De oostkust van Noord Amerika

Het is een donkere nacht. De horizon ligt er stil bij. De matige wind laat de golven zacht kabbelend langs de boot glijden. Dankzij de forse stroom uit de Golf van Mexico maken we toch nog een mooie voortgang, 6,5 knoop over de grond.De sterrenhemel staat - nu er geen maan staat - in al haar pracht boven ons te schitteren. Mijn wacht duurt nog een uur, daarna kan ik weer voor een paar uur de kooi induiken. Ineens zie ik een geel rondschijnend licht, naar schatting een paar mijl van ons vandaan. Ik ga staan en probeer te ontdekken wat voor soort schip het is. Een vrachtvaarder...? Een vissersboot...? Een sportboot...? Een zeilschip...? Nee, geen van de specifieke verlichting van deze schepen laat zich herkennen. Kapers midden op zee...? Chips, het komt wel steeds dichterbij. He jongens, wegwezen, hier varen wij. Ga ergens anders spelen. Ik pak onze felle zaklamp, schijn een paar keer op onze zeilen en op de Nederlandse vlag, die achter op zachtjes in de wind wappert. De radio kraakt... here United States coastguard, identify yourself, please. Tegelijkertijd wordt een zoeklicht op ons gericht. Here Dutch sailing vessel Spirit, what can I do for you, sir? Ze vragen waar we vandaan komen… Isla Mujeres, Mexico, waar we heen gaan … Key West Florida … en wat onze thuishaven is … Heerenveen, the Netherlands. Thanks for your information, captain. We wish you a nice trip. Het zoeklicht gaat uit en het gele licht verwijderd zich weer van onze boot. Nog even en we zijn weer alleen. Alleen met de stille horizon, de matige wind, de kabbelende golven en de prachtige sterrenhemel. Nog even en ik kan gaan slapen. We schrijven 9 februari 2008, plaatselijke tijd 04.35 uur.

Gisteren. 28 juni 2008, in de namiddag. Donkere wolken trekken zich samen boven onze ankerplaats in Norfolk, Virginia. We waren net de achterberging aan het opruimen, van tijd tot tijd nodig; het heeft de neiging zich als een garage vol te stouwen met dingen die je later toch niet blijkt nodig te hebben. Het luik gaat net dicht als de eerste regendruppels naar beneden komen. We gaan onder ons zonnescherm - nu dus regenscherm - staan en wachten op de dingen die komen gaan. Het wordt donkergrijs om ons heen en de regen komt in bakken uit de lucht vallen. Ineens een paar hele dikke windstoten van de zijkant, die de boot zeker 45 graden opzij drukken. We zien met lede ogen onze prachtige zonnetent aan flarden gescheurd... rits, rits... in 10 stukken... alsof het niets is. Ineens windstoten van de andere kant.. zo heftig hebben we dit nog nooit meegemaakt... om ons heen een dikke grijze deken van regen... we konden zelfs niet zien of ons anker hield. Er schieten allerlei vragen door ons heen. Gaan we om? Houdt het anker? Vliegt een andere boot op ons of wij op een andere boot? Waar is onze spiksplinter nieuwe dinghy gebleven met onze spiksplinter nieuwe buitenboord motor? Oh, chips, straks zijn we die ook nog kwijt. Bang? Nee, eigenlijk niet, geen van tweeen. Meer bewondering en verwondering wat voor geweld er uit de natuur kan komen en dat je volledig afhankelijk bent van de houdkracht van de boot. Na ruim een half uur klaart het op. De dinghy vinden we gelukkig terug, aan de andere kant van de boot, op z'n kop, dat wel. Zelfs onze buitenboord motor hangt er nog aan, ook op de kop natuurlijk. Oh chips, vol met zout water natuurlijk; moeten we gauw bij zijn anders is het einde motor verhaal. We kijken om ons heen. Ons anker heeft het eigenlijk heel goed gehouden. We zijn ongeveer 10 meter naar achteren verplaatst, niet erg want we hadden daarvoor plaats genoeg. Ik hoor een Waalse Belg naast me vloeken en tieren. Zijn motor wil niet starten en zijn anker houdt niet. De meeste boten op deze ankerplaats (een stuk of 10) zijn een heel eind de rivier opgeschoven, alle zonneschermen en bimini's naar de barre biesjes en alle dinghy's liggen op de kop.Later horen we dat twee boten helemaal plat zijn gegaan. We hebben een heuse tornado over ons heen gekregen, a twister. Tjonge, jonge, wat een geweld, hopen we niet nog eens mee te maken.Het bijbootje hebben we weer recht kunnen zetten en na ongeveer een dag knutselen kwam de buitenboord motor ook weer tot leven. De cylinders stonden vol zeewater. Een paar sate stokjes bleken bij de reparatie de belangrijkste hulpmiddelen. Om te pogen een schroefje op te pikken die ergens onder de motor is gevallen en ondanks verwoede pogingen nooit meer tevoorschijn is gekomen. Maar goed, uiteindelijk is alles goed gekomen.

19 mei 2008, 9.30 uur. Trillend start de motor. Nog even en we vertrekken weer. Alles vast, het stuur in vertrouwde handen, koffie en thee staat klaar. Een vlotte start en we zitten hoog in de lucht, terug naar Amerika, waar we de boot 4 weken hebben achtergelaten voor het huwelijk van Ietsje en Remco. Wat gaat die tijd snel, we hadden nog zoveel willen doen, nog zoveel mensen willen bezoeken, maar helaas, de tijd was te kort.De plicht roept weer, cruisen langs de oostkust van de Verenigde Staten. Maar, zoals het voor de meesten van u geen straf is om weer naar het werk te gaan, zo vinden wij het cruisen geen straf.

Zomaar drie gebeurtenissen over de afgelopen vier maanden. In deze tijd is er veel gebeurd, we hebben veel gezien en de tijd vliegt voorbij. De komende tijd gaan we daarover verhalen, over de mensen die we tegen kwamen, over de stadjes die we hebben bezocht, over het varen door de binnen wateren van de USA en op zee langs de kust, over andere cruisers, ... de verhalen druipen uit de pen. Maar dat bewaren we tot een volgende keer, want deze plaats is weer rijkelijk volgeschreven.

Tot de volgende keer,

Ans en Gerjan