De evenaar voorbij:

De camara staat klaar vlak voor de computer. Het navigatieprogramma staat aan en het beeldscherm toont ons bootje met de coordinaten en daarnaast de kust van Ecuador. Langzaam verspringen de cijfers van onze positie. Buiten is het nog donker en de wind waait zacht vanuit het zuiden. De golven zijn tot bedaren gekomen nadat ze gisteren nog wreed tegen het schip stuk sloegen. Beiden staan we naar de computer te kijken en volgen verwachtingsvol het verspringen van de cijfers. Het heeft een beetje weg van oudjaarsavond. Om 10 voor 12 houdt de normale programmering op en komt de klok in beeld die de laatste minuten van het oude jaar aftikt.00.00.100 N … 00.00.090 N… 00.00.080 N… ik knipper even met de ogen … 00.00.020 N… 00.00.010 N… 00.00.000 N … 00.00.000 Yes, yes… we zijn de evenaar gepasseerd!!! Het is 's morgens kwart over vijf. Nee, geen vuurwerk buiten zoals met oud en nieuw, de boot vaart verder zoals daarvoor. Toch hebben we dat aparte gevoel over ons, dat - hoewel de evenaar maar een denkbeeldige grens is - we weer een mijlpaal hebben bereikt. Yes, yes ... we zijn de evenaar gepasseerd!!!

Zo'n anderhalve week geleden zijn we vertrokken vanuit onze ankerplaats in Panama City. Vier weken hebben we daar gelegen, wachtend op een onderdeel uit Amerika. Rond deze tijd is het regenseizoen in Panama in volle gang. Niet alleen de regen laat zich dan van tijd tot tijd gelden, maar ook het onweer laat zich dan van zijn beste kant zien, felle flitsen schieten langs de lucht en het zware gedonder van het onweer doen je soms onwillekeurig in elkaar krimpen. En elke week komt er wel een zware windhoos(squall) langs, die de wind met 50 tot 60 knopen langs de boot doet razen. De zenuwen zijn dan gespannen, houdt de anker het of wordt de spanning te groot?? Om ons heen slaan allerlei boten van hun anker en worden ternauwernood door de achterliggende schepen met dikke stootkussens afgehouden. Allerlei vuil, plastic en ander rotzooi wordt door de steeds hoger wordende golven langs de boot geblazen. Zelfs dikke boomstammen komen met een vaart langsdrijven. Nee, gelukkig hebben deze dikke joekels ons niet geraakt, maar een paar keer scheelde het niet veel. Je zou ze 's nachts maar op zee tegenkomen. Dikke kans dat je dan met een flink gat in de romp vaart.

We merken, dat het onderwaterschip snel aangroeit. De schelpen plakken zich in een ras tempo aan de onderkant van de boot en ook de schroef heeft zijn oorspronkelijke vorm een beetje verloren. Vanuit de dinghy proberen we het zo goed en zo kwaad eraf te krabben, maar helaas kun je op de meeste plaatsen niet goed bij. En in dit vieze stinkende water ga je niet zwemmend en duikend aan de gang. Maar geen nood, ongeveer 50 mijl verderop ligt de prachtige eilandengroep Las Perlas. Daar is vast wel gelegenheid om te zwemmen en het onderwaterschip schoon te maken.We vonden een hele mooie ankerplek, tussen twee eilanden, prachtig beschut. Er lag al een catamaran uit Australie, vlak tegen de kant. Alras zagen we waarom ze zo dicht op de kant lagen. Met eb lagen ze droog op het strand en waren druk bezig om hun onderwaterschip schoon te maken. Zij wilden dit jaar nog Australie zien te bereiken. Wel laat in het seizoen, maar hun scheepskas noopte hen tot een forse spoed. Een local kwam langs om wat vis te verkopen. Achteloos vertelde hij, dat er ook een paar krokodillen rondzwommen. Vaag wees hij naar een hoek van de baai, ongeveer 100 meter verder. Mmmm... tja ... het leven bestaat uit keuzes maken. Voor ons waren de alternatieven helder. Of verder varen met een onderwaterschip vol schelpen, waardoor flink wat vaart uit het schip wordt gehaald. Of zwemmend en duikend met een krabber aan de gang met een gerede kans dat een krokodil je in de kuiten grijpt. Mmmm... tja...

Een paar dagen later zijn we op weg gegaan naar Ecuador, zo'n 700 mijl verder. We hadden wel wat hindernissen te nemen. Veel kans onderweg op onweer, stroom tegen (de Humboltstroom die vanaf Antartica omhoog loopt en bij de evenaar afbuigt de Pacific in), weinig wind of wind vanuit het zuiden, de Colombiaanse kust waarbij het toch beter is enige afstand te betrachten vanwege mogelijke piraterij, een eiland passeren dat naar verluidt eigendom is van een drugskartel en waar ze op jou gaan schieten als je te dicht bij komt en... met een vuil onderwaterschip (tja...).De dag is ineens weer goed als we binnen een paar uur acht walvissen spotten. Grote jongens die echt niet bij ons in de badkamer passen (en zo klein is onze badkamer niet). Zo nu en dan komt een spuiter omhoog, een fontijn water dat hoog de lucht in reikt. Vol respect kijken we naar deze zeereuzen die lui hun rug in de zon laten bruinen om vervolgens weer langzaam naar beneden te zakken, hun kenmerkende staart schiet omhoog alsof hij/zij ons een laatste groet wil brengen. We hebben geluk, want in deze tijd komen veel walvissen vanuit Groenland deze kant op om voor de kust van Ecuador "kuit" te schieten.

Uiteindelijk kwamen we na acht dagen aan. Een pilot hielp ons langs allerlei ondiepe banken naar binnen en na ongeveer een uur varen konden we op de getijdenrivier ons anker uitgooien bij de plaats Bahia de Caraquez. Diverse authoriteiten kwamen langs om het papierwerk af te doen. Een pilsje en een vriendelijke lach helpen altijd weer om deze procedures zonder veel gezeur door te komen. We zien het wel zitten, dit is een goede plek om de boot een tijdje achter te laten zodat wij wat meer kunnen gaan bekijken van het prachtige Zuid Amerika.

Tjonge, zouden we nog bijna vergeten te vermelden, dat we vlak na het passeren van de evenaar ineens een hard getik tegen de boot hoorden. Oh, nee, geen boomstam toch hoop ik?? We vlogen naar de kuip. Een flink gespetter buiten en ineens zit Neptunes in onze kuip. In een soort watertaal begint hij tegen ons te praten. Vreemd eigenlijk, we horen deze taal voor het eerst en toch verstaan we hem. Het is traditie, zegt hij, dat als je voor het eerst de evenaar passeert hij een bezoek aan boord brengt. We bieden hem een pilsje aan om hem zo vriendelijk mogelijk te stemmen maar gedecideerd slaat hij dat af. Maar een glaasje zoet water stelde hij wel op prijs. Hij vertelde ons een paar verhaaltjes over de regels van de zee, over zijn verzonken woonplaats Atlanta en over zijn liefde voor de maan, waardoor hij ook 's nachts zijn kaarten goed kan lezen. Na een klein half uur wenst hij ons een goede en behouden vaart en jumpt met een sierlijke boog het water weer in. Een aardige man Neptunes en zijn bezoek zullen we niet licht vergeten.De evenaar voorbij... yes, yes!!!!

Tot de volgende keer.

Ans & Gerjan