Amerika II

Twijfel valt ons ten deel:Zal ik wel, zal ik niet... zal ik wel, zal ik niet... Twijfel vertroebelt de helderheid van geest. Zullen we doorgaan of zullen we stoppen? Wordt het niet eens tijd om de stekker uit het stopcontact te trekken? Of zullen we nog even doorgaan?Het is toch eigenlijk best een tijd goed gegaan en we hadden er toch ook wel plezier in? Maar op een gegeven moment komt er toch een beetje de klad erin. En is het eigenlijk niet zonde om te stoppen? Als je eenmaal bent gestopt, begin je er nooit meer aan.Maar als we doorgaan, dan blijf je toch steeds met dat gedoe zitten.

Een munt opgooien is ook zo wat. Het toeval het lot laten bepalen? Maar om nu de verantwoordelijkheid naar een koperen muntstukje te schuiven is ook zo wat.Of toch nog maar even doorgaan en de beslissing uitstellen?

Waar hebben we het vredesnaam over? Stoppen met de reis? Terug naar Nederland en hopen dat de schaatsen deze winter uit het vet kunnen? En achter de kachel kruipen als het buiten guur is en de wind door de bomen giert? Dat geleuft ge toch zelf niet? Nee, stoppen met deze reis is nu niet aan de orde. Maar we overwegen om de stekker uit deze website te trekken. Want waarom al die verhaaltjes? Als verhaaltje voordat u gaat slapen hoeft toch niet? Jip en Janneke is daarvoor veel geschikter. Als spannende roman? Er zijn zoveel goede boeken in de handel. Als middel van communicatie? Daarvoor is de e-mail veel direkter en veel aantrekkelijker.Tja, waarom dan wel? Traditie houdt ons nog even op de been. Voor hoelang nog? We weten het nog niet, we laten het nog even in de lucht hangen.

Dus, alsof er niets aan de hand is ... daar gaan we dan weer even ...

New York:
New York, yes, we made it ... op eigen kiel deze metropool invaren hadden we ons al ruim een jaar geleden ten doel gesteld. En nu, na zoveel mijlen, yes... De zee is wat grijs en een mager zonnetje staat weer een enkel uurtje boven de kim te schijnen als we na een nacht doorvaren Sandy Hook omvaren, een schiereilandje aan de zuidkant van de grote baai die naar New York leidt. Het stroomt flink ... en tegen .. Aan de leikant van het schiereiland laten we het anker vallen. Als we toch op de kentering moeten wachten, dan maar de kooi in om de gemiste slaapuurtjes van afgelopen nacht in te lopen. Een paar uur later gaan we op pad, de laatste mijltjes naar New York. In de verte zien we de skyline al liggen, achter de hoge brug die Brooklyn met Staten Island verbindt.Voor de veiligheid van de navigatie vind je van tijd tot tijd boeien in zee die geluid maken met de beweging van de golven. Daarmee kun je je orienteren als het op het water erg mistig is. Je hebt ze in soorten en in maten. In Nederland kom je meestal de brulboei tegen en soms een belboei. Hier maken we kennis met de gongboei, een drietonige bel, die luid haar aanwezigheid laat blijken. En overal hebben ze hier belboeien en gongboeien neergelegd ... het is overal geklingel om je heen, het lijkt wel of je naar de kerk gaat.

We komen langs het vrijheidsbeeld, we passeren Ellis Island met het prachtige gebouw waar voorheen zo'n 12 miljoen immigranten werden gekeurd en beoordeeld, je ziet de overbekende Brooklyn Bridge, Empire State Building en nog zoveel andere punten, die je direkt herkent ... vreemd eigenlijk, want we zijn hier nooit eerder geweest.

We draaien de Hudson River op, een machtige rivier die New Jersey van de stad New York scheidt. Het stroomt ongenadig, maar we hebben de stroom mee. Na zo'n 6 mijl zien we het beoogde doel: 79st Street Boat Basin, midden in Manhatten en nog geen 10 minuten lopen naar het metrostation en Central Park.Contact via de marifoon met de havenmeester: "Do you have a mooring ball free?" "Probably at the north site, help yourself". Een uurtje later is het schip van kant en nemen we er een borrel op.New York ... yes, we made it.

We zijn ruim twee maanden in New York geweest, eerst met Marije, later met Gerdine en Arnoud. We zijn te voet, met de bus, met de metro, met de taxi, met een gehuurde auto en met de boot door en langs New York gereisd, zijn het hoogste gebouw op gegaan, zijn naar de beroemde shows van Broodway geweest, met de fiets door Central Park gereden, naar Ellis Island geweest met haar prachtige expositie over de immigratiegeschiedenis van Amerika; kortom, noem de bekende plekken en wij zijn er geweest. 2 paar schoenen versleten en genoten van alles wat New York te bieden heeft, zelfs midden in de nacht. Het heeft de gezelligheid en de sfeer van Amsterdam en ook het toerisme is vergelijkbaar. Als je in Amsterdam drie keer naar de weg vraagt, geheid dat je dat dan twee keer in het Engels moet doen. Zo ook New York, vraag je drie keer de weg, krijg je twee keer in het Nederlands antwoord. Nederlanders kom je overal tegen, waarschijnlijk mede door de gunstige koers op dit moment van de dollar. Op een ander moment zullen we meer vertellen over ons bezoek aan deze contreien.

De tocht naar New York:
Het was een klere eind om eindelijk in New York aan te komen. Langs een stuk of zeven of acht staten, meer dan 1600 zeemijlen (dit is bijna 3000 km) omhoog. De oostkant van de USA is een uniek stuk kustgebied. Je kunt via zee langs de kust omhoog kruipen, maar je kunt ook landinwaarts langs allerlei kanalen, riviertjes en meertjes naar boven (men noemt dat de Intra Coastal Waterway (ICW). En de ICW heeft onze voorkeur. Want zeg nu zelf, als je iets van een land wil verkennen en leren kennen, dan ga je er doorheen en niet langsheen.Wij een marineguide gekocht, een gids waarin alle wetenswaardigeheden van zo'n gebied staan vermeld: de waterwegen, de vele restaurants langs de route, de bruggen, de marina's ... noem maar op, maar helaas, we vinden geen dieptegegevens en geen ankerplekken. Wat nu? Dit zouden we van een beetje guide toch mogen verwachten? Hoe kun je daar nu varen als je niet weet hoe diep het is. Zeker als je zoals wij een diepgang hebben van ruim 7 voet (2,2 meter). En elke nacht een jachthaven opzoeken is ook zo wat, de prijs is al gauw 4 dollar per voet per nacht, tel uit je winst, voor ons dus 200 dollar. We horen van een Amerikaan, dat het ontbreken van deze gegevens in de guide alles te maken heeft met verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid. Om elk wissewasje klagen ze elkaar hier aan. Volgens dezelfde Amerikaan is ongeveer de helft van de bevolking hier advocaat en behandelt een zaak voor de rechter van de andere helft van de bevolking. Nou ja, dit zal schromelijk overdreven zijn, maar het maakt de mensen wel voorzichtig.Maar zonder de noodzakelijke gegevens rondvaren in een gebied dat je niet kent? Wat doe je dan? Rondvragen en ... je verzekeren tegen vastlopen, motorpech en meer van dat soort ongein. Voor ongeveer 130 dollar ben je een jaar lang verzekerd bij Tow Boat US of bij Seatow. Wij hebben ons verzekerd bij Tow Boat US en een keer zo onnoemelijk vastgezeten, dat uiteindelijk de verzekering moest worden aangesproken en zij ons er hebben uitgetrokken. En als Nederlander ga je dan toch rekenen. De verzekering kost 130 dollar en ze trekken je er dan voor niets uit. Ben je niet verzekerd en trekken ze je eruit, dan kost je dat minimaal 600 tot 700 dollar. Tel uit je winst; daar kun je rijk mee worden.

Als je ergens voor anker ligt, wordt er van tijd tot tijd op de boot geklopt en worden we in onvervalst Nederlands een goedenmorgen of een goedenmiddag gewenst. Oud Nederlanders, die 30, 40 en soms 50 jaar geleden Nederland vaarwel hebben gezegd en hun heil in de USA hebben gezocht. Onverminderd zijn ze allemaal gelukkig met hun keuze.Maar, als ze onze vlag achterop ons schip zien, dan gaat toch het hart wat harder kloppen en wil men toch graag enkele Nederlandse woorden wisselen met een echte vaderlander.Zo kwamen we ook Jan tegen. Het begon met een gezellig praatje vanuit de dinghy, toen een bakje koffie bij ons aan boord en daarna een heus diner bij hem aan boord. Hij was zo'n 800 mijl alleen naar het zuiden afgezakt in een 12 meter zeilboot en deed alles zelf. Niet zo bijzonder zou je zeggen, maar Jan was al 72 jaar. De ogen wilden niet al te best dus bij het kaartlezen was de loep nodig. Hij was vroeger kapitein geweest op een van de Nederlandse zeeschepen en later was hij owner representitive in New York. Hij woonde dan ook al zo'n 40 jaar in de USA, en met heel veel plezier.Wat hebben we van hem genoten, van alle verhalen maar ook de vriendelijkheid en de hulp die hij ons bood. Hij ging ook richting het noorden en als hij weer een traject had gedaan dan belde hij ons op en zei: het volgende stuk is geen probleem voor jullie, denk alleen om bij boei x en y is het water wat dunnetjes en kun je beter de groene kant aanhouden. Geweldig!!! Zo zijn we driekwart van Florida binnendoor gegaan, met behulp van Jan.En 's avonds in de kuip kwam er weer een verhaal. In 1953 zat hij op de zeevaartsschool in Rotterdam en werd gevraagd te helpen bij de watersnood in Zeeland. Daar ga je dan, zei Jan, als jong broekje in een sloep het water op en de mensen van daken en uit bomen halen, uur na uur. En dan kom je een oud moedertje tegen, haar armen om haar geit. Laat die geit maar los, dan hijsen we u aan boord. Maar geen sprake van, de giet moest en zou mee of ze zou achterblijven. Maar mevrouw, er zijn zoveel mensen in nood, we kunnen toch geen plaats inruimen voor een geit? Jawel vond zij, zeker wel. Dus uiteindelijk hebben ze de vrouw en de geit aan boord getrokken. En, vroeg ik, is het goed gekomen met de geit? Nee, natuurlijk niet, die zijn we onderweg weer kwijtgeraakt.Op een donkere toon verhaalde hij van zijn reis van Argentinie naar Europa, als uitgeleende tweede stuurman op een grote Deense zeilklipper. Op dit schip werden de Deense kadetten (jongens van 15, 16 of 17 jaar) klaargestoomd voor het grote werk. Laten ze nu onder de Kaap Verden in een dikke storm terecht komen, het schip houdt het niet en gaat ten onder. Jan heeft het gered, hangend aan een stuk wrakhout, tesamen met een aantal om hun moeder schreeuwende kadetten. Soms wordt hij 's nachts nog wel eens in een nachtmerrie wakker en hoort hij nog die kadetten schreeuwen. Het is even stil. Daarna komt een brede glimlach op zijn gezicht: gebeurt is gebeurt, het gaat vandaag om het nu en het heden. Wat is het heerlijk weer. Dus schenk me nog maar een bakkie koffie in.

Florida:
Je kijkt je ogen uit, huizen als paleizen; niet een, niet twee ... nee, honderden. Ze staan allemaal hutje aan mutje langs de Intra Coastal Waterway ... zwembad, eigen aanlegsteiger, dikke boten aan de steiger. Verbaast kijken we om ons heen. Het gaat maar door, kilometer na kilometer, mijl na mijl. Geen stukje land is hier onbezet. Eigenlijk is vanuit de Hollandse nuchterheid helemaal niet zo leuk, het lijkt zo patserig en zo praalziek. Men heeft er van alles gedaan om het zich naar de zin te maken. Zwembad in de tuin ... maar helaas, dat trekt vliegen aan. Dus van dat windbreekgaas erom heen, dat gaas waar in Nederland de koeien achter staan. En vanwege de hitte is elk huis dik voorzien van airconditioning. Maar hier heb je alleen iets aan als je binnen zit. Of ergens anders bent. Want mensen, die zie je niet om hun huizen "keutelen", geen mens te bekennen, al die mijlen die we langs die paleizen hebben afgelegd. Wellicht allemaal hard aan het werk om zich zo'n huis te kunnen veroorloven? In Ford Lauderdale (net iets boven Miami) hebben we St. Patricksday gevierd, een Iers feest dat hier breeduit wordt gevierd. Wij zijn er heen geweest met een Amerikaans en Engels stel (een van hen bleek zelfs Ierse voorouders te hebben, net als zoveel andere Amerikanen) en we hebben een Ierse dans geleerd, een soort horlepiep, maar dan met kromme benen. Was wel heel gezellig. D

e Amerikanen:
Omhoog kruipend met ons schip langs en door de Amerikaanse wateren is een prima gelegenheid om iets op te doen van de Amerikaanse levensstijl. Zo'n 9 maanden tussen de Amerikanen wonen, hun doen en laten bezien vanuit ons gezichtspunt, dat is een waar genoegen. Je vraagt je soms af, waar toch al die andere gewoontes vandaan komen, want niet zo heel lang geleden woonde men (de voorvaderen dan) ook voor het merendeel in Europa. Een Amerikaan herinnerde me aan een oud verhaaltje, dat appelleert aan hoe gewoontes kunnen ontstaan.Er was eens een man, met een gebroken been. Het was gespalkt en dik van gips voorzien; om zijn dagen te slijten zat hij op straat en keek naar al hetgeen om hem heen gebeurde, zijn been strak op de straat geparkeerd. Ineens kwam er een auto in vliegende vaart de straat inrijden en stopte met piepende remmen vlak voor onze man met het gips. Achteruit de auto sprong een man met duidelijk veel haast. Hij keek niet goed uit en struikelde over het gipsen been. De man had duidelijk geen zin om lang te delibereren over wiens schuld dit nu was en bood aan om 100 dollar te betalen. Zo gezegd, zo gedaan. 100 dollar wisselde van eigenaar en de man snelde verder.Een uurtje later stopt een bus in de straat. Een man stapt nogal verstrooid uit de bus, kijkt niet om zich heen en jawel hoor, struikelt over het gipsen been. Vol medelijden met de man die zo'n pech had dat zijn been in het gips moet biedt hij hem als vergoeding 100 dollar aan.De man met het gipsen been denkt: Tjonge, dat gaat goed; heb ik zomaar in een uurtje tijd 200 dollar verdiend.Of de duivel ermee speelt. Er komt een man om de hoek van de straat en struikelt ook al over het gipsen been. Zegt de man met het gips, terwijl hij zijn hand ophoudt: Dat kost je 100 dollar.En waar ze in een andere straat er niet over peinzen om met geld over de brug te komen is in onze straat een nieuwe gewoonte geboren: "Struikel je over een gipsen been, dan kost je dat 100 dollar".

Maar terug naar waar we gebleven waren, de gewoontes van de Amerikanen:Als een Amerikaans paar een borrel bij je aan boord komt drinken, dan nemen ze hun eigen drank mee. In het begin denk je, dat ze de buitenlandse drank niet vertrouwen; maar nee hoor, men is dat zo gewoon. Ze weten zelf het beste wat ze lekker vinden en verwachten niet dat hun gastheer en gastvrouw die drank aan boord heeft.Nog zo iets, het ontzag voor het uniform. Daar waar wij nog wel eens een protest willen laten horen volgen de meeste Amerikanen zonder mankeren de orders van meneer uniform (politieagent, bewaker, havenmeester etc.).Vrijwilligerswerk kom je veel tegen in Amerika, op allerlei gebied. Men steekt daarin veel tijd en energie en vindt het een eer om als vrijwilliger op te treden.Ongelooflijk hoe beschaafd men hier de auto bestuurd. Absolute voorrang voor de voetganger, maar waar in Nederland een heel media spectakel wordt opgevoerd om te ritsen is het hier een vanzelfsprekendheid.En het lijstje met de andere gewoontes is lang, erg lang, maar laat ik u kortheidshalve verwijzen naar het boek van Charles Groenhuysen, getiteld "De Amerikanen zijn niet gek" Van harte aanbevolen.

De vriendelijkheid en gastvrijheid van de Amerikanen is onovertroffen. We krijgen zomaar een dag van iemand een auto mee, uitnodigingen om te komen eten, een rondrit door een heel gebied, helpen met boodschappen doen.En in deze tijd van verkiezingen kom je soms wat onverwacht in een andere situatie terecht dan je in eerste instantie zou verwachten. We staan in een winkel en zijn op zoek naar een lange broek (jawel, het begint hier koud te worden). Staat in dezelfde winkel een wat ouder echtpaar, naar een trui voor hem te kijken. De man loopt wat met doorgezakte knieen (een soort zwembadpas) en de neus steekt nogal pontificaal naar voren. Bij het betalen ziet hij op de toonbank een mandje met buttons voor Mc Cain. En vraagt aan zijn vrouw: Catherina (zo heet zij dus blijkbaar), wil je zo'n button? En houdt het omhoog in haar richting. Zij kijkt naar hem, je ziet haar nadenken en ze zegt: neeuuuuh ...Het knotje achter op haar hoofd schudt langzaam mee en ook de wrat op haar neus zegt neeuuuuh.Veel vreugde sprak niet uit haar houding. Ik met mijn stomme kop vraag: U wilt misschien wel een button van Obama? Een grapje moet toch kunnen, zou je zo zeggen. Maar de ogen schieten vuur, ze kijkt me woedend aan en zowel het knotje als de wrat wiegen heftig mee als ze hartgrondig roept: NEE.Ze draait zich om, verheft haar schouders en loopt parmantig naar buiten. De man volgt haar in zijn zwembadpas, met zijn nieuwe trui in een plastic zakje onder zijn arm.Ik kijk ze verbluft na en zie daarna de verkoper in een bulderende lach uitbarsten. Dat zijn de felste republkeinen van deze stad, zegt hij, en de humor zijn ze al lang geleden kwijtgeraakt.

Dit verhaal wordt echt te lang, we moeten nu toch maar stoppen. Elke dag maken we weer allerlei bijzondere dingen mee, elke dag is om in te lijsten.We kregen laatst een mailtje uit Guatemala van een Duitse mede cruiser. Hij eindigt standaard zijn mailtjes met de tekst van Mark Twain: Twenty years from now you will be more disappointed by the things you didn't do, then by the things you did. So throw the bowlines, sail away from the safe harbor. Catch the trade winds in your sails. Explore. Dream.

Wellicht tot een volgende keer,

Ans en Gerjan