Geweld in Honduras:

Dat er in Honduras een veiligheidsprobleem bestaat wordt al snel duidelijk als je hier de straat op gaat. Overal zie je mannen, jong en oud, met geweren en revolvers (nee, vrouwen hebben we met deze spullen nauwelijks gezien, behalve als ze bij de politie zaten). Elke winkel heeft z'n eigen veiligheidsman in dienst; zwarte broek, zwarte glimmende schoenen, blauw overhemd en sommigen met een zwart petje met een forse zonneklep op hun hoofd. Allemaal dragen ze een vervaarlijk uitziend geweer (het lijkt een soort shortgun of een mitrailleur, maar zoveel verstand hebben we niet van die spullen). Op een gegeven moment raak je er wel wat aan gewend en begint het minder op te vallen; het wordt onderdeel van het gewone straatbeeld. Toch, als je bijvoorbeeld bij een bank geld moet halen en die bank heeft 4 of 5 van die veiligheidsmensen, die je met een donkere blik aan zitten te staren en je liever zien gaan dan komen, dan denk je toch ... mmm ... voor ons hoeft dat niet zo.

Er zijn vier mensen aan onze boot bezig; schuren, krabben, fiberglass, paintfiller, primer, verven etc. Als ze al een paar weken bezig zijn, dan begin je ze wat beter te leren kennen. Waar ze wonen, hun familie, hun voetbalclub (ze zijn hier allemaal gek op voetballen). Ze vinden Nederland ook helemaal geweldig en ... dat komt waarschijnlijk ook omdat we ze zo nu en dan voorzien van een fooi. Op een gegeven moment komt het gesprek tijdens de schaft op Oud en Nieuw. Knallen jullie hier ook veel vuurwerk af? Gaan de mensen in Honduras ook om 12 uur 's nachts de straat op. Jazeker, het ziet dan zwart van de mensen. Nee, er wordt geen of nauwelijks vuurwerk afgeschoten; wij schieten met ons eigen pistool. 6 keer, anders wordt het te duur. Maar schieten met scherp, is dat niet gevaarlijk? Dat valt wel mee, als je in de grond schiet dan kan er niet zoveel gebeuren. Maar ja, er zijn altijd van die idioten die hun kogels de lucht in sturen en zich niet druk maken om de kogels als ze weer naar beneden vallen. Maar, zegt hij, ik doe dat niet. Ik richt op de grond. Hij haalt een pistool uit zijn zak en laat zien hoe hij dat doet. HIJ HAALT EEN PISTOOL UIT ZIJN ZAK!!! GELADEN EN WEL. Terwijl ze aan onze boot werken!!! Dat moet toch maar niet, laat dat ding in het vervolg maar thuis.

De werf waar we liggen ligt in de "middle of nowhere" dus om boodschappen te doen, moet je naar de stad en neem je een taxi. US 8,- voor 2 personen heen en terug. Het kan best een probleem zijn om een vertrouwde taxichauffeur te krijgen. Sommigen zetten je af door 3 keer de normale prijs te vragen, anderen lossen je halverwege de terugweg en gaan er vandoor met jouw boodschappen. Om al deze problemen te voorkomen heeft de werf een vaste afspraak met een aparte taxichauffeur, Jorge. Hij doet alle ritten van de werf naar de stad en weer terug. We moeten op een kruising wachten, voor een rood stoplicht. Ans zit achterin en ik voorin, naast Jorge. Opeens horen we schieten, aan de andere kant van de weg, ongeveer tien meter van ons vandaan. Eerst denk je: vuurwerk, nog vanwege oud en nieuw? Plotseling voel je een luchtdruk op de borst en krijg je in de gaten dat ze echt aan het schieten zijn. Ik duik naar beneden. Ik voel dat de auto vooruit beweegt. Ik kijk schuin omhoog naar Jorge ... het bloed gutst over zijn gezicht, uit een groot gat in zijn voorhoofd. Hij reageert niet meer. Zijn voet is op het gaspedaal gevallen en door de automatsche versnelling beweegt de auto zich naar voren. Ik pak het stuur, zet de versnelling in z'n vrij en stuur de auto naar de kant. We springen de auto uit en roepen om een politie en de ambulance. Later horen we van de politie, dat twee rovers probeerden de geldcassette van een eigenaar van een benzinestation te pakken te krijgen. Deze man had echter een pistool in zijn zak en begint te schieten. De rovers vluchten en schieten om zich heen om zich een vluchtweg te banen. Een van deze kogels heeft Jorge in het voorhoofd geraakt. Iets opzij gericht en dit bericht was nooit geschreven geweest. Op het politiebureau hebben we een verklaring afgegeven en de volgende dag nog eens bij de onderzoeksrechter. Erg efficient ging dat allemaal niet, het duurde maar, het duurde maar. Een oudere dame - met een achterste van een olifant - zat achter een bureau achter een lange balie zich ook stierlijk te vervelen. De meeste tijd oefende ze haar handtekening op een groot vel bureaupapier. Onverstoorbaar ging zij door toen onder begeleiding van een aantal zwaarbewapende politieagenten een tweetal jonge mannen binnen werden brachten die een klein kind hadden gekidnapt.
Zesenveertig mensen vonden de dood met Oud en Nieuw ... alleen al in de stad La Ceiba.

Alhoewel we veel aardige en hulpvaardige Hondurezen hebben ontmoet (ook na het schietincident spraken veel mensen ons aan, die zich verontschuldigden voor Honduras, vroegen of we goed waren behandeld door de politie en als we iets nodig hadden zij ons er graag bij wilden helpen), werd al dit geweld ons wat teveel. De boot kon op 4 januari in het water, het regende pijpestelen. Een nieuw koufront kwam over. Zondag klaarde het weer wat op en maandagmorgen bij het krieken van de dag zijn we uit Honduras vertrokken, richting Mexico.

Elk land dat we bezoeken gaan we in vol verwachting wat we zullen vinden en wat voor soort mensen je tegen komt. Daarbij alle respect betrachttend voor de gewoonten en gedragingen van de eigen bevolking. En dan is het veelal genieten en leren van de mensen. Maar al dat geweld in Honduras en de kogels die om onze oren vlogen zijn vast niet goed voor onze gezondheid. Wat je ook verwacht van een land, wat we vonden was volslagen nieuw voor ons. Desalniettemin, wij hebben veel respect gekregen voor de mensen die er wonen en werken en die ondanks de soms belabberde omstandigheden er toch nog iets van proberen te maken. Wellicht is het een kwestie van tijd dat ook hier de geweldsspiraal kan worden doorbroken, want voor de rest: Honduras is een prachtig land. Ooit hopen we er nog eens in betere omstandigheden terug te komen.

Tot de volgende keer,

Ans & Gerjan