Jamaica III (Oud en nieuw):

U kent dat wellicht wel: Mensen die al wat langer uit Nederland weg zijn beginnen te romantiseren over Nederland. Hoe zachtjes de molentjes draaiden in de wind, hoe groen het gras is op de weidse landerijen met blinkende toren in de verte. Sinterklaas wordt in het buitenland breed gevierd en ook Oud en Nieuw heeft in de vertrokken Hollandse geesten een bijzondere betekenis. En regelmatig wordt bij dit soort gelegenheden het Wilhelmus aangeheven. En eerlijk is eerlijk. Toen bij ons de heerlijke geuren van gebakken oliebollen
uit de kajuit omhoog kwamen stijgen kon ik nauwelijks aan de neiging ontkomen om het Wilhelmus aan te heffen. Oef, dat kan hard gaan in den vreemde.

Oud en Nieuw op Jamaica, naar wat we begrepen van de locals was er vanavond hét feest van het jaar. Op het plein, in het midden van het kleine plaatsje zou het allemaal moeten gaan gebeuren. We hadden nog tijd genoeg om 's morgens naar de supermarkt te gaan. Het zou een hele grote moeten zijn, een eind verderop langs de baai, ongeveer een half uur lopen. Zondags is dat hier allemaal gewoon open. Direct nadat je het haventerrein verlaat kom je midden in het stadje en vrijwel direct in het centrum. Langs het centrale pleintje. In het midden ervan hebben ze een soort monument staan, bestaande uit 3 uitgerekte op elkaar gestapelde kubussen ongeveer 4 meter hoog en ooit eens van een paarse kleur voorzien. Bovenop een klein koepeltje en op elke hoek een grote klok die lang geleden de juiste tijd moet hebben aangegeven. Naast dit monument stond de kerstboom en daarnaast waren ze bezig een groot podium op te richten. Voor het grote feest van vanavond.

Verder lopend kom je langs allerlei kleine kerkgebouwtjes. De mensen zijn hier erg religieus, maar het niet altijd met elkaar eens. Vandaar die vele kerken. En op zondagmorgen klinkt er uit al deze gebouwtjes gospelmuziek. Omdat het zo warm is, staan ramen en deuren wijd open en zie je de mensen handenklappend en swingend hun godsdienst belijden. Alleen in een goede film wordt er zuiver gezongen, hier hoorden we nog wel eens een vals toontje. Maar in al het enthousiasme wordt een eigen toonsoort waarschijnlijk wel op prijs gesteld.

De supermarkt was groot voor de begrippen van Jamaica, de schappen stonden ver uit elkaar en het assortiment bestond voor een deel uit autobanden (nee, geen winterbanden, die kennen ze hier niet). Autobanden verkopen is hier een geode handel; de wegen zijn zo slecht en sommige gaten in het wegdek zijn zo groot (soms zijn ze zo groot als een uit de kluiten gewassen badkuip), dat en autoband maar een kort leven beschoren is.. Het heeft de eigenaar geen windeieren gelegd, gezien zijn luxueuze behuizing hoog in de heuvels.Terug met ons karretje met de boodschappen, langs de baai met allerlei kleinerestaurantjes (3 tafeltjes en dan is het vol), langs de nog steeds swingende kerkjes, terug naar de boot.

De havenmeester vond het niet zo'n goed idee om een paar oude vuurpijlen af te schieten om middernacht, dus dat hebben we maar laten varen. Wie weet steken ze hier zoveel vuurwerk af dat onze pijlen in het grote geheel in het niet zouden zijn verdwenen.

's Avonds rond 9 uur begon het druk te worden op de boulevard, de mensen kuierden rond zoals ze dat ook met Kerst deden. Gezien en gezien worden. Vanaf de boot was dit allemaal prachtig te zien.
Om elf uur wij ook de kant op met de bemanning van een paar andere boten. Blijven we op de boulevard of gaan we naar het centrale pleintje? Het centrale pleintje maar, daar stonden de meeste mensen. Op het podium was een band aan het warmdraaien. De zanger had als belangrijkste taak om de microfoons te testen ... one, two, test test test ... hij bleef maar testen. Veel tentjes, waar de kip staat gaar te braden, tentjes waar je drinken kunt kopen, mensen worden uitgenodigd om te gokken met dobbelstenen op verplaatsbare tafels, iemand vent suikerspinnen uit. Kortom, een bedrijvigheid als nooit tevoren. Bijna 12 uur. Wij keken om ons heen. Waar is een grote klok waar we precies de secondewijzer konden volgen? Nee, geen grote klok. Mensen om ons heen bleven gewoon kuieren. Het is nu toch echt 12 uur op onze horloges. We checken het bij elkaar. Ja echt, het is 12 uur. Wij omhelzen elkaar en de andere cruisers en wensen eenieder een gezond en voorspoedig nieuw jaar. Om ons heen... kuieren... one, two, test test test ... geen spoortje van vuurwerk. Verwachtingsvol kijken we om ons heen. Wat zou er staan te gebeuren? One two, test test test.. een enkel klein minipijltje schiet de lucht in.

Rond 1 uur begint het bandje te spelen. De zanger begint vol vuur een gospel te zingen, een deel van de mensen swingt mee. Daarna een toespraakje van de burgemeester, nog een andere heer en een dominee. De laatste heeft 's morgens flink geoefend en spreekt vol vuur over Jesus and the Lord, over hel en verdoemenis... en eindigt met "Praise the Lord" en "Halleluja" en zowaar "Happy New Year". Allerlei gospelclubjes passeren de revue. Ze hebben ook degenen meegenomen, die voor een eigen toonsoort hebben gekozen. Een deel van de mensen gaat volledig op in dit schouwspel en zingt vol vuur mee; het andere deel houdt zich alleen maar bezig met het verkopen van de kip, de drank en de suikerspinnen of nodigt de mensen luidkeels uit om bij hem een gokje te wagen. Om 3 uur waren we op en zijn terug gegaan naar de boot. Allemaal waren we het erover eens dat dit wel de meest bijzondere oud en nieuw viering was die we ooit hadden meegemaakt. Eigenlijk wel leuk om dit andere zo mee te maken.

En volgend jaar? We zullen moeten kiezen tussen de gospelsongs en de grotesecondewijzer, het aftellen naar 12 uur, het knallende vuurwerk en een bandje met one, two, test test test ...
Volgend jaar laten we u weten.

Tot de volgende keer,

Ans en Gerjan