De orkaan Delta

Eén van de meest gestelde vragen die we krijgen is; "Vervelen jullie je niet"? En als we dan antwoorden in de trant van "Daar hebben we geen tijd voor" dan is een groot homerisch gelach ons deel. Ons in vertwijfeling achterlatend. Waarom dan nog geen vervolgverhaal, nadat we ruim 5 weken geleden uit Zuid Portugal zijn vertrokken? Omdat er zoveel is gebeurt, we met zoveel dingen zijn bezig geweest, zoveel mensen hebben ontmoet, dat we nog geen tijd hebben gehad - zie je wel, daar heb je het weer - om het in een samenhangend verhaal onder te brengen. Om kort te gaan: We zijn in Marokko geweest, hebben drie eilanden van de Canarische eilanden aangedaan, hebben een orkaan over ons heen gekregen en maken we ons gereed om de oversteek naar het Caraibisch gebied te maken. En alles gaan we beschrijven op de ons gebruikelijke manier … maar dat doen we als we met de oversteek zijn begonnen. Dat zal ongeveer zo'n vier weken duren, dus wat zullen we ons dan vervelen …!!??!! Maar voor nu een kort bericht over de hurricun, de orkaan Delta, die briesend over ons heen viel, terwijl we in de haven van Santa Cruz op Tenerife lagen. We wisten al een paar dagen, dat er midden op de oceaan een nieuwe storm zich aan het ontwikkelen was, die uitgroeide tot een heuse orkaan. De verwachting was, dat we een heel klein staartje zouden meekrijgen, waarin de wind niet meer dan Bft. 7 zou zijn. Hoe anders werd het. Het zette koers naar het Canarisch gebied en waar eerst werd gesproken over ex - Delta - oftewel, de orkaankracht was eruit - kregen we 88 knopen wind over ons heen, dit is dik 160 km per uur. Als je wilt meebeleven, wat dit is, doe dan het volgende: Stap op een rustige dag in de auto, zoek een autostil stuk snelweg op, trap flink op het gaspedaal totdat je 160 km rijdt, doe dan het raampje open en steek je hoofd naar buiten. Als je dit een kwartiertje hebt volgehouden, dan mag je hoofd weer naar binnen. Pak vervolgens een stuk touw en maak buiten het raampje (terwijl de auto met 160 km per uur doorraast) in dit touw een paalsteek - en als je het gemakkelijker vindt om een platte knoop te leggen, dan mag dit ook. Ik weet zeker, dat u dit een bijzondere ervaring zult vinden, want dat vonden wij van deze orkaan ook. En dat van die auto: Doe dat maar niet!!! Veel te gevaarlijk !!! De kern van de orkaan kwam over ons heen. Het begon rond half vier 's middags: harde wind uit het zuidwesten. Dit duurde tot ongeveer 6 uur 's avonds. Toen daalde een rust over ons heen met een heel zacht windje, die heel warm aanvoelde. Met recht een stilte voor de storm. Om half 8 begon het weer en het duurde tot ongeveer 11 uur. De boten maakten hellingen tot zo'n 30 graden, steigers braken af als luciferhoutjes, een ferrie kwam los van de trossen en kwam vol in aanvaring met een sleepboot die vervolgens 20 meter de diepte in ging. Het zeilers volk was volop in touw met stootkussens, lange dikke trossen en ankers om de boel zoveel mogelijk heel te houden. En dit alles in een herrie, waarbij "horen en zien" je vergaat. Het gejank van de wind, het gierend fluiten door de stagen, het knetterende geluid van de vlaggen die zelfs in hun weerloosheid nog een laatste poging doen om te wapperen, voordat een aantal ervan werden losgerukt van hun touwen en een stukje verderop een roemloos einde vonden. We zijn er goed van af gekomen. Beiden hebben we geen schrammetje, de boot heeft zich uitstekend gehouden alhoewel een aantal diepe krassen zich nadien lieten zien, evenals een paar doorgesleten landvasten, enkele kapotte stootkussens en een windmeter, die zichzelf over de kop heeft gedraaid. Toen we met deze trip begonnen, zochten we avontuur, contact met veel mensen en ontmoetingen met andere culturen. We krijgen het op een presenteerblaadje aangeboden. Eind deze week hopen we met de oversteek naar Barbados te beginnen. Maar nauwgezet houden we de volgende storm in de gaten; het heeft al weer een naam gekregen: Epsilon. Eén orkaan is genoeg, dus laten we hopen dat Epsilon wat blijft spelen op een stukje boorloze oceaan en daarna zich rustig ter ruste begeeft.

Tot de volgende keer,

Ans en Gerjan