Muizenissen uit Isla Mujeres

Piep, piep, piep, piep ... een doordringend gepiep gilt door de boot en schudt ons wreed wakker uit een diepe slaap. Het GPS-alarm!!! We jumpen uit bed en rennen naar de kuip, naar buiten. De wind giert door de stagen en trekt onophoudelijk aan onze zonnetent. Het is pikkie donker en de lichten op de kant schijnen spookachtig in het zwarte water.
We kijken om ons heen. Liggen we nog goed? Waar zijn de andere schepen, waar is de wal, krabt ons anker? Al die vragen vliegen door het brein en laten de adrenaline is fors tempo door de aderen stromen. Een noorderfront is een paar uren daarvoor gepasseerd en laat de wind met 35 knopen en vlagen naar 45 knopen over ons heen blazen. We liggen in Isla Mujeres, Mexico achter ons anker en de golven klotsen ons in hoog tempo voorbij. De wind is ongeveer 45 graden gedraaid ten opzichte van daarvoor en oorzaak van het GPS alarm. We kijken om ons heen, checken nog eens de ankerketting en ... pfff .. we zijn gerustgesteld. We liggen nog goed. Nog eens laatste blik om ons heen en gauw duiken we onze kooi weer in.

De ankergrond hier laat te wensen over, het bestaat uit een harde zandlaag en lange slierten zeegras bedekken de bodem. Geen goede grond voor ons CQR anker, een ploegschaaranker, welke bij deze wind de neiging heeft door de grond te woelen en als een echte ploeg zijn voren door de bodem trekt. En ons met ons schip steeds verder naar achteren brengt. Waar de mangrovebomen en de riffen ons met een dodelijke greins zitten aan te staren.
Nee, dan toch maar liever gewekt door de GPS - zodat als het nodig is we nog enige tijd hebben om in aktie te komen - dan wakker worden door het gebonkt van onze kiel op het scherpe en harde koraalrif.

Terug in de kooi wil de slaap niet gelijk vatten en dwalen we nog even terug naar onze tijd in Honduras. De binnenkomst ging niet zoals je zou verwachten. We wilden inklaren, maar de man van "immigration" was ziek, dus geen stempel in het paspoort. Doe maar in de volgende haven als je daar aankomt. Later in de plaats LaCeiba kwam het er niet van en toen we Honduras zat waren na al het geweld vertrokken we zonder uitklaringsbewijs (in het Spaans: een Zarpe). Want zonder inklaren ook geen uitklaren. Maar owee, degene die Mexico binnenkomt zonder Zarpe!!! Die wordt of terug gestuurd naar waar je vandaan komt (Honduras dus; en dat is dan weer drie dagen varen heen en daarna weer drie dagen terug, tenminste als de wind je gunstig gezind is) of je moet je minimaal verantwoorden voor een rechtelijke instantie. Goede raad is duur. Totdat iemand opperde: Dan maak je toch zelf een Zarpe!! Ja, waarom eigenlijk niet, als ze perse een Zarpe willen dan krijgen ze die toch?! Dus aan het plakken, knippen, typen, scannen, het aloude typex en eindelijk hadden we iets wat best als een Zarpe kon doorgaan. Mmmm... Toch ga je enigszins besmuikt en terughoudend naar de officiele instanties. Prikken ze er niet doorheen? De man van het havenkantoor kijkt naar de papieren, kijkt nog eens naar mijn voornaam en probeert met allerlei vreemde keelklanken mijn voornaam uit te spreken, wat voor een anderstalige een moeilijke opgave is. Hij schatert van het lachen. Normaal gesproken vraag je vervolgens naar zijn voornaam en hef je ook een bulderend gelach aan. Dan houden ze wel op. Maar nu toch maar niet. Je mompelt iets van ... yes yes, difficult name ... pero tambien muy bonito (maar ook heel mooi) ...en gaat vervolgens uitgebreid naar een verwelkte plant op de toonbank staan kijken en denkt ... hommel ... of zo iets dergelijks. Stamp, stamp ... twee stempels worden op onze namaakzarpe gedrukt, in elk paspoort komt een stempel en klaar is Kees, wij zijn ingeklaard. Soms is het leven zoveel simpeler. En lachen om zijn voornaam? Dat bewaren we wel tot de volgende keer.

Zo zie je, andere landen, andere ... soms vreemde gewoontes. Vlak voor de verjaardag van Ans begonnen de Amerikaanse cruisers om ons heen wat zenuwachtig te doen, want "superbowl" was in aantocht. Superbowl, wat is dat nou weer. Met z'n allen naar het cafe, waar een stuk of tien tv schermen - verspreid over de ruimte - stonden afgestemd op een Amerikaanse zender. Overal om ons heen luidruchtige Amerikanen in afwachting van de wedstrijd van het jaar, Giants tegen de Patriots, een soort Ajax Feyenoord maar dan in American football. Als gladiators komen de spelers het veld op, het Amerikaanse volkslied wordt met tranen in de ogen en hand op het hart meegezongen en dan begint de game. Lichamen rollen over het veld, de ene tekkel is nog harder als de andere, de scheidsrechter fluit ... reclame ... Om kort te gaan, het spel duurt vier keer een kwartier, maar de Amerikanen zitten bijna vier uur voor de buis gekluisterd en zitten dus een uur naar de meest fysieke sport te kijken die we ooit hebben gezien en drie uur naar reclame. Obelix zei het al - tikkend met zijn wijsvinger op zijn voorhoofd - rare jongens die Amerikanen (nou ja, Obelix had het over de Engelsen, maar toch).

U heeft misschien het idee, dat het al reizend alleen maar vakantie vieren is, genieten van het goede van het leven. Natuurlijk doen we ons best om ons te vermaken, maar veel tijd moeten we ook besteden aan de eeuwige klussen aan boord. Altijd gaat er wel wat kapot. Toen we uit Honduras kwamen brak onder het zeilen ineens de verbinding tussen een stag en de boot, schreeuwde plotseling de stuurautomaat om veel meer vet op plaatsen waar we tijdens het varen niet bij kunnen en gingen beide toiletpompen kapot. De eerste twee dingen hebben we provisorisch kunnen verhelpen, met de twee toiletpompen was (letterlijk en figuurlijk) "geen land meer te bezeilen". En dat hou je echt geen paar dagen uit. Dus in de schuimende zee sta je de puts leeg te gooien, wiebelend op het achterdek, vastgesjord aan de achterrailing. En dan maar hopen dat je goed mikt. Eeuwig bezig zijn met de boot is ook bittere noodzaak. Op zee moet alles in topconditie zijn. Dus van tijd tot tijd de mast in, achterhalen waar je dingen kunt kopen of repareren, als een slangemens je wringen in de kleinste gaatjes achter de motor, verven, zagen, solderen en noem maar op. Al dat klussen en bezig zijn is trouwens ook nog ergens anders goed voor. Op Isla Mujeres kregen we aan boord een Engels koppel, beiden waren ze - gepensioneerd -kernfysicus. Hij had naast zijn eigenlijke vak o.a. een brede interesse in het menselijk lichaam. Hij zei dat de bouwstenen van het lichaam werden gevormd door een zich repeterende DNA streng, die zolang je jong en vitaal bent heel lang in lengte kan zijn. Wordt je ouder dan wordt je DNA streng korter. En beneden een bepaalde lengte takel je af. Nu heb je dit zelf enigszins in de hand door veel te bewegen. Bewegen beperkt de snelheid waarin jouw DNA streng korter wordt. Ja, zo hoor je nog eens wat.
Dus als ik nu de mast in ga of we moeten een eind lopen, dan kijken we elkaar aan en weten we dat we allebei denken: Goed voor onze DNA streng.

Tot de volgende keer,

Ans & Gerjan