De Pacific:

Het is al weer even geleden dat we binair bij u op bezoek waren. Het zou steeds, de aantekeningen slingerden door de boot en als ik zou beginnen ...dan gebeurde er weer iets dat mijn voornemen in de welbekende duigen liet vallen.U dacht waarschijnlijk, dat we in de Pacific wateren waren verdwenen ... en dat was ook bijna zo ... maar daarover later.In de afgelopen 6 maanden is er veel gebeurd en daarover zullen we de komende weken verhalen ... want we hebben ineens iets meer tijd tot onze beschikking gekregen ... maar ook daarover later. Laten we bij het begin beginnen, de waterval zonder water.

De waterval zonder water:
We lagen voor anker in Daniels Bay, een prachtige omsloten baai op het eiland Nuka Hiva. Daniel was de oorspronkelijke bewoner aan deze baai en hij ontving de cruisers altijd met heel veel gastvrijheid. En ook belangrijk, hier kon je weer water van uitstekende kwaliteit innemen om de tanks te vullen. Helaas, Daniel is inmiddels ter ziele gegaan, maar als eerbetoon aan hem draagt deze baai nog steeds zijn naam.Er stroomt een riviertje op uit, die zich stroomopwaarts kronkelend door de valley wurmt en haar oorsprong vindt bij een prachtige waterval. “Die moet je gezien hebben” is het adagio in cruiserskring. Een wandeling van ruim anderhalf uur voert je langs een pad, omringd door dichtbegroeid bos, prachtig bloeiende en welriekende struiken en langs een aantal heilige plaatsen van de oorspronkelijke bewoners. Vroeger woonden in deze valley zo’n 20.000 mensen, allen lid van dezelfde grote familie. Velen zijn gestorven door de Europese ziekten die de Fransen met zich meenamen en nu woonden er nog maar 15 personen.Aan het eind van onze tocht gingen we door een ravijn en kwamen we bij een machtige rotspartij. Hier zou zich het water naar beneden moeten storten, maar doordat het al een paar weken niet geregend had, was de waterval droog “gevallen”. Maar aan de voeten van de rotsen lag een poel water, die uitnodigde tot een verkoelende zwempartij. “Kijk”, zeiden twee andere bezoekers, “als je vanuit het water over die rotspartij klimt, dan zie je een iets grotere poel en kom je al zwemmend in de gewelven van de rotspartij boven je”.Wij zwemmen, klauteren en zwemmen en wanen ons als in een kathedraal zo groots.Verkwikt en voldaan komen we na een tijdje weer uit het water, drogen ons af en kijken dromerig naar alle moois om ons heen. Ziet u het voor u? Een hoge rots, die trots over de verre zee uitkijkt zoals een boer het wijdse landschap van zijn landerijen bewonderd. Daaromheen een aantal zeer nabijgelegen broeders, die tesamen een diepe ravijn vormen, waardoor het riviertje slingert, wiens oevers bezaaid zijn met van die grote ronde keien en jong struikgewas haar kans schoon ziet om te pogen tot grote hoogtes te schieten. Vanaf het pad komen twee jonge mensen aanlopen. “We hoorden, dat er een moreen (een soort waterslang) in deze poel huist, hebben jullie die gezien?” vragen ze. Verschrikt kijken we in het water. En ja hoor, wat we voorheen hebben gemist maar nu duidelijk kunnen zien: een polsdikke slang van zo’n twee meter beweegt zich door het water en komt sloom onze kant uit.We kijken elkaar aan, we tellen onze ledematen tot twee keer toe. Alles zit er gelukkig nog aan en ook van een beet van de slang hebben we niets gemerkt.Bredero zei het al “Het kan verkeren”.

Het voetballeed:
Het is al weer even geleden dat Zuid Afrika met het wereldkampioenschap voetbal het centrum van de wereld vormde. Zelfs hier in de Pacific liep men er warm voor en velen hadden voor een paar duizend dollar een kansje gewaagd – tja, gokken met forse bedragen is hier heel gewoon. Maar het gaat ook weer niet zover dat ze ’s nachts voor de televisie gaan zitten om de wedstrijd te volgen, want de nachtrust opgeven gaat weer net even iets boven de gokverslaving. Voor ons pech want tot en met de kwartfinales werden bij ons de wedstrijden ’s morgens om 4 uur uitgezonden en was er nergens een tv, die ons de beelden van de wedstrijden toonde. Via een moeilijke wifiverbinding konden we het radioverslag via nederland 1 enigszins volgen. Nadien konden we de wedstrijden op een groot scherm zien midden in Papeete, de hoofdstad van het eiland Tahiti (u kent waarschijnlijk allemaal dit eiland vanwege de avonturen van Hiawatta in Donald Duck).Met het nederlandse elftal ging het goed, zelfs in de finale waren WE present. We hadden inmiddels vele buitenlandse cruisers tot fan verheven van het Nederlandse elftal en met z’n allen zaten we ’s morgens vroeg in de bus om de wedstrijd te volgen. Naast me zat John, een Amerikaanse zeeschuimer, die al vele jaren de wijde zeeen bevaart, aardige kerel maar soms een beetje anders dan anders.Buiten werd het wat killer en donkerder vanwege de eclips (zonsverduistering) die haar hoogtepunt zou bereiken op hetzelfde moment dat het startsignaal voor de wedstrijd zou worden gegeven.“Dit wordt niks met de wedstrijd”, zei John, terwijl hij somber naar buiten staarde. Ik keek hem verbaast aan. “Hoe bedoel je?”“Kijk maar naar buiten” zei John, “het is veel te somber buiten”.Nu weten we dat veel cruisers erg bijgelovig zijn; ze zullen bijvoorbeeld nooit op vrijdag zee kiezen. Ook een rondje om de ankerplaats na het ophalen van het anker behoort tot een niet uit te roeien gewoonte en onder veel masten ligt een zilveren munt om het geluk af te dwingen.“Maar John”, repliceerde ik, “die eclips heeft toch niets met dat voetballen te maken?”.

Na de finalewedstrijd liepen we weer terug naar de bus.“Zie je wel”, zei John, “ik heb je toch gezegd, dat de finalewedstrijd voor Nederland slecht zou aflopen. Geloof jij niet in dat soort voortekenen?”“Nee, absoluut niet”, was mijn antwoord. Ik vertelde hem van de voetballer die zijn shirt nooit waste na een gewonnen wedstrijd. Hij geloofde er heilig in dat hij in hetzelfde (ongewassen) shirt de volgende wedstrijd weer zou winnen. En inderdaad, ze wonnen veel wedstrijden achter elkaar. Maar zijn medespelers begonnen de geur in de kleedkamer toch wel onaangenaam te vinden tot het uiteindelijk niet meer te harden was en ze hem het team uit dreigden te gooien. Dus toch maar weer zijn shirt gewassen.En de volgende wedstrijd ... die wonnen ze weer ... ze hadden gewoon een goed team.“Dus”, zei ik tegen John, “het ene heeft niets met het andere van doen. Joh, stap toch af van al die onzin”.

Van Bora Bora naar Tonga:Ineens een sprong in de tijd. Langzaam zien we Bora Bora achter de kim verdwijnen, de hoge kenmerkende berg op het eiland brengt ons nog een laatste groet. Voor ons liggen ruim 1300 mijl, gauw zo’n 10 dagen varen. Tijdens deze overtocht hebben we veel wisselend weer. Windstiltes, forse squalls (regen met felle windstoten die ons zelfs voortstuwden met een snelheid tussen de acht en half tot negen en een halve knoop), ruige kruiszeeen die het schip behoorlijk lieten slingeren en het leven aan boord onaangenaam maakten.Vlak voor Tonga was het ineens gedaan met de wind. We moesten nog zo’n 60 mijl, maar met deze wind zou dit nog wel een paar dagen kunnen duren. Tenzij je de motor gaat gebruiken. En dat deden we dus. ’s Morgens vroeg de motor gestart en gepland dat we in de loop van de middag aan zouden komen. Dat deden we ook, maar anders dan normaal te doen gebruikelijk.Aan het begin van de middag, ineens ... PLOEPH ... dikke zwartbruine rookwolken kwamen uit de machinekamer en na twee tellen hield ook de motor het voor gezien. Chips, wat nu weer; brand aan boord!!Ik grijp de twee brandblussers die om de hoek in de kajuit hangen, maar vuur zie ik niet, alleen maar dikke rook. De deuren van het motorruim open doen is dan ook niet zo’n slim idee, want met de toevoer van nieuwe zuurstof kan de fik weer flink aangewakkerd worden. Wat nu ... chips ... dit gaat niet goed, want er zijn drie inlaten in het motorruim. Als de hieraan gemonteerde slangen gaan smelten dan komt er veel water naar binnen en kunnen de visjes ons schip gebruiken om verstoppertje te spelen.Dus het reddingsvlot over de railing. Gelukkig hebben we deze een paar maanden geleden laten nakijken in Ecuador. Helaas, dat bleek dus een slechte investering want het reddingsvlot blies zichzelf niet op, hoe ik ook aan het betreffende touwtje rukte.Dan ons bijbootje maar overboord. Onze grabbag (een grote tas met allemaal spullen om een paar dagen te overleven op zee) naar boven gehaald en ook de paspoorten en andere belangrijke papieren lagen gereed. Ondertussen probeer je continue in te schatten hoever ons schip nog boven water ligt. Als er al water binnen komt, het gaat gelukkig niet hard. Inmiddels werd het behoorlijk heet onder onze voeten en de dikke vette rook kwam nog steeds uit allerlei hoeken en gaten naar boven.Onze marifoon stond standby op kanaal 16, de normale oproepfrequentie aan boord. 10 mijl vanaf het eiland, het zou moeten kunnen lukken om met de wal contact te krijgen.En zowaar, na twee keer oproepen krijgen we antwoord.We geven een korte uitleg van onze positie en waar we ons bevinden. We krijgen te horen dat ze onmiddelijk een boot onze kant op zullen sturen.Na een half uurtje nog geen boot in de buurt, maar de rook wordt iets minder. En nog belangrijker, we drijven nog steeds. Na nog een kwartiertje krijgen we te horen dat ze ons niet kunnen vinden en het verzoek om de Epirb (een zendertje die via de sateliet en overkomende vliegtuigen het reddingscentrum in Nieuw Zeeland waarschuwt) te activeren. Mmmm ... ze hebben onze positie toch al? Maar ja, een dringend verzoek daartoe kun je natuurlijk niet negeren. Dus we zetten onze Epirb aan. Het is dan even wachten totdat er een sateliet overkomt. En ja hoor, we krijgen onze positie via de marifoon te horen. Ruim 7 mijl vanaf onze werkelijke positie!!! Niet echt om vrolijk van te worden. Ik geef nog eens onze werkelijke positie door aan de contactpersoon op de wal. Ze verzoeken ons reddingspijlen de lucht in te schieten want ze kunnen ons nog steeds niet vinden.Na 7 vuurpijlen ... ja, daar in de verte zien we een rubberboot onze kant opschieten en via de marifoon horen we dat ze ons gezien hebben. Na een paar minuten zijn ze bij ons.Om kort te gaan, ze hebben ons naar binnen gesleept, een mooringball voor ons geregeld en ook een mechanicien kwam aan boord om even te kijken of we niet in het midden van de nacht alsnog de diepte in zouden verdwijnen, midden in de haven.

We zijn nu druk bezig om alles weer te repareren en hebben heel veel slangen en onderdelen te vervangen. Oorzaak van de brand weten we nog niet, maar met een aantal experts zijn we druk aan het zoeken. Koeling was ok, voldoende olie in de motor etc, dus het zal nog wel even zoeken blijven.We wachten nu op onderdelen uit de USA. Ineens hebben we tijd om u van onze wetenswaardigheden op de hoogte te brengen. En we hebben nog meer verhalen die we volgende week hopen uit te brengen. Op een dag lopen we door het dorp om wat noodzakelijke inkopen te doen. Komen we ineens John tegen, onze Amerikaanse zeeschuimer. Iedereen in de haven had inmiddels ons verhaal gehoord en ook hij wilde alle bijzonderheden weten.Op het einde vroeg hij: “Op welke dag ben je vertrokken”. ”Mmmm ... even denken ... dat was op een vrijdag ...”Hij kijkt me aan, slaat zijn hand op zijn hoofd stuk en roept: “Hoe kun je nu op vrijdag zee kiezen? Dat is de goden verzoeken”.Tja ... ik stond met m’n mond vol tanden ... en had ineens geen weerwoord meer.Dus zo gauw het kan maar eens kijken of we een zilveren munt onder de mast kwijt kunnen. Tot de volgende keer