveer 15 schepen voor ons liggen. Allemaal potentiele spelbrekers. Als die losslaan en in onze ankerketting terecht komen, dan kunnen wij het ook wel vergeten. Heel langzaam kwam een motorboot onze kant op Het anker sleepte. Ongeveer 10 meter voor ons bleef het liggen. We zagen de bewoners zenuwachtig over het dek lopen. Houdt het anker? En daarover maakten wij ons ook druk. Houdt hun anker? Na ongeveer twee en een half uur hield het op met hard waaien. De rust keerde terug op de ankerplaats en langzaam zag je de lichten op de boten om ons heen weer doven. Er bleken uiteindelijk 5 boten te zijn losgeslagen. Na verloop van tijd werd hun haak weer over de muur gegooid en vonden ook zij weer enige rust.

Toen we wilden vertrekken uit Mexico, haalde ik op het laatste moment nog een paar weerkaartjes op in een internetcafe. Terwijl ik de weerkaarten bekeek, vroeg een man naast me of ik een zeiler was. Hij had de weerkaarten gezien, dus ontkennen was er niet bij. Vrijmoedig keek ik op zijn scherm en zag een kaart van noord-, midden- en zuid Amerika met allerlei dikke pijlen. Hij bleek archeoloog te zijn en Amerikaan en bezig met een onderzoek naar de reden van de plotselinge terugval van de Mayabeschaving rond 1200 na Christus. En binnen de kortste keren hadden we een geanimeerd gesprek over het onderzoek waar hij mee bezig was. Zijn stelling was dat de Maya’s te kampen kregen met een droogteperiode van ongeveer 25 jaar, waardoor veel indianen de dood vonden. Een brede theorie ontvouwde zich, waarbij de verschillende weersystemen, een diepe trog voor de kust van Venezuela, de uitstoot van modder uit de Orinocorivier en nog veel meer een plaats kregen. Toch een beetje wantrouwend vroeg ik in hoeverre zijn theorie kon bogen op de steun van zijn collega’s. Daarmee was hij nog niet echt bezig geweest, zijn theorie was nog geen jaar oud maar een paar van zijn collega’s waren dolenthousiast. Leuk dit soort ontmoetingen.

Toen we Marije en Ijaz naar de taxi hadden gebracht voor hun terugvlucht naar Ierland, was het voor ons zaak verder naar het zuiden af te zakken en een goed heenkomen te zoeken voor het naderend orkaanseizoen. Als een uitstekend hurricanehole staat een grote rivier in Guatemala bekend, de Rio Dulce, ongeveer 300 mijl naar het zuiden.
En daar liggen we nu. Het was een hele toer om de rivier op te komen, maar uiteindelijk is dat gelukt.

Nu liggen we in een marina en hebben zowaar weer de beschikking over internet. En de mogelijkheid om onze verhalen te doen vergezellen van foto’s. Het verhaal over het binnenvaren van de rivier waar een zandbank voor ligt met een diepte van ongeveer anderhalve meter – en onze boot heeft een diepgang van 2.20 meter. Een verhaal (of 2) over het leven op de Rio Dulce, onze reizen door Guatemala en wie weet wat we nog meer tegen komen. Op deze site zijn geen foto’s met de tekst te integreren, dus willen we de verhalen naar u mailen. Tenminste, als u belangstelling hebt. Zo ja, stuur dan uw naam en e-mailadres op naar gwphkraan@yahoo.com. Ongeveer een keer per maand sturen we u een bericht met de verhalen van wat we hier zoal hebben meegemaakt.

Aan het eind van het orkaanseizoen (eind november) keren we naar verwachting weer terug op deze website en zullen verhalen over het vervolg van onze tochten.
Waar u ook voor kiest: Tot de volgende keer.

Ans en Gerjan