USA-deel 3 - Prettige feestdagen

Een kleine 2 weken moesten we iets bij het postkantoor afleveren. Lange rijen voor het loket. Ans en ik keken elkaar verwonderd aan totdat ons ineens een lichtje op ging... we zitten vlak voor de feestdagen. Tjonge, wat vliegt de tijd....

We willen graag iedereen EEN GEWELDIG KERSTFEESTEN EENGEZOND EN HEEL GELUKKIG NIEUW JAAR WENSEN

We liggen op dit moment in Miami Beach onder een wolkenloze hemel en komen net terug van een wandeling langs het strand van Pamela Andersen. Geel zand, een fluisterende zee en veel big booms. Reacties op onze website:Als we de reacties lezen op onze website bijdragen, dan kriebelt het altijd even om te reageren. Helaas hebben we niet altijd het e-mail adres en om nu via de website een openbare briefwisseling te beginnen is ook zo wat.Maar toch?

Kort even:
Ha Dora en Fedde, leuk iets van jullie te horen. Alles goed op de boerderij?

Fedde, volgens mij heb jij de laatste keer gewonnen met het biljarten. Krijg ik nog een keer een revanche?

Ha Trijntje en Harm, je hebt de boot ervoor. Zien we jullie binnenkort hier op de Caraibische Zee?

Ha Matty en Jendo, nu ik weet dat je dit leest voordat jullie gaan slapen, zal ik proberen voorzichtig te zijn met te spannende dingen. We willen jullie geen nachtmerrie bezorgen. Al in het nieuwe huis?

Ha Jan, de ontvangst in Oriental was weer geweldig. We hebben genoten. En de service was werkelijk onovertroffen. Gelukkig hebben we Sinterklaas kunnen bereiken om nog eens extra onze dank over te brengen.

11 maanden USA:
Nu bijna 11 maanden in de Verenigde Staten. Een jaar geleden kwamen we in Honduras een Engels paar tegen die ook langs de oostkant van N-Amerika hadden gezeild. Natuurlijk wissel je dan allerlei ervaringen uit. Ze trokken een wat somber gezicht als ze over Amerika aan het vertellen waren. Ze vonden het een prachtig land, maar vonden het zonde dat er Amerikanen woonden.De eerste maand was het voor ons wel wat wennen. Al de regels, een vervelende havenmeester, een politieagent die zijn gezag probeerde te vestigen tegenover een rebelse Nederlander. We hadden de neiging om weer te vertrekken.Maar na verloop van tijd werd het steeds beter en nu zeggen we: Wat een prachtig land en wat is het groot. Het is een lust om hier zo lang te mogen bivakkeren. De natuur is onovertroffen, de mensen zijn erg behulpzaam en allervriendelijkst en sinds de Amerikanen een nieuwe president hebben gekozen zal het in de politiek ook wel weer goed komen.

Het weer:
Nederland heeft weer, maar nog niets vergeleken met het weer hier in Amerika. In het begin hadden we veel onweersbuien en niet van die kleintjes ook. Het flitste en donderde onophoudelijk en de wind gierde rond de boot. Het gebeurde niet zo vaak, maar als we dan de pech hadden van een te zachte bodem voor ons anker, dan moesten we in de stromende regen het anker omhoog halen en een nieuwe ankerplek zoeken. Enige verwensingen ontsnappen dan onvermijdelijk de lippen. En de tornado die we over ons heenkregen liet ook de lippen niet onbewogen.Juni tot ongeveer half november is het orkaanseizoen. Bezuiden Noord Carolina (35 graden noorderbreedte) kun je orkanen verwachten. We zitten daar niet zo op te wachten, dus verplaats je je naar het noorden. We zijn helemaal naar New York gevaren, ver buiten het officiele orkaangebied. Helaas, orkaan Hanna dacht er anders over. Pal over New York ging de koers. Wij zijn verder landinwaarts gegaan, de Hudson op en konden zo de ergste wind vermijden. Bijna verzopen in de vele regen die met zo'n orkaan gepaard gaat.En soms zie je dan, in zulk hondeweer, prachtige staaltjes van zeemanschap. We lagen in een baai aan de Long Island Sound en naast ons lag een groot zeilschip van een Nieuw Zeelands koppel met 2 jonge kinderen.. De man verdiende zijn kost met allerlei klussen aan boord van schepen. Hij adverteerde altijd met goedkope prijzen en tijdens de werkzaamheden een gratis ligplaats. De gratis ligplaats was tegen zijn eigen schip aan ... 2 schepen op een anker.Vrouwlief en beide kinderen waren even naar de kant om boodschappen te doen, toen ineens de lucht dicht trok en het pikzwart werd. Het begon onnoemelijk te blazen en de regen striemde over het water. Ons anker hield zich kranig, maar die van de buurman niet. Onmachtig keek ik toe hoe zijn boot steeds verder naar achteren schoof, richtig een rotsige kant. Het tafereel verdween in de regenflarden. Na een half uur klaarde het op en als eerste zoek je de twee schepen van de buurman op. Ze lagen ieder rustig te dobberen achter hun eigen anker. Later vertelde hij, dat hij van doen had met een motor die eerst niet wilde starten en dat hij alle lijnen tussen de beide schepen heeft moeten doorsnijden. Vervolgens heeft hij de boot in een pikzwarte omgeving losgevaren van de andere boot en moest hij naar voren rennen om het anker over de muur te gooien en de ketting te laten vieren. Daarna moesten alle lijnen uit het water worden gehaald om te voorkomen dat ze in de schroef kwamen en daardoor de motor onklaar zou worden.Tjonge, wij namen de pet voor hem af. Dit was nog eens echt zeemanschap!!!

Waar we nooit zo veel rekening mee hebben gehouden is dat het na september in de USA bitter koud kan worden. De remedie is dan: zo snel mogelijk naar het zuiden. Maar ook weer niet te snel, want er kunnen nog allerlei orkanen overkomen. In de Chesapeake Bay dachten we even de kou te kunnen ontlopen. Helaas, de winter kwam vroeg dit jaar. We hebben natuurlijk een kachel aan boord, zo'n hetelucht kachel van Webasto. Maar helaas, het had de geest gegeven.In de gebruiksaanwijzing lees je dan, dat je elke maand de kachel voor zo'n 20 minuten moet laten lopen. Maar ja, in de tropen de kachel aan? Wij niet... en niemand anders.Dus de gloeispiraal zal wel naar de Filistijnen zijn. Helaas konden we hier nergens een vervangend exemplaar kopen.We hebben een klein kacheltje gekocht, een soort campinggastoestel. Alle luike dicht, de kajuit verkleind met allerlei zeiltjes (ze doen geweldig dienst Ietsje) en zowaar, we konden het nog tot een aanvaardbare temperatuur brengen. En ook de kachel van Jan bracht uitkomst.Toch hebben we de sneeuw op dek niet kunnen vermijden en het water in de emmer was bevroren. Het was echt Hollands weer, zelfs de bloemen hadden we op de ramen.

Nu in het zuiden van Florida is alle leed geleden en wachten we op een goede weather window om de golfstroom over te steken naar de Bahama's. De golfstroom loopt hier vlak langs de kust en is een soort rivier in de oceaan. Het stroomt er hard naar het noorden, en met wat tegenwind kan het er behoorlijk te keer gaan.We zullen zien. We horen dat in Nederland de schaatsen uit het vet kunnen. Dat zullen we missen. Als je langs een koek en sopie tent komt, neem een extra bakkie warme chocolade en toost op het weer.Aan deze kant van de oceaan zullen wij hetzelfde doen.

Geniet ervan.

Ans en Gerjan