Op weg naar Barbados (I)

Vertrek vanaf Tenerife
Op zondag 4 december zijn we vertrokken uit St. Cruz, de grootste havenplaats op Tenerife, één van de Canarische eilanden )1. Op weg naar Barbados, het meest oostelijke eiland van de Carib en aan de andere kant van de Atlantische oceaan, ruim 2800 mijl verderop (dat is dik 5000 km). We hebben flink eten ingeslagen en alle tanks zijn weer vol. Vooruit met de geit, op weg naar een - voor ons - onbekend gebied.

Je denkt Tenerife snel achter je te laten maar dat viel tegen. Niet dat we zo langzaam gingen, maar het topje van de berg El Teide - de hoogste berg van Spanje - liet zich na twee dagen nog zien. fustrerend is dat.

We hebben de meest zuidelijke route naar de Carib gekozen, dat wil zeggen langs de Kaap Verden. We hoopten zo uit de buurt te blijven van de orkanen (de orkaan Epsilon was nog midden op de oceaan) alsook om zo sneller de passaatwinden te kunnen oppakken, die ons in één ruk naar de Carib zou moeten blazen. Je kunt ook de rechtstreekse route kiezen, maar met de kans op slecht weer of geen wind was dat voor ons niet zo aantrekkelijk. Of de route ertussen in, de zogenaamde CDA route (sorry Piet), je kiest niet voor links of rechts maar je hoopt op het beste.

Na een dag of 5 a 6 was de wind op. Geen zuchtje wind, dobberen, bakken in de zon. Afzien dus. En de weerkaarten lieten voor de komende periode geen verandering zien.
Waarom niet bij de Kaap Verden aangelegd, opperde de bemanning van een van de twee andere zeilboten, die met ons mee opvoeren. En waarom eigenlijk ook niet? Zo flexibel als boter, zo snel werd het reisdoel aangepast richting de Kaap Verden.

De Kaap Verden
Op maandagmorgen 12 december kwamen we op het eiland Sao Vicente aan, in het havenplaatsje Mindelo. Een mooie baai, goed beschut en tegen het stadje aan. Het anker uit en daar lagen we midden tussen andere ankerende zeilschepen en grote zee- en visserschepen. In de pilot (zeemansgids) hadden we gelezen dat de bevolking arm was en de gehele eilandengroep in ontwikkeling was achtergebleven. In Sao Vicente viel dat erg mee. Volop bedrijvigheid, vrij veel autoverkeer en de mensen waren vrolijk, fleurig gekleed en erg behulpzaam. Geen enkel moment hebben we ons er onveilig gevoeld. Taxi's zoals wij die kennen zag je er nauwelijks. Wel pick-ups en kleine vrachtauto's.. Oude DAF vrachtwagens en Bedforts uit de jaren vijftig en zestig deden hier nog volop dienst. Mooi opgepoetst en keurig in een rij langs de weg
vervulden ze de rol van taxi. We lagen nog maar net voor anker of er kwam een roeibootje aan met twee jongens van een jaar of 20, Marco en Arie bleken ze te eten. Of we iets nodig hadden (dan konden zij dat wel verzorgen) en of ze op onze boot en de bijboot mochten passen. Later die dag, toen we met het bijbootje naar de kant roeiden, werden we opgewacht door een groep van wel 20 jongens, allemaal schreeuwend: Here mister, here mister. Maar Marco en Arie waren ook present en schreeuwden boven alles uit dat wij hun klanten waren. De overeengekomen prijs werd € 7,50 per dag, naar later bleek de gangbare prijs. Elke keer als we aankwamen werden we opgevangen, het bootje op de kant getrokken en terwijl wij wegwaren werd het bijbootje van top tot teen schoongemaakt. En ook de zeilboot werd goed in de gaten gehouden zodat er geen ongenode gasten aan boord kwamen. Club Nautica is de plaats waar het zeilersvolk zich tezamen met de locals vermaakt. In vroegere tijden werden hier de slaven verhandeld en verscheept naar de overkant, nu speelden er live bandjes en werd er nostalgisch de plaatselijk muziek ten gehore gebracht. En als je 's avonds (soms erg) laat terug liep naar de dinghy, dan stond het maatje van de bootboys klaar om ons te helpen. Diesel tanken kun je er heel goedkoop, €0,54 cent per liter, dit is belastingvrij. Waarom hier wel en in Nederland niet? De meeste zeilschepen die hier lagen gaan naar het Caraibisch gebied. Op de dag van vertrek wordt er over en weer luid getoeterd en ieder een goede reis toegewenst. Wij hadden ons niet ingeklaard -teveel papierwerk; ze kwamen er ook niet om vragen - dus ons getoeter hebben we maar achterwege gelaten; dat komt een volgende keer wel weer. Vrijdagmorgen 16 december vertrokken we weer na vier dagen Kaap Verden. Jammer dat je eigenlijk jezelf niet meer tijd gunt om meer te zien, maar de overkant roept.

Weer op weg naar Barbados
Daar gingen we weer, ruim 2000 mijl voor de boeg en alleen maar water. Hoe zou dat gaan. En de Kerst en de jaarwisseling tussen de vissen op een schommelende boot. Op dit moment hebben we nog zo'n 1000 mijl te gaan en tracht ik deze tekst in de PC te krijgen. Probeert u maar eens te typen in een schommelstoel. Je voelt je soms net een dubbel cardanisch opgehangen gasstel, waarbij je het hoofd probeert recht te houden maar de rest bungelt er chaotisch onder, bewegend door onvoorspelbare golfpatronen en regelmatig botsend tegen alles wat we aan boord hebben. Niet blauw meer, maar bruin zijn de plekken. Om te kunnen slapen zijn de kooien voorzien van zogenaamde slingerzeiltjes, die moeten voorkomen dat je door het geslinger uit je bed wordt gewipt. Als de haakjes het houden. Ik viel ruim één meter naar beneden. Mopper, mopper. En hoe is het leven midden op de oceaan? De gehele dag volop zon? Nee. De hele dag luieren aan boord? Nee. Een gematigd windje, die je voorspoedig naar de overkant brengt zonder noemenswaardige inspanningen? Nee dus. Hoe is het dan wel? Hoe komt het dat je geen tijd hebt om jezelf te vervelen?En ze bestaan echt, de vliegende vissen; soms wel 50 meter ver. Hou het in de gaten want daarover ga ik u de volgende keer iets vertellen.

Groeten van Ans en Gerjan.

Er missen op deze website twee verhalen van ons verblijf in Marokko (Safi)en de Canarische eilanden. Het is al wat langer geleden en konden het verslag niet zo gauw afkrijgen. Maar ze komen wel. Mocht u daarvoor belangstelling hebben, geef dan onderstaand uw e-mailadres op, dan sturen we u deze verslagen toe.